معرفی و دانلود کتاب طبیعت گرایی

معرفی کتاب طبیعت گرایی

کتاب طبیعت گرایی اثری از دیوید پاپینو است. طبیعت‌گرایی یکی از اصطلاحاتی است که به‌وفور از آن استفاده می‌شود، اما باید گفت که تفسیر یا تبیین دقیقی از آن وجود ندارد. به این معنا که اساساً طبیعت‌گرایی در عصر حاضر بیشتر یک بخش اندکی از مباحث را در نظر می‌گیرد. این کتاب کوشش دارد تا زوایای گوناگون طبیعت‌گرایی و تحولاتی که به‌عنوان یک مفهوم یا گرایش تجربه کرده را بازتاب دهد و همچنین آرای بزرگان در باب آن را عنوان می‌کند.

درباره‌ی کتاب طبیعت گرایی

اساساً وقتی از طبیعت‌گرایی صحبت می‌شود، به این معناست که فیلسوف باور دارد «روح آدمی» را باید به‌واسطه‌ی خود طبیعت فهم کرد و به انکار نیروهای فرازمینی یا فراواقعی می‌پردازد. در چنین رویکردی، یعنی فیلسوف جهان را «علمی» می‌بیند و نه «معنوی». گرایش امروز در حوزه‌ی اندیشه و فلسفه به ما نشان می‌دهد که تعداد معدود و اندکی از نظریه‌پردازان وجود دارند که به طبیعت‌گرایی گرایش نشان نمی‌دهند. در واقع، از آنجایی که طبیعت‌گرایی با عینیت، با نمودهای این‌جهانی و علم صحبت می‌کند، کمتر کسی منکر حقیقت آن می‌شود. اما از سویی دیگر، باید گفت که همگان وقتی از مفهوم طبیعت‌گرایی صحبت می‌کنند، یک منظور و تفسیر واحد ندارند و در طول زمان این مفهوم دستخوش تغییرات و حتی انحرافاتی شده است. کتاب طبیعت‌ گرایی (Naturalism) نوشته‌ی دیوید پاپینو (David Papineau) تلاشی‌ عالی برای شرح گستره‌ی دلالت‌های مربوط به مفهوم نام‌برده است.

دیوید پاپینو در کتاب طبیعت‌گرایی بر آن نیست که به معرفی و اصلاح نگرش‌های موجود در باب این گرایش فلسفی بپردازد یا «طبیعت‌گرای مطلق» را معرفی کند. در عوض، پاپینو در صدد است تا نشان دهد اساساً چگونه، چرا و در چه موقعیتی فیلسوفان بخصوصی به‌سوی طبیعت‌گرایی سوق داده شده‌اند و به آن تمایل نشان می‌دهند. در واقع، می‌توان گفت که دیوید پاپینو در اینجا طبیعت‌گرایی را به‌مثابه‌ی نوعی گرایش و تمایل فکری خطاب می‌کند و کوشش دارد تا خصایصی که یک شخص را به طبیعت‌گرا بدل می‌گرداند، شرح دهد. تمرکز نویسنده در کتاب طبیعت‌گرایی بر محوریت موجی‌ست که در میانه‌ی قرن بیستم میلادی شکل گرفت. در موج آمریکایی که به تبیین طبیعت‌گرایی پرداخته شد، دو حوزه‌ی هستی‌شناسی و روش‌شناسی در مرکزیت قرار گرفتند. همان‌طورکه دیوید پاپینو اشاره می‌کند، «سروکار عنصر هستی‌شناسی با محتویات واقعیت است و این عنصر حکم می‌کند که در واقعیت جایی برای انواع فراطبیعی یا دیگر انواع موهوم موجودات نیست».

دیوید پاپینو ادعا می‌کند که وقتی درمورد طبیعت‌گرایی و روش‌شناسی صحبت می‌شود، به این معناست که چگونه روش‌شناسی به تعمق و جستار در درون واقعیات می‌پردازد. گفتنی‌ست که باوجودآنکه می‌توان از طبیعت‌گرایی در بسترها و حوزه‌هایی چون زمین‌شناسی، زیست‌شناسی، فیزیک یا دیگر علوم نیز نام برد، اما دیوید پاپینو در این کتاب قصد دارد فقط بر حوزه‌ی فلسفی و ارتباطات مفهومی یا استدلالی تمرکز کند. پس پژوهشی که می‌خوانید به تمام مختصات و متعلقات مربوط به واژه‌ی طبیعت‌گرایی نمی‌پردازد و فقط آن بخش فلسفی مفهوم را مورد بررسی قرار می‌دهد.

در توضیحات مربوط به بخش‌ طبیعت‌گرایی هستی‌شناختی، دیوید پاپینو متذکر می‌شود که یکی از اندیشه‌های رایج و محبوب در این حوزه به نگاه فیزیکالیستی مربوط می‌شود. فیزیکالیستی یعنی موجوداتی که به‌واسطه‌ی زمان و مکان واجد نوعی تجسد عینی هستند. پاپینو می‌گوید که اندیشمندان حوزه‌ی طبیعت‌گرای هستی‌شناختی بر این باورند که در گستره‌ی مفاهیم ذهنی، زیست‌شناختی و اجتماعی، «چیزی غیر از ترتیباتی از موجودات فیزیکی وجود ندارد». به‌طورکلی اگر به دنبال اثری هستید که طبیعت‌گرایی را متمرکز بر دو دیدگاه هستی‌شناختی و روش‌شناسی شرح دهد، کتاب طبیعت گرایی یک مدخل عالی و ممتاز از مجموعه‌ی استنفورد است. این کتاب توسط حسن امیری آرا ترجمه شده و انتشارات ققنوس آن را عرضه کرده است.

کتاب طبیعت گرایی برای چه کسانی مناسب است؟

این اثر به دوست‌داران کتاب‌های فلسفی و شاخه‌ی فلسفه‌ی علم توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب طبیعت گرایی می‌خوانیم

در آنچه از پى مى‌آید، «طبیعت‌گرایى روش‌شناختى» به عنوان دیدگاهى راجع به عمل فلسفى مراد خواهد شد. طبیعت‌گرایان روش‌شناختى بر آن‌اند که فلسفه و علم سرگرم کارِ اساساً یکسانى هستند، غایات مشابهى را دنبال مى‌کنند و روش‌هاى مشابهى را به‌کار مى‌گیرند.

در برخى محافل فلسفه دین «طبیعت‌گرایى روش‌شناختى» به شکل دیگرى مراد مى‌شود، یعنى به عنوان نظریه‌اى راجع به خودِ روش علمى طبیعى و نه راجع به روش فلسفى. «طبیعت‌گرایى روش‌شناختى» به این معنى، حکم مى‌کند که التزام‌هاى دینى هیچ گونه مناسبت و موضوعیتى در علم ندارند: علم طبیعى به‌خودى‌خود متضمن هیچ نگرش خاصى نسبت به دین نیست و ممکن است به همان خوبى به دست طرفداران اعتقادات دینى صورت گیرد که به دست خداناباوران یا لاادریان (Draper 2005). این نظریه از آن جهت مورد توجه فلاسفه دین است که بسیارى از آنان به دنبال انکار این موضع‌اند که طبیعت‌گرایى روش‌شناختى به این معنى مستلزم «طبیعت‌گرایى فلسفى»، به معناى خداناباورى یا لاادرى‌گرى، است. طبق این طرز فکر، شما مى‌توانید علم طبیعى را درست به همان نحوى پیشه کنید که غیرمؤمنان پیشه مى‌کنند و با این حال، در مسائل دینى مؤمن باقى بمانید.

البته این‌گونه نیست که همه مدافعان باور دینى بر این نوع «طبیعت‌گرایى روش‌شناختى» صحه گذارند. برخى از آنان گمان مى‌کنند که آموزه‌هاى دینى به‌واقع تفاوتى در عمل [ یا رویه] علمى به وجود مى‌آورند اما به‌رغم آن این آموزه‌ها قابل دفاع‌اند (Plantinga 1996). به هر حال، این‌گونه «طبیعت‌گرایى روش‌شناختى» بیش از این در این‌جا بررسى نخواهد شد. تمرکز ما بر نسبت میان فلسفه و علم خواهد بود، نه نسبت میان دین و علم.

فهرست مطالب کتاب

پیشگفتار دبیر مجموعه
درآمد
1: طبیعت‌گرایى هستى‌شناختى
2: طبیعت‌گرایى روش‌شناختى
یادداشت‌ها
کتابنامه
واژه‌نامه انگلیسى به فارسى
نمایه