معرفی و دانلود کتاب پاتوق‌ها

معرفی کتاب پاتوق‌ها

کتاب پاتوق‌ها رمانی از جومپا لاهیری با ترجمه‌ی امیرمهدی حقیقت است که در آن بر ارتباط انسان و پاتوق‌هایش می‌پردازد و این که بعضی مکان‌ها آدم‌های خاصی را طلب می‌کنند یا آن‌ها را همراهشان تغییر می‌دهند. این اثر توانسته عنوان «کتاب پرفروش نیویورک تایمز» را از آن خود سازد.

درباره‌ی کتاب پاتوق‌ها

مکان و وابستگی انسان به مکان‌هایش موضوع پژوهش‌های متعددی بوده است. زمانی که جابه‌جا می‌شویم یا از نقطه‌ای که در آن خاطره ساخته‌ایم خارج می‌شویم، چیزی از ما در مکان زنجیر می‌شود و جا می‌ماند. در هر مکانی ما نه‌تنها خاطراتی واقعی و شاید حتی تخیلی می‌سازیم، بلکه با دیگران ارتباط برقرار می‌کنیم و آن‌ها را به تماشا می‌نشینیم. حتی ممکن است پیوندی موقت و البته فراموش‌نشدنی با افرادی کاملاً غریبه بسازیم؛ غریبه‌های آشنایی که شاید تنها یک لبخند به هم زده باشیم اما سال‌ها بعد به آن‌ها فکر خواهیم کرد. کتاب پاتوق‌ها رمانی غیرتخیلی درباره‌ی همین تجربیات نویسنده و مواجهه‌ی او با مکان‌های مختلف است.

رمان پاتوق‌ها (Dove mi trovo) جزو رمان‌هایی است که جومپا لاهوری (Jhumpa Lahiri) به زبان ایتالیایی نوشته است و معنای عنوان اصلی آن می‌شود: کجا هستم؟ این رمان بعدتر توسط خود نویسنده به انگلیسی بازگردانده شد و در برگردان انگلیسی اسم آن شد پاتوق‌ها (Whereabouts). ترجمه‌ی فارسی آن را امیرمهدی حقیقت انجام داده که پیش از این هم چندین اثر دیگر از لاهیری ترجمه کرده بود. این کتاب در سال 1400 توسط نشر چشمه به چاپ نخست رسید.

جوایز و افتخارات کتاب پاتوق‌ها

• پرفروش‌ترین کتاب نیویورک تایمز
• موردانتظارترین کتاب مجله‌ی اپرا، تایم و اُ.

نکوداشت‌های کتاب پاتوق‌ها

• پاتوق‌ها کتابی است درباره‌ی دگردیسی، بار سنگین کودک بودن، بی‌رحمی طبیعت، شادیِ جماعت‌ها و غذا و دوستان. (لاریویو)
• در این کتاب شاعرانگی لاهیری شکوفا شده و نثر حساب‌شده و مکالمه‌ای آن کاملاً به نمایش گذاشته شده است. (پابلیشرز ویکلی ،مرور ستاره‌دار)
• پاتوق‌ها سرپیچی آشکاری از هم‌نوایی کردن است و تمثیل مفصل لاهیری از خروج، گم‌گشتگی، و خِرَدی در حال طلوع درباره‌ی آن خودی که از آن گریزی نداریم. (سیدنی ریویو)

کتاب پاتوق‌ها برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب پاتوق‌ها مناسب علاقمندان به رمان است. همچنین به شیفتگان ادبیات ایتالیا توصیه می‌شود که این اثر را از دست ندهند.

با جومپا لاهیری بیشتر آشنا شویم

جومپا لاهیری نویسنده‌ی آمریکایی هندی‌تبار و متولد سال 1967 است. تحصیلات او در زمینه‌ی ادبیات انگلیسی و نویسندگی خلاق بوده و در حال حاضر دکترای مطالعات رنسانس دارد. کارنامه‌ی هنری لاهیری از همان ابتدا شروع درخشانی داشت و او با نخستین اثر خود به نام «مترجم دردها» توانست برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر شود. او در طی زندگی هنری خود دست به تجربه‌گرایی‌های متعددی زده است و یکی از این تجربیات، نویسندگی به زبان ایتالیایی یعنی زبانی جز زبان‌ مادری‌اش است. لاهیری مستقیماً با صنعت نشر ایران مراوده داشته و تقریباً تمامی آثار او به فارسی ترجمه شده‌اند. از این آثار می‌توان از کتاب «مترجم درها»، «همنام»، «خاک غریب» و «گودی» یاد کرد که همگی توسط امیرمهدی حقیقت ترجمه شده‌اند.

جوایز و افتخارات جومپا لاهیری

• دریافت بورسیه‌ی گوگنهایم در سال 2002
• دریافت مدال ملی علوم انسانی در سال 2014
• برنده‌ی جایزه‌ی Pen/Malamud در سال 2017
• برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر برای مترجم دردها در سال 2000
• برنده‌ی جایزه‌ی ادبی آسیایی-آمریکایی برای خاک غریب در سال 2009
• برنده‌ی جایزه‌ی PEN/Hemingway برای داستان کوتاه مترجم دردها در سال 1999
• و ...

در بخشی از کتاب پاتوق‌ها می‌خوانیم

تنهایی پیشه‌ام شده. از آن‌جا که انضباط خاصی می‌طلبد، می‌کوشم بر آن تسلط کامل پیدا کنم. درعین‌حال، و گرچه دستش برایم رو شده، همچنان آزارم می‌دهد و بر دوشم باری است. شاید اثرات مادرم باشد. همیشه از تنها بودن می‌ترسید و حالا هم که پیر شده، از دست زندگی عذاب می‌کشد، آن‌قدر که وقتی زنگ می‌زنم حال‌واحوالش را بپرسم، فقط می‌گوید «خیلی تنهام.» می‌گوید دلش برای کارهای جالب و پُرهیجان لک زده، با این‌که دوستان زیادی دارد که همگی عاشقش هستند، و زندگی اجتماعی‌اش بسیار شلوغ‌تر و سرزنده‌تر از مال من است. مثلاً آخرین‌بار که به دیدنش رفتم، ‌ تلفنش یک‌بند زنگ می‌خورد. ولی همیشه بدخلق است، و اصلاً سر درنمی‌آورم چرا. مانده زیر آوارِ گذر زمان.

بچه که بودم، حتی وقتی پدرم زنده بود، مادرم همیشه من را کنار خودش نگه می‌داشت، هیچ‌وقت رضایت نمی‌داد از هم جدا شویم، حتی برای مدتی کوتاه. مواظبم بود و نمی‌گذاشت تنها بمانم انگار که تنهایی، کابوس باشد، یا مثلاً زنبور. به این شکل، ملغمه‌ی ناجوری ماندیم تا وقتی که سرانجام پی زندگی خودم رفتم. آیا من سپر بین او و وحشتش بودم؟ کسی بودم که نمی‌گذاشت در آن ورطه بیفتد؟ آیا از بیمِ ترس او بود که من به این سبک زندگی کشانده شدم؟

سال‌هاست که هر دو تنهاییم و می‌دانم که ته دلش دوست دارد آن ملغمه را دوباره سرهم کند تا جفت‌مان از تنهایی درآییم. به نظرش با این کار مشکلات هر دوی ما حل می‌شود. ولی چون من کوتاه نمی‌آیم و زیر بار نمی‌روم که با او در یک شهر زندگی کنم، باعث‌وبانی تداوم رنج او هستم. اگر به مادرم بگویم خوشحالم از این‌که تنها زندگی می‌کنم، و مسئول حریم شخصی و وقت خودم هستم البته منهای سکوت همیشگی، و این‌که وقتِ خروج از خانه، همیشه چراغ‌ها و رادیو را روشن می‌گذارم گوشش بدهکار نیست و فقط نگاهم می‌کند. می‌گوید تنهایی یک کمبود است، نه چیزی بیش‌تر. بحث فایده‌ای ندارد، چون از لذت‌های کوچکی که تنهایی به من می‌دهد بی‌خبر است.

فهرست مطالب کتاب

درباره‌ی نویسنده
در پیاده‌رو
در خیابان
در دفتر کار
در غذاخوری
در بهار
در میدان بازارچه
در اتاق انتظار
در کتاب‌فروشی
در سرم
در موزه
روی کاناپه
در تراس
در استخر
وسط خیابان
در سالن زیبایی
در هتل
پای پیشخان بلیت‌فروشی
زیر آفتاب
در خانه‌ام
در ماه اوت
پای صندوق
در سرم
سر شام
در تعطیلات
در سوپرمارکت
لب دریا
در کافه
در ویلا
بیرون شهر
در رخت‌خواب
پای تلفن
زیر سایه
در زمستان
در نوشت‌افزارفروشی
سپیده‌دم
در سرم
در خانه‌ی او
در کافه
وقت بیداری
در خانه‌ی مادرم
در ایستگاه
در آینه
در سرداب کلیسا
پیشِ رو
ناکجا
در قطار