معرفی و دانلود کتاب چرکنویس

معرفی کتاب چرکنویس

رمانی خواندنی از یکی از مترجمان خوش‌آوازه‌ی ایرانی؛ بهمن فرزانه. کتاب چرکنویس روایتگر داستان رفاقتی قدیمی است که از گذشته تا حال ادامه یافته و غبار زمان را به تن خود نپذیرفته است. بهرام و قاسم، یاران جدایی‌ناپذیری هستند که با عشق سینما خیال می‌پرورانند و از دریچه‌ی رؤیا، تصویری خاطره‌انگیز از تهران قدیم ارائه می‌دهند.

درباره‌ی کتاب چرکنویس

خاطراتی دلنشین با حال‌و‌هوای تهران قدیم و مردمانش، چیزی است که کتاب چرکنویس را به اثری خواندنی و جذاب تبدیل کرده است. بهمن فرزانه (Bahman Farzaneh) مترجم مشهور آثار ادبیات آمریکای لاتین و ایتالیا، این بار خود دست به قلم برده تا ترجمان دوره‌ای از ایران باشد که زندگی جریان داشت و نشانه‌های صفا و صمیمیت را از روزی به روز بعد با خود حمل می‌کرد. قاسم که با خانواده‌اش از دهی در اطراف تهران به شهر می‌آیند تا با خانواده‌ی بهرام و چند خانواده‌ی دیگر همخانه شوند، پس از مدتی کوتاه یار غار و رفیق شفیق بهرام می‌شود و ماجراجویی‌های این دو پسربچه‌ی بازیگوش شروع می‌شود. این دو که شیفته‌ی سینما هستند، در جهان کوچک خود خیال می‌بافند و با مرور داستان‌ها و فیلم‌ها روزگار می‌گذرانند.

بهمن فرزانه در این رمان با زبانی روان و پرداختی درست، تصویری نوستالژیک از تهران قدیم و زندگی در خانه‌های بزرگ و پرجمعیت ارائه می‌دهد که بخش قابل‌توجهی از فرهنگ خانواده‌ی ایرانی را در خود جای داده است. نویسنده با استفاده از زبان اول شخص و از نگاه بهرام، دوران کودکی و نوجوانی او و خاطراتش را روایت می‌کند. بهرام که اکنون در پاریس ساکن است، با نوشتن خاطراتش در حال بیرون کشیدن خاطرات از گنجه‌ی زمان و زدودن غبار از جان آن است؛ اما غبار زمان زدودنی نیست و همواره دلتنگی و حسرت با خود همراه دارد. بهرام با زنده کردن خاطرات گذشته، تصویری از احساسات، عواطف و پیچیدگی روابط انسانی، در دل ایران پیش از جنگ و پس از آن ارائه می‌دهد و به نقش ویرانگر جنگ و انقلاب و از دست رفتن روزهای خوب جوانی به واسطه‌ی آن اشاره می‌کند. ترکیبی زیبا و اندوهگین، که گاهی به شیرینی خاطرات کودکی است و گاهی تلخی روزهای سیاه جنگ را یادآوری می‌کند.

نگاهی متفاوت، واقع‌گرایانه و به دور از تملق نسبت به وقایع دوران انقلاب و پس از آن، یکی از نکاتی است که کتاب چرکنویس را به رمانی جذاب و خواندنی تبدیل کرده است. بهرام شناور میان گذشته و حال، از بازی‌های زمان و تغییرات تلخ و شیرین اجتناب‌ناپذیری می‌گوید که گاهی به زندگی معنا می‌دهند و گاهی تحمل آن را دشوار می‌کنند. نویسنده همچنین با بازگویی خاطرات و گفت‌و‌گوهای ذهنی شخصیت بهرام، نگاهی انتقادی نسبت به بسیاری از عناصر فرهنگی و باورهای غلط رایج در جامعه‌ی ایرانی داشته و از آثار مخرب آن‌ها در جنبه‌های گوناگون زندگی افراد می‌گوید.

این کتاب به همت انتشارات ققنوس در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.

کتاب چرکنویس برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب برای کسانی که به رمان‌های ایرانی با حال‌وهوایی نوستالژیک علاقه‌مندند، تجربه‌ای جذاب خواهد بود.

در بخشی از کتاب چرکنویس می‌خوانیم

وقتى به فیلم‌هاى گریه‌دار مى‌رفتیم، مى‌دیدم که در پایان فیلم، وقتى چراغ‌هاى سالن روشن مى‌شد، سرمه‌ی زن‌ها روى گونه‌ها جارى شده و مردها هم یواشکى دارند از زیر عینک چشمان خود را پاک مى‌کنند.

چرا بشر همیشه ابراز احساسات را عیب دانسته است؟ آیا مرد فقط باید به جنگ برود تا «مردانگى» خود را ثابت کند؟ چرا براى مرد بودن باید شمر و یزید بود؟

به هر حال، براى خودم فلسفه‌بافى مى‌کردم و مى‌دیدم که مثل مادرها دلم بچه مى‌خواهد. مادرى که «مرد» بود. در واقع دلم بچه را مى‌خواست، نه مادر بچه را. به عبارت دیگر، دلم مى‌خواست بدون زن گرفتن، بچه داشته باشم. آن هم غیرممکن بود. چون مى‌دیدم که دیگر قادر نیستم عاشق بشوم. ولى آیا براى زن گرفتن و بچه‌دارشدن حتما مى‌بایستى عاشق بشوى؟ مى‌دیدم که مردها بدون عشق ازدواج مى‌کنند. صرفا با این عقیده که «باید زن گرفت»، زن مى‌گرفتند و بعد بچه هم خودبخود به وجود مى‌آمد و خانه پر مى‌شد. حال، اگر من عاشق نمى‌شدم، حق نداشتم بچه داشته باشم؟ با خودم مى‌گفتم زن بگیر، وقتى بچه‌دار شدى طلاقش مى‌دهى و بچه را هم ازش مى‌گیرى. در این جامعه مردسالارىِ ما همه چیز امکان دارد. بله، زن فقط به درد این مى‌خورد که براى تو «جانشین» به دنیا بیاورد. بعد، چشمش کور، باید برود و گورش را گم کند. طلاق که بسیار رواج دارد. پس معطل چى هستى؟ یک دختر جوان و سالم پیدا کن تا پشت سر هم برایت بچه بزاید. مثل این دستگاه‌هایى که یک ژتون مى‌اندازى و از زیر دستگاه یک پپسى‌کولا برمى‌دارى و رفع عطش مى‌کنى. مگر قرار است بروى با آن دستگاه ازدواج کنى؟ نه، براى رفع عطش فقط همان یک سکه کافى است. در این جامعه‌اى که مردها حکمفرمایى مى‌کنند، چرا حالا که نوبت خودت شده است مى‌خواهى از حق زنان دفاع کنى؟ مى‌خواهى مثلاً بگویى که «روشنفکر» هستى؟ از این فرنگى‌مآبى دست بردار. ما که در فرنگ نیستیم، این‌جا هستیم. باید این طورى فکر کنیم، این طورى رفتار کنیم.