معرفی و دانلود کتاب سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش

معرفی کتاب سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش

کتاب سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش به قلم هاروکی موراکامی، از پرفروش‌ترین کتاب‌های ژاپن به شمار می‌رود و اتفاقات عجیبی که شخصیت اصلی داستان یعنی تسوکورو، با آن‌ها مواجه می‌شود را به تصویر کشیده است. فرار از تنهایی و مرگ در انزوا، در این داستان به وضوح دیده می‌شود.

سوکورو تازاکی که 26 سال سن دارد طراح ایستگاه‌های قطار است و در انزوایی خودخواسته تنها با دوستش سارا رابطه دارد. انزوایی که از گذشته‌اش نشأت می‌گیرد.

در بخش‌های ابتدایی کتاب سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش (Colorless tsukuru tazaki and his years of pilgrimage) متوجه می‌شوید که سوکورو تازاکی در دبیرستان چهار دوست صمیمی داشته که هر کدام از آن‌ها در نام فامیل‌شان اسم یک رنگ داشته‌اند جز سوکورو که بی‌رنگ بوده.

او پس از آنکه دوره دبیرستانش را به اتمام رساند برای ادامه‌ی تحصیل به دانشکده‌ی مهندسی توکیو رفته و زمانی که برای دیدار خانواده و دوستان به شهرش بازمی‌گردد با اتفاق عجیب و دردناکی رو به رو می‌شود و متوجه می‌شود که از سوی دوستانش طرد شده و آن‌ها دیگر نمی‌خواهند او را ببینند و ارتباط نزدیکی که گروه پنج نفره‌شان داشته، از بین رفته است.

سوکورو پس از بازگشت به توکیو ماه‌ها آرزوی مرگ می‌کرد تا اینکه با سارا آشنا شد. سارا معتقد بود سوکورو باید به گذشته بازگردد و بفهمد که چرا دوستانش یک‌باره و بدون هیچ توضیحی ترکش کردند.

هاروکی موراکامی (Haruki Murakami) نویسنده‌ای ژاپنی است که در داستان‌هایش به روایت دغدغه‌های همه‌گیر، به سبک رئالیسم جادویی می‌پردازد. او که همیشه به وفادار نبودن به ادبیات ژاپن محکوم بوده است، آثارش را بر اساس انگیزه انسان‌ها برای کشف هویت خود، پاسخ به پرسش‌های ذهن، چرایی از دست رفتن روابط و بازیابی آن‌، شکل می‌دهد.

او با بیانی ساده و روان به واکاوی موضوعات پیچیده‌ای مانند ناخودآگاه انسان می‌پردازد و با ایجاد محیطی فراواقعی، مفهوم و حقیقت انسانیت را به چالش می‌کشد.

هاروکی موراکامی برای روایت داستان از زاویه دید سوم شخص دانای محدود استفاده کرده و دیگر از تکنیک‌های پیچیده و تغییر مدام زاویه دید و همچنین نمادین سخن فاصله گرفته، داستان در آستانه‌اش سعی بر شناساندن شخصیت‌های داستانی‌اش به شما را دارد و در ادامه کل بارِ قصه بر روی دوش همین شخصیت‌ها ‌می‌افتد، بدین ترتیب موراکامی با استفاده از تکنیک‌های ساده داستان‌نویسی اثری بسیار جذاب خلق کرده که علاوه بر مخاطب عام توانسته انتظارات منتقدان و خوانندگان حرفه‌ای را نیز برآورده سازد.

در بخشی از کتاب سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش می‌خوانیم:

هر وقت به ناگویا برمی‌گشت، هم سوکورو هم دوست‌هاش، کلی حرف داشتند بزنند تا از قصه‌ها عقب نمانند. بعدِ رفتن‌اش از ناگویا، آن چهارتای دیگر همچنان با هم بودند ولی وقتی سوکورو برمی‌گشت، باز می‌شدند همان جمع پنج نفره (البته جز وقت‌هایی که سر یکی دو‌تاشان شلوغ بود و سه چهارتایی دور هم جمع می‌شدند). آن چهارتا برش می‌گرداندند توی جمع خودشان، انگار هیچ فاصله‌ای در زمان اتفاق نیفتاده باشد. دست‌کم، سوکورو کمترین تغییری در حال‌و‌هوای جمع نمی‌دید، هیچ خلأ نامرئی‌یی بین خودش با آن‌ها حس نمی‌کرد و از این بابت خیلی خوشحال بود. برای همین عین خیالش نبود که در توکیو یک دوست هم پیدا نکرده.

سارا با چشم‌های تنگ نگاهش کرد. «توی توکیو یک دوست هم پیدا نکردی؟»

سوکورو گفت «نمی‌دانم چرا، ولی نتوانستم دیگر. فکر کنم من اساساً آدم بِجوشی نیستم. ولی اشتباه نکن این‌جوری هم نبود که همه‌ی درها را روی خودم بسته باشم و این‌ها. اولین‌باری بود که تنها زندگی می‌کردم، خودم بودم و خودم و می‌شد هر کاری که دوست دارم بکنم. از روزهام لذت می‌بردم. خطوط راه‌آهنِ توکیو مثل یک تارعنکبوت سرتاسر شهر پخش است، با یک عالمه ایستگاه که حتا نمی‌شود شمردشان. فقط دیدن‌شان کلی وقت می‌گرفت. دوست داشتم به ایستگاه‌های جورواجور سر بزنم، نگاه کنم ببینم چه‌طور طراحی شده‌اند، با مداد نقشه‌هاشان را بکشم و هر چیز خاصی که به چشمم می‌آمد، یادداشت کنم.»

سارا گفت «پس انگار حسابی خوش می‌گذشته.»

‌با این‌ همه، خود دانشگاه چندان هیجان‌انگیز نبود. اولش بیشتر واحدهای عمومی بود، درس‌ها انگیزه نمی‌دادند و آن‌قدر حوصله‌سربر بودند که کرخ می‌شد.