معرفی و دانلود کتاب روزهای خوش

معرفی کتاب روزهای خوش

کتاب روزهای خوش، جزو چهل نمایشنامه‌ی برتر به انتخاب ایندیپندنت، اثری از ساموئل بکت، نویسنده‌ی برنده‌ی جایزه‌ی نوبل است. این نمایشنامه‌ در دو پرده و در ژانر ابزورد نوشته شده و بر مضامینی همچون تکرار زندگی روزمره و تجربه‌ی شرایط چالش‌برانگیز انسانی متمرکز است. بکت در این نمایشنامه، مصمم در پیِ معنای وجود است و در روابط سست و شکننده‌ای که فرد را به دیگری و هر یک را به طور مستقل به جهان، گذشته و حال پیوند می‌زند، کندوکاو می‌کند.

درباره‌ی کتاب روزهای خوش

ساموئل بکت (Samuel Beckett) در کتاب روزهای خوش (Happy Days) فقط دو شخصیت خلق کرده است: وینی، زنی حدوداً پنجاه ساله و ویلی، مردی حدوداً شصت ساله. در پرده‌ی اول کتاب روزهای خوش در بیابانی سوزان، وینی تا کمر درون خاک فرو رفته است. بااین‌حال، هنوز می‌تواند از دستانش استفاده کند و چند چیز هم کنار دستش دارد، ازجمله مسواک، خمیر دندان، آینه‌ای کوچک، هفت‌تیر، دستمال و عینک. در پرده‌ی دوم، وینی حالا تا گردن زیر خاک فرو رفته و فقط چشمانش را می‌تواند به اطراف بچرخاند. ویلی که پشت تپه زندگی می‌کند و چهاردست‌وپا این‌طرف و آن‌طرف می‌رود، سروکله‌اش هرازگاهی پیدا می‌شود و گاه‌وبی‌گاه به تک‌گویی‌های طولانی وینی پاسخ می‌دهد، ولی همین که وینی می‌داند ویلی آنجا حضور دارد، برایش دل‌گرمی و یادآور روزهای خوشش است. تقلای وینی برای یافتن معنا و حفظ مثبت‌گرایی‌ در هستیِ دلگیر و اندوه‌بارش، بیانگر کاوش ساموئل بکت در تاب‌آوری بشر و معناباختگیِ زندگی است.

نمایشنامه‌ی روزهای خوشِ ساموئل بکت با تمرکز بر مفاهیمی همچون اگزیستانسیالیسم، گذرِ زمان، ارتباط و انزوا، تاب‌آوری و خوش‌بینی، شرایط انسانی را موشکافانه مورد بررسی قرار می‌دهد. نویسنده با خلق وضعیتی تله‌مانند، تقلای همیشگیِ بشر برای یافتن معنا را نشان می‌دهد که به‌رغم محدودیت‌ها و معناباختگیِ وجود و هستی، همچنان به قوت خود باقی است. جهان ساموئل بکت غالباً با بی‌مقصودی و بی‌هدفی پر شده، ولی روح انسان همچنان در روزمرگی‌ها و تعاملاتی که دارد، به دنبال معنا می‌گردد. نمایشنامه‌ی بکت همچنین روی گذر ناگزیر زمان تأکید دارد که هیچ رحم و مروتی هم ندارد. وجودِ وینی استعاره‌ای است از اینکه زمان شیره‌ی جان بشر را ذره‌ذره می‌کشد، ولی باوجوداین، انسان به زندگی و امیدواری ادامه می‌دهد و خودش را با روزمرگی‌ها مشغول می‌سازد.

چنان‌که پیش‌تر گفته شد، ساموئل بکت در کتاب روزهای خوش به مفاهیم ارتباط و انزوا نیز اشاره دارد. وینی گرچه از لحاظ مسافت، به ویلی نزدیک است، تعاملاتی که وینی دارد غالباً انزوا و تنهایی اگزیستانسیالیستیِ انسان‌ها را نشان می‌دهد. نویسنده در این کتاب، ایده‌ی جستجوی ارتباط انسانی را می‌پروراند. خواننده نشانه‌ای از تحمل و تاب‌آوری و خوش‌بینی را در اثر ساموئل بکت می‌بیند. خوش‌بینی سرکشانه‌ی وینی در شرایطی که اوضاعش مدام بد و بدتر می‌شود، نشان از بردباری بشر دارد. استمرار او در مشغولیت به کارهای روزمره و یافتن شعف در مواردی ناچیز نمایانگر جنبه‌ی الهام‌بخش و البته جنبه‌ی تراژیک ذات انسان است. نمایشنامه‌ی روزهای خوشِ ساموئل بکت خوانندگان را تشویق به تعمق و پرسش در باب این مضامین کرده. شما نیز اکنون می‌توانید این کتاب را با ترجمه‌ی مهدی نوید که به یاری نشر چشمه چاپ و منتشر شده است، تهیه کنید.

جوایز و افتخارات کتاب روزهای خوش

• یکی از چهل نمایشنامه‌ی برتر به انتخاب روزنامه‌ی بریتانیایی ایندیپندنت
• برنده‌ی جایزه‌ی Obie برای بهترین نمایشنامه‌ی غیر انگلیسی زبان در سال 1962

در نکوداشت کتاب روزهای خوش

• یک تراژدی کمدی حیرت‌آور با ساختاری درست. (واشنگتن پست)

اقتباس‌های سینمایی از کتاب روزهای خوش

دیوید هیلی در سال 1980 و پاتریشیا رٌزِما در سال 2001 فیلمی از روی نمایشنامه‌ی روزهای خوش اقتباس کردند.

کتاب روزهای خوش برای چه کسانی مناسب است؟

اگر از دوستداران ساموئل بکت و همچنین از علاقه‌مندان به نمایشنامه‌خوانی و نمایشنامه‌نویسی هستید، این نمایشنامه‌ی ساموئل بکت در دو پرده بدون شک برایتان لذت‌بخش خواهد بود.

در بخشی از کتاب روزهای خوش می‌خوانیم

وینی درود، ‌ای نور مقدس. (مکث طولانی. چشمانش را می‌بندد. زنگ با صدای بلند می‌خورد. وینی بلافاصله چشمانش را باز می‌کند. صدای زنگ قطع می‌شود. وینی به روبه‌رو خیره می‌شود. لبخند طولانی. لبخند می‌ماسد. مکث طولانی.) هنوز یکی داره نگاهم می‌کنه. (مکث.) هنوز به‌م اهمیت می‌ده. (مکث.) همینه که به نظرم این‌قدر حیرت‌آوره. (مکث.) چشمش به چشم منه. (مکث.) اون شعر به‌یادموندنی چی بود؟ (مکث. نظر به راست.) ویلی. (مکث. بلندتر.) ویلی. (مکث. نظر به روبه‌رو.) همچنان می‌شه از وقت حرف زد؟ (مکث.) می‌شه گفت از وقتی که دیدمت، ویلی، خیلی گذشته. (مکث.) از وقتی که صدات رو شنیدم. (مکث.) می‌شه؟ (مکث.) می‌شه. (لبخند.) مثل قدیم‌ها! (لبخند می‌ماسد.) دیگه چیز چندانی نمونده آدم درباره‌ش حرف بزنه. (مکث.) آدم از تمام این‌ها حرف می‌زنه. (مکث.) تا جایی که بتونه. (مکث.) قبلاً فکر می‌کردم… (مکث.) … می‌گم قبلاً فکر می‌کردم که یاد می‌گیرم تنهایی حرف بزنم. (مکث.) یعنی با خودم، برهوت. (لبخند.) ولی نه. (لبخند پهن‌تر.) نه نه. (لبخند می‌ماسد.) پس هستی. (مکث.) حتماً مرده‌ای، عین بقیه، حتماً مرده‌ای، یا رفته‌ای و تنهام گذاشته‌ای، عین بقیه، اهمیتی نداره، هستی. (مکث. نظر به چپ.) کیف هم هست، مثل همیشه، می‌بینمش. (مکث. نظر به راست. بلندتر.) کیف هست، ویلی، صحیح و سالم، همونی که اون روز به‌م دادی… تا برم خرید. (مکث. نظر به روبه‌رو.) اون روز. (مکث.) کدوم روز؟ (مکث.) قبلاً دعا می‌کردم.