معرفی و دانلود کتاب صداها و سه نمایشنامه دیگر

معرفی کتاب صداها و سه نمایشنامه دیگر

کتاب صداها و سه نمایشنامه دیگر نوشته‌ی هرولد پینتر، درون‌مایه‌ای پیرامون اعتراض به سرکوب و اختناق در جهان دارد و هر نمایش‌نامه‌ آن برشی است از رفتار رژیم‌های خوکامه در دنیایی که به ارزش‌های دموکراسی و اصول حقوق بشر می‌بالد؛ اما حق‌طلبی مردم را با شکنجه و کشتار پاسخ می‌دهد.

"باز هم یکی دیگه" را پینتر در اوایل سال 1984 نوشت و آن را «اظهاریه‌ای در اعتراض به لگدمال شدن حقوق بشر در نظام‌های خودکامه» دانست. نمایش در یکی از حکومت‌های نظامی آمریکای لاتین (خونتا) می‌گذرد که به نظر منتقدان تحت تأثیر خشونت‌های دیکتاتوری نظامی در آرژانتین بوده است.

"زبان کوهستان" اولین بار در 20 اکتبر 1988 به کارگردانی هرولد پینتر در لندن به روی صحنه رفت. در این اثر کوتاه مردم اجازه ندارند به زبان مادری خود حرف بزنند. مأموران به پیرزنی روستایی فشار می‌آورند تا به زبان اهالی پایتخت که همان زبان رسمی کشور است سخن بگوید، در حالی که زن بی‌نوا جز زبان بومی خود زبان دیگری بلد نیست، پس محکوم است تا ابد لال بماند. پینتر در سال 1984 در اعتراض به اختناق در ترکیه به همراه آرتور میلر به آن کشور سفر کرد. گفته شده است که این نمایش‌نامه از آن سفر، به ویژه ممنوعیت زبان کردها الهام گرفته؛ اما پینتر ترجیح داده است که درون‌مایه آن را کلی‌تر بداند و به سرکوب فرهنگی در خطه‌های گوناگون گیتی تعمیم دهد.

"نظم نوین جهانی" اولین بار در 19 ژوئیه 1991 در لندن به کارگردانی هرولد پینتر روی صحنه رفت. در این نمایش دو شکنجه‌گر مانند لاشخور بالای سر یک زندانی سیاسی رجز می‌خوانند و درباره فوت‌وفن‌های خود برای درهم شکستن قربانیان لاف می‌زنند.

"خاکستر به خاکستر" از مهم‌ترین کارهای سیاسی پینتر در دوران اخیر است که سبک تئاتر او را به بهترین وجهی نشان می‌دهد. این اثر نخستین بار در 12 سپتامبر 1996 به کارگردانی هرولد پینتر در تئاتر امبسادورز لندن به روی صحنه رفت. روایت زنی است که در حضور همسرش ژرفای ناخودآگاه خود را می‌کاود و به تصاویر هولناکی از قهر و خشونت می‌رسد. در نمایش به سبک بیش‌تر کارهای پینتر مرزهای حال و گذشته در هم می‌ریزد.

"پارتی" نخستین بار در 31 اکتبر 1991 در تئاتر المیدای لندن به کارگردانی هرولد پینتر به روی صحنه رفت. در این نمایش چند زن و مرد تازه به دوران‌رسیده در مجلس شبانه سرگرم عیش و نوش هستند. پشت دیوارهای خانه سرکوب و اختناق حکم‌فرماست؛ اما مهمان‌ها خود را به نشنیدن می‌زنند تا با این «امور بی‌اهمیت» عیش آن‌ها منغص نشود.

باید به یاد داشت که سمت‌گیری هرولد پینتر (Harold Pinter) در «صداها» بیش از آن‌که سیاسی باشد، انسانی است. او به فعالیت مبارزان یا انگیزه‌های جنگ آن‌ها علاقه خاصی نشان نمی‌دهد و تنها عامل سرکوب است که خشم و اعتراض او را برمی‌انگیزد.

در بخشی از کتاب صداها و سه نمایشنامه دیگر می‌خوانیم:

صف زنان. زن سالمند دست مجروح خود را به بغل گرفته است. سبدی دم پای اوست. زن جوان دست خود را دور شانه او انداخته است. گروهبان وارد می‌شود، پشت سر او یک افسر.

گروهبان: اسم!
زن جوان: اسم رو قبلاً گفتیم.
گروهبان‌: اسم؟
زن جوان: اسم‌ها رو قبلاً دادیم.
گروهبان: اسم؟
افسر (به گروهبان) ‌: خفه شو بابا! (به زن جوان) شکایتی دارید؟
زن جوان‌: این خانم رو گاز گرفتن.
افسر: کی؟
مکث
کی؟ کدوم خانم رو گاز گرفتن؟
زن جوان: این خانم. دستش داغون شده. نگاه کنید. دستش رو له کردن. غرق خونه.
گروهبان (به زن جوان) : اسم تو چیه؟
افسر: گفتم که خفه شو!
به طرف زن سالمند می‌رود.
دستت چی شده؟ کسی دستت رو گاز گرفته؟
زن دست خود را آهسته بالا می‌برد. افسر به دست زن نگاه می‌کند.
کی این کار رو کرده؟ کی گاز گرفته؟
زن جوان: یک سگ هار و درنده. 1
افسر: کدوم یکی؟
مکث.
کدوم یکی؟
مکث.
گروهبان!
گروهبان جلو می‌رود.
گروهبان: بله قربان؟!
افسر: به دست این زن نگاه کن. چیزی نمونده که شست دستش کنده بشه. (به زن سالمند) کی این کار رو باهات کرده؟
زن خیره نگاه می‌کند.
کی این کار رو با تو کرده؟
زن جوان: یک سگ گنده.
افسر: اسمش چی بود؟
مکث.
چی بود اسمش؟
مکث.

هر سگی یک اسمی داره. اگر صداشون کنید میان طرفتون. موقع تولد پدر و مادر یک اسمی بهشون می‌دن، و این اسم تا آخر روی اونا می‌مونه. این می‌شه اسم اون‌ها. پیش از گاز گرفتن همیشه اسم خودشون رو ذکر می‌کنن. این مقررات این‌جاست. اول اسمشون رو می‌گن، بعد گاز می‌گیرن. روشن شد؟ خوب، حالا بگید ببینم کدوم سگ بود؟ اگر بدونم بدون گفتن اسمش این زن رو گاز گرفته، می‌دم تیربارانش کنند.

فهرست مطالب کتاب

پیشگفتار
باز هم یکی دیگه
زبان کوهستان
نظم نوین جهانی
خاکستر به خاکستر
پارتی
دقیقاً
صداهای خانوادگی
ایستگاه ویکتوریا