معرفی و دانلود کتاب اعترافات مردی چنان دیوانه که با حیوانات می‌زیست

معرفی کتاب اعترافات مردی چنان دیوانه که با حیوانات می‌زیست

کتاب اعترافات مردی چنان دیوانه که با حیوانات می‌زیست نوشته‌ی چارلز بوکوفسکی، از معروف‌ترین نویسندگان و شاعران آمریکا، است. اثری با زبان ساده و عامیانه که می‌توان نیم‌ساعته آن را خواند؛ اما برخلاف حجم کم، حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. این کتاب داستان پرکشش مردی تنها و اجتماع‌ناپذیر را به تصویر می‌کشد و از بی‌ثباتی زندگی و پوچی مناسبات مادی اجتماع سخن می‌گوید.

درباره‌ی کتاب اعترافات مردی چنان دیوانه که با حیوانات می‌زیست

پسری که توی کمد مادرش قایم می‌شود و دیگران را مجبور می‌کند به دنبالش بگردند. این صحنه‌ی غافلگیرکننده، تصویر آغازین کتاب اعترافات مردی چنان دیوانه که با حیوانات می‌زیست (Confessions of a Man Insane Enough to Live with Beasts) نوشته‌ی چارلز بوکوفسکی (Charles Bukowski) است که کاملاً ناگهانی مخاطب را با شخصیت غیراجتماعی راوی مواجه می‌کند.

راوی کتاب مردی عصبی و مطرود است که با دیدگاهی نیهیلیستی به جهان اطرافش می‌نگرد. بعد از تلاش‌های محکوم به شکست او برای پیدا کردن شغل و سامان دادن به وضعیت اقتصادی‌اش، همه چیز به پوچی و بی‌معنایی ختم می‌شود. زندگی، مناسبات مادی اجتماعی، آدم‌ها و امیالشان در او احساس انزجار می‌آفرینند و چارلز بوکوفسکی با صراحت تمام و با زبانی ساده و عامیانه به بخش‌های تاریک زندگی او می‌پردازد.

کتاب اعترافات مردی چنان دیوانه که با حیوانات می‌زیست در نه بخش کوتاه نوشته شده است. هر بخش یک اتفاق، یک خاطره و به طور کلی یک برش کوتاه از زندگی او را از زبان خودش شرح می‌دهد و از خلال این بازگویی تجربیات، انتقاداتی را نیز به زندگی آمریکایی و نهادهای مختلف اجتماعی از جمله مدرسه، سیستم پزشکی و ... وارد می‌کند که خواندنش خالی از لطف نیست.

نثر ساده، پرکشش و همچنین طنز تلخِ متکی به رئالیسم کثیف از ویژگی‌های بارز کتاب اعترافات مردی چنان دیوانه که با حیوانات می‌زیست، است. شهرزاد لولاچی این کتاب را به فارسی برگردانده و توسط نشر افق به چاپ رسیده است.

کتاب اعترافات مردی چنان دیوانه که با حیوانات می‌زیست مناسب چه کسانی است؟

مطالعه‌ی این اثر به علاقه‌مندان ادبیات مدرن، به‌خصوص ادبیات مدرن آمریکا توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب اعترافات مردی چنان دیوانه که با حیوانات می‌زیست می‌خوانیم

در کامیون را باز کردم و نشستم پشت فرمان. صندلی چرمی نرمی داشت و چنان حالی می‌داد که می‌دانستم اگر نجنبم، خیلی زود همان جا خوابم می‌برد. من راننده‌ی کامیون نبودم. به زیر پاهایم نگاه کردم و دوجین دنده، ترمز، پدال و از این ‌چیزها دیدم. سوئیچ را چرخاندم و بالاخره موتور را روشن کردم. آن‌قدر با پدال‌ها و دنده‌ها ور رفتم تا بالاخره کامیون راه افتاد. بعد راندم آن طرف حیاط تا غرفه‌ی 18، ‌همه‌ی آن مدت فکر می‌کردم وقتی برگردم، واگن غذاخوری رفته است. این برایم مثل یک فاجعه بود، یک تراژدی واقعی. کامیون را پارک کردم، موتور را خاموش کردم و یک دقیقه همان جا نشستم، نرمی خوشایند صندلی چرمی را حس می‌کردم. بعد در را باز کردم و آمدم بیرون. پله یا هر چیز کوفتی که قرار بود آنجا باشد را ندیدم و با لباس کار لعنتی و کلاه ایمنی فلزی مثل مردی تیرخورده افتادم زمین. دردم نیامد. هیچ چیز حس نکردم. به‌موقع بلند شدم و واگن غذاخوری را دیدم که از دروازه بیرون رفت و پیچید پایین خیابان. کارگرها را دیدم که خندان و سیگاربه‌دست به طرف سکوی کار برمی‌گشتند.

چکمه‌هایم را درآوردم، لباس کارم را کندم، کلاه ایمنی فلزی‌ام را برداشتم و به طرف اتاقک کنار در ورودی محوطه رفتم. لباس کار، کلاه ایمنی و چکمه‌ها را پرت کردم روی پیشخان. پیرمرده نگاهم کرد: «چی؟ داری کار به این خوبی رو ول می‌کنی؟»

- بهشون بگو چِکَم رو برام پست کنن یا فرو کنن تو ماتحتشون، به درک اسفل!

پیاده به راه افتادم. از خیابان گذشتم و به یک بار مکزیکی رفتم و چیزی نوشیدم و بعد با اتوبوس رفتم خانه. حیاط مدرسه‌ی آمریکایی دوباره شکستم داده بود.