معرفی و دانلود کتاب سم برای صبحانه

معرفی کتاب سم برای صبحانه

لمونی اسنیکت در کتاب سم برای صبحانه مردی را به تصویر می‌کشد که بعد از خوردن صبحانه‌اش درمی‌یابد در آنچه که نوش جان کرده، سم بوده است. حال تمام مواد خوراکی را که خورده بادقت بررسی می‌کند تا بفهمد کدامشان مسموم بوده و خواننده را با خودش در این راه همراه می‌کند و به بهانه‌ی کشف سم در صبحانه‌اش، ما نیز با فلسفه و اندیشه‌های او آشنا می‌شویم.

درباره‌ی کتاب سم برای صبحانه

آقای اسنیکت مثل هر روز آماده‌ی صبحانه خوردن می‌شود و میز را می‌چیند. صبحانه‌ای شامل چای، عسل، نان تُست با پنیر، و گلابی و تخم‌مرغی که کامل آب‌پز شده بود. پس از خوردن صبحانه‌اش، برگه‌ای از زیر در برایش به داخل می‌فرستند که رویش نوشته «چیزی که خوردی مسموم بوده است.» آقای اسنیکت، یکه‌خورده و وحشت‌زده پیش خودش می‌گوید الان است که پس بیفتد و جان بدهد. او با این فکر در ذهن، تصمیم می‌گیرد تا پی ببرد به اینکه چطور مسموم شده است و ببیند آیا راه چاره‌ای دارد یا نه. بنابراین، راهی کافی‌شاپ موردعلاقه‌اش می‌شود، سپس نزد زنبورداری که از او عسل خریده می‌رود، بعد سری به سوپرمارکت می‌زند، بعد به کنار دریا می‌رود و بعد همینطور به راهش ادامه می‌دهد. آقای اسنیکت در تمام این مدت راجع‌به کل اتفاقاتی که در زندگی نه خیلی واقعی‌اش افتاده، عمیق می‌اندیشد. لمونی اسنیکت (Lemony Snicket) در این کتاب به مقوله‌ی زیستن و مردن می‌پردازد.

لمونی اسنیکت در کتاب سم برای صبحانه (Poison for Breakfast) ما را راهی سفری می‌کند که تا رسیدن به مقصد نهایی با پیچ‌وتاب‌های بسیاری مواجه می‌شویم. این پیچ‌وتاب‌ها به اندازه‌ی صبحانه‌ی آقای اسنیکت، دلپذیر و لذیذ هستند؛ صبحانه‌ای که البته به سم هم آلوده است. همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، کتاب سم برای صبحانه اثری است شدیداً فلسفی که تا آخرین خط صفحه‌ی آخر شما را درگیر اندیشیدن نگه می‌دارد. لمونی اسنیکت بیش از بیست سال است که توانسته میلیون‌ها خواننده را به جهانی اسرارآمیز ببرد و پرسش‌ها و رویدادهای ناگوار را رقم بزند. قلم لمونی اسنیکت به گونه‌ای است که می‌تواند خواننده را در هر سن‌وسالی پای اثرش بنشاند و از خواندن آن لذت ببرد. کتاب سم برای صبحانه نیز از این قاعده مستثنا نیست و فضای طنز و درون‌مایه‌ی فلسفی‌اش توانسته است دل هر خواننده‌ای را ببرد. این اثر بی‌تردید یکی از آن کتاب‌هایی است که همزمان شما را می‌خنداند، به فکر فرو می‌برد و کاری می‌کند که آهی عمیق بکشید.

سم برای صبحانه در اصل راجع‌به حل این راز نیست که چه کسی صبحانه‌ی لمونی اسنیکت را مسموم کرده است. شکی نیست که بدنه‌ی داستان همین موضوع است ولی ایده‌ی اصلی که هدف لمونی اسنیکت بوده، این نیست. لمونی اسنیکت بنا دارد تا در کتابش به ایده‌های اساسی‌تر و بزرگ‌تر بپردازد. نویسنده باورهای فلسفی خود را بیان می‌کند و خواننده نشان می‌دهد که انسان‌ها چطور باید با یکدیگر رفتار کنند و نیز به پرسش‌های بی‌پاسخ راجع‌به زندگی جواب می‌دهد و از همه مهم‌تر به شگفتی‌های جهان ادبیات می‌پردازد. ازاین‌رو، می‌توان این اثر لمونی اسنیکت را نامه‌ای عاشقانه دانست به مفهوم و قدرت ذاتی ادبیات تا اینکه بخواهیم آن را به چشم یک اثر معمایی قلمداد کنیم.

‌این کتاب اکنون با ترجمه‌ی احسان کرم‌ویسی به یاری نشر خوب چاپ و منتشر شده و در اختیار شما علاقه‌مندان قرار گرفته است.

نکوداشت‌های کتاب سم برای صبحانه

• خواندن این کتابچه مانند این است که پنجره را باز کنید تا هوا و نور به داخل بیاید. کتابچه‌ای مملو از اطلاعات عجیب و احساسات قدرتمند و سرشار از طنز و غم که خواننده را به فکر فرو می‌برد، به همراه پرسش‌هایی ملموس و قابل درک. (Gurdian)
• رساله‌ای زیرکانه و هول‌انگیز درباره‌ی فلسفه، خلاقیت، ارتباط داشتن، حق‌شناسی که بی‌باکانه به مسئله‌ی مرگ و زندگی به‌صورت همزمان می‌پردازد. (Financial Times)
• کتاب سم برای صبحانه اثری عجیب، مسحورکننده و زیباست. کس دیگری جزء لِمونی اسنیکت نمی‌توانست آن را بنویسد یا موضوعی نزدیک به آن هم خلق کند. اگر لِمونی اسنیکت وجود نداشت، خودمان باید خلقش می‌کردیم. (آنتونی مک‌گاون، نویسنده)
• خواندن کتاب سم برای صبحانه، با آن جملات زیبا و پرسش‌های فلسفی‌اش بسیار دلپذیر است و شما را تا پاسی از شب بیدار نگه می‌دارد. حقیقتاً کتاب خوبی‌ست. (جک مگیت فیلیپس، نویسنده)

کتاب سم برای صبحانه برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به داستان‌های معمایی علاقه‌مندید که با اندیشه‌های فلسفی شما را به تعمق دعوت کند، بی‌شک از خواندن این کتاب لذت خواهید برد.

در بخشی از کتاب سم برای صبحانه می‌خوانیم

تمام طول روز را تا اینجا مشغول تجسس همین تک‌جمله بودم، چون همان‌طور که به کتابدار توضیح داده بودم دوست نداشتم بمیرم. ولی واقعاً حرف مسخره‌ای بود، چون خودم می‌دانستم بالاخره روزی می‌میرم. احتمالاً آن روز داشتم به این چیزها فکر می‌کردم، که تک‌تک ما آدم‌ها با گذر عمر به سوی مرگ می‌رویم. آخر زندگی‌ات شبیه این است که داری توی خیابان راه می‌روی که یکهو می‌افتی توی یک سوراخ فاضلاب و قدم آخر را که برداری می‌بینی هیچی زیر پایت نیست و لنگ در هوا می‌افتی توی تاریکی مطلق و بعدش هم هیچ. دروگر دهر بهت می‌گوید «خدافظ هاپو» و بعدش از روی زمین محو می‌شوی، همان‌طور که قبل از تو بقال‌ها و بزچران‌ها و کفاشانِ زیادی محو شده‌اند. هرچه زمان بگذرد عمر تو کوتاه‌تر می‌شود. هر غذایی که می‌خوری سَم است، چون خوردن غذا وقت‌گیر است و هرچه وقت بگذرد تو به پایان عمرت نزدیک‌تر می‌شوی. شام سَم است، و ناهار نیز سَم است. چاشت و میان‌وعده و خوراک سرپایی و لقمۀ پیش از خواب سَم است، و صبحانۀ فردا نیز سَم است. تمام این وعده‌های غذایی ما را به مرگ نزدیک و نزدیک‌تر می‌کنند. این چیزی بود که توی ذهنم جرقه زد و روی یک کاغذ یادداشتش کردم و حالا هم دارم می‌نویسمشان.

فکر سردرگم‌کننده‌ای بود، منتها خودِ تاریخ ادبیات هم تاریخ گیجی و سردرگمی است. تمام نویسندگان سرتاسر دنیا، چه آن‌ها که زنده‌اند و چه آن‌ها که مرده‌اند، همه گیج و سرگشتۀ دنیا و کاروبارش‌اند و اتفاقات این جهان برایشان حیرت‌انگیز است. برای همین است که سعی می‌کنند از کاروبار دنیا سر دربیاورند و بنویسندش. درست مثل ما.