معرفی و دانلود کتاب اول شخص مفرد

معرفی کتاب اول شخص مفرد

هاروکی موراکامی، نویسنده‌ی شهیر و نامدار ادبیات ژاپن، در کتاب اول شخص مفرد شماری از خاص‌ترین و خواندنی‌ترین داستان‌های کوتاه خود را به مخاطبانش هدیه داده است. داستان‌های مجموعه‌ی نامبرده از زاویه‌ی دید اول شخص روایت می‌شوند و هر یک حول محور یک راز و معمای ناگشودنی می‌گردند. این کتاب نشان می‌دهد تبحر و مهارت موراکامی در داستان‌کوتاه‌نویسی دست‌کمی از توانایی‌هایش در رمان‌نویسی ندارد.

درباره‌ی کتاب اول شخص مفرد

چه چیزی یک داستان کوتاه را بدل به یک شاهکار می‌کند؟ هر نویسنده‌ی مطرح و صاحب‌سبکی به این سوال پاسخی خاصِ خود می‌دهد. ریموند کارور احتمالاً می‌گوید: صداقت و سادگی. ارنست همینگوی در جواب می‌گوید: رعایت اصل ایجاز و زدودن زوائد و پرداختن به عمق مطلب. آنتون چخوف احتمالاً پاسخ می‌دهد: بررسی انسانی‌ترین کنش‌ها و روحیات شخصیت. اما هاروکی موراکامی (Haruki Murakami) در پاسخ به این سوال چه می‌گوید؟ با خواندن کتاب اول شخص مفرد (First Person Singular) شاید بتوانیم پاسخ او به سوال مطرح‌شده را دریابیم. این پاسخ را احتمالاً می‌توان در یک کلمه خلاصه کرد: رازوارگی.

داستان‌های کوتاهی که در کتاب اول شخص مفرد می‌خوانیم کمابیش ساختار روایی مشابهی دارند، مضامین و ایماژهای واحدی را به نمایش می‌گذارند و موتیف‌هایی تکراری و آشنا را به تصویر می‌کشند. در تمام داستان‌های این مجموعه، نوعی ابهام هنرمندانه، نوعی رازوارگی و رنگ‌وبویی از جادو قابل تشخیص است. اگرچه هیچ‌یک از داستان‌ها به دام تکلف و شاعرانگیِ تصنعی نمی‌افتند و همگی در کمال غرابت، از سادگی و خلوصی دلنشین برخوردارند، سادگی و خلوصی که شبیه آن را در اغلب کارهای موراکامی می‌بینیم.

کتاب اول شخص مفرد اگرچه به‌تازگی منتشر شده، با اقبالی فوق‌العاده از سوی ناشران و مترجمان ایرانی مواجه گشته است. به طوری که ظرف یکی‌دو سال گذشته نزدیک به ده ترجمه‌ی فارسی از آن عرضه شده است. ترجمه‌ای که هم‌اینک پیش روی شماست، به قلم شیوا مقانلو فراهم آمده است. این مترجم تلاش داشته تا در کار خود ویژگی‌های خاص نثر هاروکی موراکامی را تا آن‌جا که امکان‌های زبان فارسی اجازه می‌دهد، بازتاب دهد.

در کتاب اول شخص مفرد هشت داستان خواهیم خواند. داستان اول که «خامه» نام دارد، حکایت غریبی‌ست که شخصیت اصلی و راوی آن گویا مرد میانسالی است که در حال بازگویی خاطره‌ای دور برای دوستی جوان است. در این خاطره، او نوجوانی تازه‌بالغ است که روزی دعوت‌نامه‌ای برای حضور در یک مهمانی از جانب دختری جوان دریافت می‌کند و در پی آن، سرخوشانه عازم خانه‌ای در محله‌ای دور می‌شود. در آن‌جا اما خبری از ضیافت نیست و پسر خود را تنها و وامانده در مکانی غریبه و هراس‌انگیز می‌یابد. در راه بازگشت، هنگامی که برای استراحت بر روی نیمکتی نشسته، پیرمردی مقابل او ظاهر می‌شود و در گوشش حرف‌هایی غریب و بی‌معنی می‌زند، حرف‌هایی راجع به دایره‌ای کامل، خامه‌ای که معنای زندگی است و...

یکی دیگر از داستان‌های جالب و خواندنی کتاب اول شخص مفرد، داستان سوم کتاب با نام «چارلی پارکر باسا نوا می‌زند» است. در این داستان شور و شعف ژرف موراکامی نسبت به موسیقی جاز به خوبی آشکار است. شخصیت اصلی این قصه، ماجرای بامزه‌ای را روایت می‌کند که مربوط به شیطنتی از او در دوران دانشگاه است. قصه از این قرار است که راوی روزی از سر تفنن مقاله‌ای دانشگاهی می‌نویسد و در آن به دروغ ادعا می‌کند که چارلی پارکر، نوازنده‌ی بزرگ آمریکایی، آلبومی جدید در راه دارد و در آن برای اولین بار ساز باسا نوا نواخته است! ماجرا اما زمانی عجیب و غریب می‌شود که همین راوی دروغ‌پرداز، بعدها خیلی اتفاقی به آلبومی موسیقی با این عنوان برمی‌خورد: چارلی پارکر باسا نوا می‌زند.

اگر بخواهیم یک ویژگی را به عنوان مهم‌ترین خصیصه‌ی کتاب پیش رو قلمداد کنیم، آن ویژگی این است که این مجموعه داستان، بیش از هر اثر دیگر هاروکی موراکامی، علایق و دل‌مشغولی‌های فکری و عاطفی او را در خود منعکس می‌کند. علایقی از قبیل زبان، موسیقی، فرهنگ عامه، شعر ژاپنی، فرهنگ شرقی، رازوارگی دوران کودکی، حافظه، عشق جسمانی و ... بنابراین و به همین جهت، باید بگوییم که خواندن این کتاب برای موراکامی‌دوستان در حکم یک وظیفه‌ی دلخواه است و برای کسانی که طرفدار او نیستند و چیزی از او نخوانده‌اند، مقدمه‌ای است برای ورود به جهان جادویی این نویسنده.

نکوداشت‌های کتاب اول شخص مفرد

• تمام داستان‌های این مجموعه خواندنی و زیبایند. (ان پی آر)
• قصه‌هایی رازآمیز و فلسفی. موراکامی در این مجموعه روح عشق و کودکی را نوازش کرده است. (آمازون)
• این کتاب هواداران موراکامی را راضی و خشنود می‌کند. (واشنگتن پست)

کتاب اول شخص مفرد برای چه کسانی مناسب است؟

طرفداران ادبیات ژاپن و دوست‌داران داستان کوتاه، مخاطبین اصلی این کتابند.

در بخشی از کتاب اول شخص مفرد می‌خوانیم

در مقایسه با خود عمارت و تجهیزات فرسوده‌ی مسافرخانه، حمام چشمه‌ای‌اش در کمال تعجب عالی بود. جریان آب بخارآلود سبز و غلیظ بود و موقع پایین ریختن اصلاً ضعیف نمی‌شد و بوی گوگرد هم تندتر از هر چیز دیگری بود که تابه‌حال تجربه کرده بودم. توی آب غوطه خوردم و استخوان‌هایم را گرم کردم. هیچ کس دیگری در حمام نبود (هیچ ایده‌ای نداشتم که اصلاً جز من کس دیگری آن جا اقامت دارد یا نه) و می‌توانستم از غوطه‌خوردنی طولانی و کاهلانه لذت ببرم. پس از مدتی حس کردم سرم کمی گیج می‌رود و به طرف آب سرد رفتم. بعد دوباره درون حوضچه برگشتم. به این نتیجه رسیده بودم که شاید این مسافرخانه‌ی کوچک بدظاهر نهایتاً انتخاب خوبی است و مطمئناً از حمام‌ کردن با گروه‌های توریستی پرسروصدا در هتل‌های بزرگ‌تر هم دلچسب‌تر.

برای سومین بار درون حوضچه فرو رفته بودم که میمون در را با تلق و تولوق باز کرد و داخل شد. با صدای پایین گفت: «منو ببخشین.» کمی طول کشید تا تشخیص دادم یک میمون است. حجم بسیار و گرمای آب مرا گیج کرده بود و انتظار هم نداشتم که بشنوم میمونی حرف بزند. پس نتوانستم به‌سرعت ارتباطی بین آنچه می‌دیدم و این حقیقت که او یک میمون واقعی است، برقرار کنم. همان‌طور که منگ از میان بخار به میمون زل زده بودم، در شیشه‌ای را پشت‌سرش بست. سطل کوچکی را که روی زمین افتاده بود صاف کرد و دماسنجی توی حوضچه گذاشت تا دما را اندازه بگیرد. با جدیت به عدد روی دماسنج خیره شده و چشمانش را باریک کرده بود، مثل میکروب‌شناسی که در حال کشف یک عامل بیماری‌زای جدید است.

میمون از من پرسید: «حمومتون چطوره؟»

فهرست مطالب کتاب

سخن مترجم
خامه
روی یک بالش سنگی.
چارلی پارکر باسا نوا می‌زند
با بیتل‌ها
اعترافات میمون شیناگاوا
کارناوال
مجموعه‌شعر پرستوهای یاکولت.
اول‌شخص مفرد