معرفی و دانلود کتاب بیوگرافی: یک بازی

معرفی کتاب بیوگرافی: یک بازی

ماکس فریش، نمایشنامه‌نویس و رمان‌نویس برجسته‌ی سوئیسی در کتاب بیوگرافی: یک بازی، پژوهشگر رفتارشناس میان‌سالی به نام هانس کورمن را خلق کرده و فرصت جالبی به او داده است. کورمن می‌تواند هر زمان که دلش خواست، زندگی‌اش را از نو آغاز کند و برای ساختن آینده‌ای دلخواه، در رفتار و تصمیماتش تحول ایجاد کند. کورمن حالا همسرش آنتوانت را به قتل رسانده و تصمیم دارد به عقب بازگردد و با تغییر در هویت خود، مانع از روی‌دادن این اتفاق شود.

درباره‌ی کتاب بیوگرافی: یک بازی

هانس کورمن، مردی میان‌سال است که پس از هفت سال زندگی با همسرش، آنتوانت اشتاین، او را به ضرب گلوله کشته است. اکنون قصد دارد تا با بازگشت به گذشته، خط زندگی‌اش را تغییر بدهد. کورمن با این فرصتی که ماکس فریش (Max Frisch) نویسنده‌ی این نمایشنامه به او داده است، می‌تواند زندگی مشترکش را نجات بدهد، در زمینه‌ی سیاست فعالیت داشته باشد، بهتر از خودش مراقبت کند و حواسش بیشتر به سلامتی‌اش باشد و حتی می‌تواند رنگ مبلمان پذیرایی‌اش را هم عوض کند. کورمن گرچه می‌خواهد آگاهی و خردی را که تا این سن به دست آورده، عملی کند ولی می‌بیند که در همان تصمیمات پیشین خود گیر افتاده است و راه گریزی از آن‌ها ندارد. ماکس فریش در کتاب بیوگرافی: یک بازی (Biography: A Game) نشان می‌دهد که فاکتورهای به‌ظاهر اتفاقی چه مقدار از خط سیر زندگی ما را می‌سازند و خودِ ما که شخصیتی محدود و سازگار داریم، ناخواسته به این مسیر سروشکل می‌دهیم.

ایده‌ی اصلی ماکس فریش در کتاب بیوگرافی: یک بازی، این است که زندگی ما چیزی به‌جز اجرای آگاهانه‌ی نمایش با هویت‌های خیالی نیست. نویسنده این ایده را به‌خوبی در فرم درام به تصویر کشیده و از تمرین نمایش به‌مثابه‌ی استعاره‌ای برای احتمالات و متغیرهای بی‌پایانِ بازیِ زندگی استفاده کرده است. ماکس فریش در این نمایشنامه‌ی اصلاح‌شده‌اش نه‌تنها از تئاتر به‌عنوان گونه‌ای از «اظهار وجود» یاد می‌کند، بلکه به شرایط انسانی با تمام محدودیت‌ها و توانایی‌هایش نیز می‌پردازد و اتفاقات کمدی و تراژیکی را نشان می‌دهد که زندگی‌هایمان را تعریف می‌کند.

ماکس فریش به این مفهوم می‌پردازد که رویدادهای کوچک چطور می‌توانند زندگی ما را دگرگون کنند. ما شاید خیلی از انتخاب‌هایمان را دوست نداشته باشیم، شاید هم داشته باشیم، درهرصورت باید با عواقب تصمیماتمان زندگی کنیم. ما حتی اگر تصمیمات متفاوتی هم می‌گرفتیم، همچنان هیچ تضمینی وجود نداشت که زندگی‌مان بهتر از آب درمی‌آمد. بشر توانایی این را دارد که میزان زیادی از زمانش را با «اما و اگرها» سپری کند تا اینکه در شرایط فعلی‌اش به زندگی ادامه بدهد. کتاب بیوگرافی: یک بازی، ازاین‌حیث اثری غنی با خط داستانی خوب و مملو از نماد است. از ماهیت نمایشنامه این‌طور برمی‌آید که ماکس فریش عمیقاً با آثار برجسته‌ی کارل گوستاو یونگ آشنایی داشته است. در آئین بودایی نیز نمادها را به چشم چیزی مهم برای بشر می‌دیدند و به اندازه‌ی حقایق دقیق مهم می‌پنداشتند.

مکس فریش نیز در کتاب بیوگرافی: یک بازی این «اما و اگرها» در زمان گذشته را واکاوی می‌کند. او به ما نشان می‌دهد که مسیر زندگی ما با اتفاقاتی کوچک، تصمیمات لحظه‌ای و آنی یا استدلالی ناگهانی کاملاً تغییر می‌کند. با خواندن این کتاب متوجه می‌شویم که اگر تصمیمات متفاوتی در زندگی‌مان می‌گرفتیم، اتفاقات دیگری برایمان رقم می‌خورد و حتی فکر کردن به این قضیه هم بسیار جذاب است. کتاب بیوگرافی: یک بازی از آن دسته کتاب‌هایی است که باید هرازچندگاهی سراغش برویم و دوباره مطالعه‌اش کنیم تا از نگرش‌هایش بهره بجوییم و روی تصمیماتی که می‌خواهیم در زندگی‌مان بگیریم بیشتر و عمیق‌تر فکر کنیم.

کتاب بیوگرافی: یک بازی با ترجمه‌ی فرانک حیدریان به همت انتشارات دیدآور چاپ و منتشر شده و در اختیار شما علاقه‌مندان قرار گرفته است.

کتاب بیوگرافی: یک بازی برای چه کسانی مناسب است؟

اگر از علاقه‌مندان به نمایشنامه و از طرف‌داران ماکس فریش با آن قلم منحصربه‌فردش هستید تا با خواندن اثرش به فکر فرو بروید و تصمیمات زندگی‌تان را آگاهانه‌تر بگیرید، از خواندن این کتاب نباید غافل بشوید.

در بخشی از کتاب بیوگرافی: یک بازی می‌خوانیم

آنتوانت سیگارش را خاموش می‌کند.

آنتوانت. دارم می‌رم.
کارگردان. ماشین دارین؟
آنتوانت. نه!
کارگردان. اجازه می‌دین برسونم‌تون؟
آنتوانت. فکر کردم خسته‌این.
کارگردان. نه اصلاً.
آنتوانت. من هم همین‌طور. [سیگاری دیگر برمی‌دارد.] چرا این‌جوری بهم نگاه می‌کنین؟ فندک‌تون پیشتونه؟ چرا این‌جوری بهم نگاه می‌کنین؟

‌کارگردان فند‌ک را به او می‌دهد، سپس به سمت بار خانگی می‌رود و برای خود نوشیدنی می‌ریزد. لیوان به دست، پشت به او‌ می‌ایستد، بی‌آن‌که بنوشد.

کارگردان. الان چیزی گفتین؟
آنتوانت. نه.
کارگردان. من هم همین‌طور. [سکوت، آنتوانت با آرامش و در سکوت سیگارش را دود می‌کند. کارگردان به او نگاه می‌کند، سپس روی صندلی‌ای می‌نشیند، پاهایش را روی هم می‌اندازد و نشان می‌دهد منتظر است. سکوت.] نظرتون درباره‌ی ویتگنشتاین چیه؟