معرفی و دانلود کتاب زنان محله استپفورد

معرفی کتاب زنان محله استپفورد

کتاب زنان محله استپفورد نوشته آیرا لوین، داستانی هیجان‌انگیز درباره‌ی مادر جوان و عکاسی است که به رفتار زنان خانه‌داری که در همسایگی‌اش زندگی ‌می‌کنند، شک دارد. کارهای عجیب این زنان باعث وحشت جوانا می‌شود و کم‌کم او را به این فکر می‌اندازد که آن‌ها انسان‌هایی واقعی نیستند بلکه ربات‌هایی ساخته دست همسرانشان هستند.

درباره کتاب زنان محله استپفورد:

زنان محله استپفورد (The Stepford Wives) اثری جذاب و خواندنی است و به مسائلی چون حقوق زنان، جنبش آزادی خواهانه زنان و جنبش‌های ضد فمینیسم ‌می‌پردازد. شخصیت اصلی کتاب زن جوانی به نام جوانا است که به همراه شوهر و فرزندانش به محله جدیدی به نام استپفورد نقل مکان ‌می‌کنند. او پس از مدتی با زنانی که در این محله زندگی ‌می‌کنند ارتباط برقرار ‌می‌کند اما متوجه ‌می‌شود رفتار و اخلاقشان غیر عادی است و بیش از اندازه به زیبایی ظاهرشان، کارهای خانه و خدمت به همسرانشان فکر ‌می‌کنند و دغدغه‌ای جز این‌ها ندارند. محله استپفورد در حقیقت بیش از اندازه تحت تاثیر رسانه‌ها و تبلیغات قرار گرفته است و هدف زندگی زنان را فقط آراستگی، جوانی و زیبایی تعریف و تعیین ‌می‌کند.

پس از انتشار کتاب زنان محله استپفورد عبارت «استپفورد» که توسط آیرا لوین ابداع شده، در زبان انگلیسی و فرهنگ عامیانه رایج شد و به معنی همسر مطیع و کسی است که هر چه به او بگویند بدون تفکر انجام ‌می‌دهد. ناگفته نماند این عبارت از اصطلاح‌های تحقیرآمیز محسوب می‌شود.

نظر برخی نویسندگان و نشریات درباره کتاب زنان محله استپفورد:

- نشریه اسکوایر، یک مجله آمریکایی که از سال 1986 منتشر ‌می‌شود: اثری استادنه و به طرز اعجاب‌آوری ماهرانه که شبیه به خود زنان استپفورد است، بی‌نقص.

- استفن کینگ، نویسنده ژانر وحشت و تخیلی: لوین مثل ساعت‌سازی سوییسی است که رمانی پر از تعلیق خلق ‌می‌کند.

- روزنامه آستین آمریکن استیتسمن: ترسناک...هراس انگیز...سرگرم‌کننده؛ حتما بخوانید.

اقتباس‌های سینمایی از کتاب زنان محله استپفورد:

- نخستین بار در سال 1975 برایان فوربز، فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان انگلیسی بر اساس این رمان فیلمی ساخت.

- نسخه دیگری در سال 2004 بر اساس این کتاب به کارگردانی فرانک اوز ساخته شد و در آن بازیگران مطرحی چون نیکول کیدمن و کریستوفر واکن حضور داشتند اما مورد نقد منفی منتقدین قرار گرفت.

درباره نویسنده کتاب زنان محله استپفورد، آیرا لوین:

آیرا لوین (Ira Levin) نویسنده و نمایشنامه‌نویس متولد سال 1929 در آمریکا است. لوین در رشته‌های فلسفه و زبان انگلیسی تحصیل کرده است. او بیشتر با آثاری که ژانر معمایی و وحشت دارد، شناخته ‌می‌شود. علاوه بر کتاب زنان محله استپفورد، آثار دیگری در این ژانر نوشته است مانند اتاق ورونیکا، بچه‌ی رزماری، پسران برزیل و نمایشنامه تله مرگ. تله مرگ از جمله نمایش‌نامه‌هایی است که بالاترین اجرا را در نمایش‌نامه‌های برادوی داشته است. دو جایزه ادگار از طرف انجمن نویسندگان رمزآلود آمریکا و یک جایزه برام استوکر برای یک عمر فعالیت از طرف انجمن نویسندگان آثار وحشت به آیرا لوین اهدا شده است.

در بخشی از کتاب زنان محله استپفورد ‌می‌خوانیم:

درستش این بود که کار خانه انجام ندهد. نه اینکه کاری نداشته باشد، خدا می‌داند که چقدر کار داشت، حتی بعضی‌هایشان را واقعاً می‌خواست انجام دهد، مثل آخرین ریزه‌کاری‌های کتابخانۀ اتاق نشیمن، ولی امشب نه، نه آقاجان. لعنتی، دیر نمی‌شود که. او کارول ون‌سانت نیست و مری‌آن استاوروس هم نیست که وقتی می‌رود کرکرۀ اتاق پیت را پایین بکشد و لبۀ پنجرۀ راه‌پله را با جاروبرقی تمیز کند.

نه آقاجان. والتر به انجمن مردان رفته است، خب باشد؛ باید به آنجا می‌رفت و عضو می‌شد و باید هفته‌ای یکی دو بار به آنجا برود تا بتواند تغییری درش ایجاد کند. ولی قرار نیست وقتی والتر آنجاست، جوآنا کار خانه انجام دهد (دست‌کم این‌دفعه نه) یعنی نه بیشتر از کارهایی که وقتی جوآنا جایی برود، والتر انجام می‌دهد؛ جایی که دفعۀ دیگر که مهتاب آسمان شب را روشن کند می‌رود: یعنی به تماشای فروشگاه‌های مرکز شهر با آن ورودی قرن هجدهمی‌شان. (پنجره‌های ابزار فروشی با آن شکل نامنظمشان نور لرزان ماه را باید خیلی جالب منعکس کنند.)

بنابراین وقتی به نظرش آمد که پیت و کیم خوابیده‌اند، به زیرزمین رفت و چند جایش را اندازه گرفت و به طرح‌هایی فکر کرد که انباری را تبدیل به تاریک‌خانه کند، بعد دوباره رفت طبقۀ بالا، سری به پیت و کیم زد، برای خودش نوشیدنیِ انرژی‌زا درست کرد و برد توی اتاق کار. رادیو را روی یک برنامۀ عاشقانه تنظیم کرد که برنامه‌های خوبی به سبک ریچارد راجرز بودند، قراردادها و لوازم والتر را با دقت از وسط میز برداشت و ذره‌بین و مداد قرمزش و همین‌طور قراردادِ سریع، پیش از آنکه بروم را از عکس‌های شهر درآورد. بیشترشان فقط فیلم را هدر داده بودند، دقیقاً همان‌طور که وقتی داشت عکس‌ها را می‌گرفت، حدس می‌زد هیچ‌وقت وقتی عجله داشت، کارش خوب نمی‌شد ولی یک عکس پیدا کرد که واقعاً هیجان‌زده‌اش کرد؛ تصویری از یک مرد جوان سیاه‌پوست و خوش‌لباس با کیف مدارکی در دست که با غیظ به تاکسی خالی‌ای که دارد از جلویش رد می‌شود خیره شده است. اگر چهره‌اش با آن حالت نگاهش را بزرگ‌تر کند، و اگر زمینه را تاریک‌ کند تا تصویر محو تاکسی را برجسته‌تر نشان دهد، عکس خاص و جذابی می‌شود؛ یکی از آن عکس‌هایی که حتماً شرکت به خریدنش علاقه نشان می‌دهد. بازار بزرگی برای عکس‌هایی وجود دارد که تنش‌های نژادی را برجسته می‌کنند.

ستاره‌ای با مداد قرمز در کنار تصویر چاپ‌شده کشید و دوباره مشغولِ جست‌وجو برای عکس‌های دیگری شد که خوب یا دست‌کم کمی خوب، ولی قابل ویرایش باشند. یاد نوشیدنی‌اش افتاد و جرعه‌ای از آن را سر کشید.