معرفی و دانلود کتاب پیرمرد و دریا

معرفی کتاب پیرمرد و دریا

کتاب پیرمرد و دریا نوشته‌ی ارنست همینگوی، به تلاش‌های ماهیگیر پیری می‌پردازد که طی 84 روز گذشته حتی یک ماهی هم صید نکرده‌است و به دل دریا می‌رود تا نیزه ماهیِ بزرگی را صید کند. این کتاب جایزه‌ی پولیتزر و جایزه‌ی ادبی نوبل را برای خالقش به ارمغان آورد.

معرفی رمان پیرمرد و دریا:

رمان پیرمرد و دریا (The Old Man and the Sea) یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین رمان‌های همینگوی محسوب می‌شود و بسیاری از منتقدان از آن به عنوان شاهکاری بی‌مانند یاد می‌کنند. این کتاب به زندگی پیرمردی می‌پردازد که مدت‌های مدیدی است نتوانسته چیزی صید کند و به همین خاطر به دل دریا می‌رود تا بعد از یک مجادله‌ای سخت میان مرگ و زندگی مهارت‌های خود را به اثبات برساند.

رمان بی‌نظیر پیرمرد و دریا نخستین بار به صورت کامل در شماره‌ی یک مجله‌ی لایف انتشار یافت و به همین دلیل ظرف دو روز بیش از پنج میلیون نسخه از این مجله به فروش رفت.

ارنست همینگوی (Ernest Hemingway) مدتی در کوبا زندگی می‌کرد و به قایق‌رانی و ماهی‌گیری می‌پرداخت. بسیاری معتقدند که او در همین ایام با ماهی‌گیری کوبایی به نام گرگوریو فوئنتس آشنا می‌شود و دوستی عمیقی میان این دو شکل می‌گیرد و همینگوی بعدها رمان پیرمرد و دریا را براساس شخصیت این دوستش می‌نویسد.

ارنست همینگوی را بیشتر بشناسیم:

ارنست همینگوی در گروه نویسندگان مطرح معاصر ایالات متحده آمریکا قرار دارد و برنده‌ی جایزه نوبل ادبیات است. او در سال 1899 در خانواده‌‌ای آمریکایی و ثروتمند به دنیا آمد. پدرش پزشک بود و مادرش پیانو و آواز آموزش می‌داد. ارنست که در چنین خانواده‌ای رشد می‌یافت، نویسندگی را با نوشتن در روزنامه‌ی مدرسه آغاز کرد. این نویسنده‌ی ماجراجو در جنگ جهانی اول به صورت داوطلبانه شرکت کرد اما به دلیل مشکل بینایی مجبور به بازگشت شد. او ساکت ننشست و در صلیب سرخ به عنوان راننده‌ی آمبولانس مشغول به کار شد. ارنست همینگوی را باید یکی از بنیان‌گذاران «وقایع‌نگاری ادبی» دانست.

همینگوی در میان جنگ‌ها و نوشتن کتاب‌هایش سفر می‌کرد و به فعالیت‌های مورد علاقه‌ی خود که همان شکار و ورزش‌ها‌ی دیگر بود، مشغول می‌شد. یکی از ورزش‌های موردعلاقه‌ی وی گاوبازی بود که نتیجه‌ی این علاقه، داستان «مرگ در بعد از ظهر» شد. در 1934 به آفریقا سفر کرد و در داستان‌های برف‌های کلیمانجارو و تپه‌های سبز آفریقا از تجربیات این سفر استفاده کرد. سبک خاص او در نوشتن، او را تبدیل به نویسنده‌ای بی‌مانند و تأثیرگذار کرده بود.

سرانجام، او در سال 1961 با یکی از تفنگ‌های موردعلاقه‌اش خودکشی کرد. در سال‌های نخست، خانواده‌اش علت مرگ را اتفاقی تلخ عنوان کردند که هنگام تمیز کردن اسلحه رخ داده است اما همسرش بعد از پنج سال به خودکشی همینگوی اعتراف کرد.

نکوداشت‌های کتاب پیرمرد و دریا:

- داستانی عمق گرایانه و چالش برانگیز. (Common Sense Media)
- بهترین [اثر] او. زمان نشان خواهد داد که این بهترین اثر در میان همه ی ماست. منظورم [بهترین کار]خودش و معاصرانم است. (William Faulkner)
- بهترین داستانی که همینگوی نوشته است... هیچ صفحه ای از این شاهکار نمی توانست به شکلی بهتر یا متفاوت به تحریر درآید. ( Sunday Times)

در بخشی از کتاب پیرمرد و دریا می‌خوانیم:

او انعکاس جلبک‌های دریایی را در آب می‌دید و به سمتی از اقیانوس می‌رفت که ماهی‌گیران دیگر، آن جا را به دلیل عمق زیادش که به هفتصد پا می‌رسید و همه نوع ماهی در آن یافت می‌شد، چاه بزرگ می‌نامیدند. ماهی‌گیران معتقد بودند که علت تنوع ماهی در این نقطه‌ی عمیق، حرکت دورانی آب در برابر سراشیبی‌های ته اقیانوس است. در آن جا میگوها، ماهی‌های طعمه و گاهی ماهی‌های مرکب در عمق یا سطح ‌آب تجمع می‌کردند که خوراک ماهی‌های سرگردان می‌شدند. پیرمرد نزدیک شدن صبح را احساس می‌کرد و درحالی‌که پارو می‌زد، صدای لرزان بیرون پریدن ماهی‌ها از آب و خش‌خش بال‌های آن‌ها را در تاریکی می‌شنید. او به‌گونه‌ای این ماهی‌های پرنده را دوست داشت که انگار آن‌ها از دوستان اصیل و کهن او در اقیانوس هستند آب. او دلش برای پرنده‌های کوچکی مانند پرستوها که قادر نبودند چیزی برای خوردن پیدا کنند، می‌سوخت و بر این عقیده بود که پرنده‌ها – به‌جز پرنده‌های دزد و آن‌ها که قوی‌هیکل هستند – زندگی سخت‌تری نسبت به انسان دارند.

چرا پرنده‌ها تا این حد ضعیف و آسیب‌پذیر ساخته شده‌اند، درحالی‌که دریا اینقدر می‌تواند ظالم باشد؟

دریا بسیار مهربان و زیباست، اما قادر است آنقدر ظالم و غیرقابل پیش‌بینی باشد که چنین پرندگانی که پرواز کرده، غوطه‌ور شده و شکار می‌کنند، با صدای حزن‌انگیز و ضعیفشان، برای مقابله با آن، بیش از حد ضعیف ساخته‌ شده‌اند.

او همیشه دریا را «لامار» می‌نامید. این نامی‌ست که اسپانیایی‌ها زمانی‌که خیلی دریا را دوست دارند، به کار می‌برند. گاهی حرف‌های ناشایستی در مورد آن می‌زنند، اما همیشه طوری از آن صحبت می‌کنند که انگار یک زن است. برخی از ماهی‌گیران جوان‌تر که قایق‌های موتوری داشته و برای یافتن مسیر خود از گوی‌های شناور استفاده می‌کردند، دریا را به نام «ال‌مار» که نامی مردانه است، می‌خوانند.