معرفی و دانلود کتاب طنزآوران جهان نمایش 7

معرفی کتاب طنزآوران جهان نمایش 7

کتاب طنزآوران جهان نمایش 7 مجموعه‌ی چهار نمایشنامه از سه نمایشنامه‌نویس معاصر فرانسوی و بلژیکی است و داریوش مودبیان آن‌ها را در این مجلد گردآوری و ترجمه کرده است. اگر به جریان طنز معاصر علاقه‌مندید یا محقق تاریخ نمایش اروپا هستید از این کتاب غافل نشوید.

درباره‌ی کتاب طنزآوران جهان نمایش 7

علاقه‌مندان به جهان نمایش و دنبال‌کنندگان نمایش‌نامه‌نویسان شهیر دنیا به احتمال زیاد نام مجموعه‌ی طنزآوران جهان نمایش را شنیده‌اند. این مجموعه که توسط داریوش مودبیان گردآوری و تالیف شده است، به بررسی مهم‌ترین آثار نمایشی در ژانر طنز می‌پردازد. جلد هفتم این مجموعه، کتاب طنزآوران جهان نمایش 7 مجموعه‌ای است از چهار نمایشنامه از مولفان معاصر فرانسوی زبان. مودبیان در این اثر به سراغ این سه نمایشنامه‌نویس رفته است: آندره پراگا (André Praga)، میشل فور (Michel Faure) و فرانسوا تیساندیه (François Teyssandier).

بشر از ابتدا نیاز به مفری داشت تا در موقع لزوم و در اوج استیصال به آن پناه ببرد. گاه او آنچنان با بلایا احاطه شده بود که نیاز داشت به شکلی متفاوت با مشکلاتش مواجه شود. یکی از این اشکال متفاوت برای رویارویی با مشکلات، آفریدن طنز است. تاریخ کمدی به ما نشان داده است هر تمدن و هر جامعه طنز مخصوص به خود را داشته است. به‌عنوان مثال در رم و یونان باستان، اولین نمونه‌های طنز به قرن پنجم پیش از میلاد باز می‌گردد. لیسیستراتا به قلم آریستوفان از اولین نمونه‌های نمایشنامه‌ی طنز است که از یونان باستان به یادگار مانده است. نمونه‌های مشابه لیسیستراتا معمولا ساختار قدرت و نقص‌های آن را به سخره می‌گیرند. در قرون وسطی و درحالی‌که مذهب در سرتاسر اروپا حکم‌فرماست و دوران سلطنت کلیساها هنوز به پایان نرسیده است، خنیاگران که عمدتا از شمال فرانسه هستند دست به سرودن فابل‌ها می‌زنند که قصه‌های هجوآمیز و بعضاً آمیخته به هزلی است که به گواه برخی از محققان، از سنت شفاهی گرفته شده است.

در دوران رنسانس کمدی کلاسیک متولد شد. نمایشنامه‌نویسی مانند مولیر با بهره‌گیری از سنت کمدی یونان و رم باستان دست به خلق آثاری زد که هنوز هم در زمره‌ی شاهکارهای ادبی جهان قرار می‌گیرند. برخی از نمایشنامه‌های این دوره نیز رگه‌های هجو و هزل را در خود دارند و تولیدات ادبی این برهه از تاریخ معمولا نقدی به جامعه‌ی ناعادلانه است. در سده‌ی هفدهم و هجدهم میلادی، کمدی فرانسه جان گرفت و نمایشنامه‌نویسانی مانند پیر دو ماریوو نمایشنامه‌هایی با دیالوگ‌های گیرا و خط داستانی واضح در نقد جامعه نوشتند. پس از پیشرفت تکنولوژی، نمایش کمدی سمت و سوی دیگری یافت. مخاطبان بیشتر تمایل داشتند که کمدی را در قاب تلویزیون تماشا کنند. در نتیجه تغییرات عمده‌ای هم در مضامین و هم در تکنیک اتفاق افتاد. کم‌کم موضوعات کمدی شکل واقعی‌تری به خود گرفتند و طنز سیاه معادلات این حوزه را تغییر داد.

تحقیقات حیطه‌ی کمدی و طنز نشان می‌دهند که با گسترش این ژانر، انواع مختلفی از آن پدید آمده است که می‌توان از آن‌ها به «کمدی موقعیت»، «کمدی شخصیت»، «کمدی کلامی» و «کمدی رمانتیک»‌ اشاره کرد. همت بلند داریوش مودبیان در طی سال‌ها او را به فتح قله‌ای ارزشمند رسانده است: او با احاطه‌ی کامل بر جریان طنز و کمدی در دنیا و با تسلط به زبان‌های خارجی توانسته است مخاطبان فارسی‌زبان را با نویسندگان برجسته و معاصر دنیا بالاخص مؤلفان فرانسوی‌زبان آشنا کند. نمایشنامه‌های آندره پراگا، میشل فور و فرانسوا تیساندیه بارها در ایران به روی صحنه رفته‌ و فیلم- نمایش ‌آن‌ها از شبکه‌های مختلف تلویزیون پخش شده است. نمایش‌نامه‌های این مجموعه معمولا شخصیت‌های محدودی دارند و درک آن‌ها با توجه به مضامین اجتماعی‌شان دشوار نیست. زبان ترجمه‌ی مودبیان بسیار ساده است و مخاطب عام از اولین جملات با آن ارتباط برقرار می‌کند.

کتاب طنزآوران جهان نمایش 7 را نشر گویا به چاپ رسانده است.

کتاب طنزآوران جهان نمایش 7 برای چه کسانی مناسب است؟

دوست‌داران هنر فرانسه و ادبیات نمایشی و علاقه‌مندان به ژانر طنز و پژوهشگران این حوزه این کتاب را درخور توجه خواهند یافت.

در بخشی از کتاب طنزآوران جهان نمایش 7 می‌خوانیم

گرچه در پهنه «فرهنگ عامه» کشور بلژیک، طنز و هزل از جایگاه ویژه و سابقه‌اى طولانى برخوردار است، اما در میان ادبیات رسمى و مخصوصاً ادبیات نمایشى، «هجو» آن هم در جامه طنز قدمتى کمتر از دو قرن را داراست.

اختلافات قومى و فرهنگى (به ویژه: زبان و سنن) در این کشور کوچک چنان بوده و هست که طنز گویان و هزالان عامى را موضوع‌ها موافق طبع بسیار پیدا مى‌شده - (مثال در میان ترانه‌هاى عامیانه و تصنیف‌هاى مردمى در این دیار فراوان است) - ولى نویسندگان رسمى و ادیبان صاحب عنوان و کتاب هرگز جرئت دست انداختن گروه و یا قومى و یا خلق و خوى آنها را به خود نمى‌دادند. از سوى دیگر حاکمیت کشورهاى بیگانه از جمله اسپانیا (از طریق کلیسا)، اطریش، فرانسه و هلند خود سبب این مى‌شد که مقررات خاصى براى ابراز عقیده - آن هم در جامه طنز و هزل - برقرار باشد؛ یعنى کسى که مى‌نوشت، باید که نوشته‌اش از صافى «سانسور» و ضوابط سخت و بى‌رحم آن بگذرد. نویسنده یا نمى‌نوشت - چرا که جرئتش را نداشت - و یا اگر هم مى‌نوشت به بایگانى سپرده مى‌شد و هرگز در دسترس همگان قرار نمى‌گرفت. به همین خاطر است که نخستین اثر شایانِ ذکر در میان ادبیات مدوّن و رسمى - که در ضمن مایه‌هایى از طنز را نیز در خود دارد - برمى‌گردد به سال 1867 میلادى یعنى 36 سال پس از استقلال بلژیک. این رمان بزرگ که در قالبى حماسى به هجو نظام وابسته دربارى در قرن هفدهم می‌پردازد، «افسانه و ماجراهاى (اولن اشپیگل)» نام دارد و خالق آن «شارل دوکوستر» است.

نمایشنامه «پرنده آبى» نوشته «موریس مترلینک» را مى‌توان از اولین آثار نمایشى طنز در تئاتر بلژیک دانست. گرچه باید یادآور شد که در این نمایشنامه جنبه تخیل و تمثیل بر جنبه طنز مى‌چربد.

پس از «مترلینک» - البته اگر بتوان او را طنزپرداز هم دانست - باید از «میشل دو گلدرود» نام برد. طنز «گلدرود» تلخ است و سیاه؛ بر سرگشتگى و پوچى و تیرگى تکیه دارد. «گلدرود» بیشتر از آنکه بخنداند، مى‌ترساند و بیشتر از آنکه روشنگرى کند، تماشاگر را در ابهام غرقه مى‌سازد.

فهرست مطالب کتاب

یادداشت ناشر
پیشگفتار دفتر هفتم
آندره پراگا
داستان یک پیراهن و یک ویلون
اتاق انتظار
میشل فور
شیطان در تابستان
فرانسوا تیساندیه
اتهام