معرفی و دانلود کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت دوم)

معرفی کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت دوم)

نهال سهیلی‌فر در کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت دوم) از خاطرات، عقاید، احساسات و تجربیات خود در زندگی شخصی و شغلی‌اش با مخاطب حرف می‌زند. او درِ ذهنش را به روی همه‌ی مردم باز می‌کند و امید دارد خوانندگان بتوانند خودشان را در نوشته‌های او بیابند و به‌این‌ترتیب، در این جهان احساس تنهایی نکنند. این کتاب لحظه‌های متنوعی از وقایع شادی‌آور، غم‌انگیز، خنده‌دار و... را پیش چشمِ مخاطب قرار می‌دهد.

درباره‌ی کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت دوم)

خواندن دفتر خاطرات دیگران، آرزویی است که هریک از ما زمانی در سر داشته‌ایم. حتی ممکن است برای ارضای حس کنجکاوی‌مان تلاش‌هایی هم کرده باشیم. حالا یک نفر پیدا شده که خاطراتش را بدون رودروایسی و بدن سانسور با ما در میان می‌گذارد. او با دست خودش قفلِ دفترچه‌اش را باز می‌کند و به ما می‌گوید: «بخوان.» چنین آدمی از قضاوت شدن هراسی ندارد؛ چون می‌داند بسیاری از احساسات و تجربیاتِ او با ما یکسان است. شاید در ابتدا گارد بگیریم که یعنی چه، این چه حرفی است! اما به‌مرور خودمان را در آن نوشته‌ها می‌یابیم و بیشتر و بیشتر با نویسنده‌ی یادداشت‌ها همذات‌پنداری می‌کنیم. هرچه باشد همه‌ی ما آدمیم و آن‌قدرها که فکر می‌کنیم باهم تفاوت نداریم.

فرسودگی شغلی، افسردگی، تنهایی، ترس، خوش‌حالی، ناامیدی؛ این‌ها احساساتی هستند که توسط همه‌ی ما تجربه شده‌اند. قطعاً موقعیت‌ها و دلیلِ بروزِ احساسات و شدتِ آن‌ها متفاوت بوده‌اند، اما در نهایت می‌توانیم بگوییم ما به‌عنوان انسان، درک مشترکی از احساسات و مفاهیم داریم. کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت دوم) این اشتراک و اتحاد را دوباره به ما یادآوری می‌کند. نهال سهیلی‌فر با بیانی شیوا و قلمی طناز، به ارتباطی بی‌واسطه با مخاطب دست می‌یابد.

نهال سهیلی‌فر در مقدمه، هدفش را از نوشتنِ کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت دوم)، ایجاد حلقه‌ی ارتباطی بین آدم‌ها می‌داند. ما به‌واسطه‌ی به اشتراک گذاشتن عقاید و احساساتمان، به یکدیگر مرتبط و از تنهایی خارج می‌شویم. گویی نویسنده با بلند فکر کردن و مرورِ خاطراتش پیشِ چشمِ جمع زیادی از مردم، احساس تنهایی را از خود و همچنین خوانندگانش می‌زداید. زمانی که متوجه می‌شویم افراد دیگری هم مثل ما فکر می‌کنند و وقایع مشابهی را از سر گذرانده‌اند، با زندگی و خودمان به صلح می‌رسیم و احساس آرامش بیشتری می‌کنیم.

نهال سهیلی‌فر در کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت دوم) از زمانی می‌گوید که به‌خاطر مریضیِ هم‌کلاسی‌اش که چندان هم ارتباط خوبی با یکدیگر نداشتند، هرروز دست به دعا می‌شده. او از احساس ترسی می‌نویسد که در سن کم گریبانش را گرفته و او را به مقدسات متوسل کرده بوده. نکته‌ی جالب کتاب این است که نویسنده موضوعات را بیش‌ازحد بسط نمی‌دهد و در حد یکی دو صفحه به آن‌ها می‌پردازد، اما با وجود این، خواننده عمقِ احساسی را که نویسنده تجربه کرده، درک می‌کند. سهیلی‌فر از زندگی شغلی‌اش می‌گوید و سختی‌هایی که در کارِ ترجمه و نویسندگی داشته. او اولین تجربیاتش را بیان و این راز را فاش می‌کند که چطور خستگیِ ذهن او را تحریک کرده بوده که به دنبال فعالیت بدنی مثل ظرف شستن یا جارو کشیدنِ خیابان‌ها بگردد. ما از خلالِ خاطراتِ نهال، زاویه دید خودمان را نسبت به وقایع پیدا می‌کنیم و محکم‌تر در این جهان قدم برمی‌داریم.

نشر مجید با همکاری نشر داهی کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت دوم) را چاپ و منتشر کرده است.

کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت دوم) برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به خواندن کتاب‌های زندگینامه‌ای و خاطرات اشخاص عادی علاقه‌مندید و همین‌طور از شنیدنِ داستان‌های واقعی و انگیزشی لذت می‌برید، این کتاب برای شماست.

در بخشی از کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت دوم) می‌خوانیم

چرا ما نمی‌میریم؟ منظورم این است که خیلی از ما احتمالاً بارها تا دم مرگ رفته‌ایم اما نشده که بشود. از طرف دیگر، اگر قرار بوده نَمی‌ریم چرا باید تا دم لحظه‌ی آن می‌رفتیم؟ اصلاً هرچه فکر می‌کنی بیشتر به پوچ‌ بودن همه‌چیز پی می‌بری.

خود من از بچگی تابه‌حال بارها به‌خاطر قورت‌ دادن چیزهای مختلف تا خفگی در حد مرگ پیش رفته‌ام، اما همان‌طورکه می‌بینید نمردم. آن‌همه سرفه، آن‌همه هول‌وولا برای از حلقم درآوردن سکه یا توپی که قورت داده بودم به چه دلیل بوده؟ نمی‌شود گفت تا دم مرگ رفتنم ندای بیدارباش بوده است، چون یک الف بچه که بیشتر نبودم، کدام غلطی را باید درست می‌کردم؟

و تازه آن وقتی هم که می‌میریم، چرا می‌میریم؟ سرطان می‌گیریم. حمله‌ی قلبی به ما دست می‌دهد. غرق می‌شویم. خودکشی می‌کنیم. چرا باید بمیریم؟ چرا این چیزها پیش می‌آیند؟ چرا باید ناخواسته وارد دور شویم و ناخواسته هم از دور خارج شویم؟ درختی را آب می‌دهی صدهزار سال زنده می‌ماند. ما با این حجم از رسیدگی و مراقبت چرا تِپ می‌افتیم و می‌میریم؟

تازه مردن خودمان به کنار، مرگ دیگران و عزیزانمان را هم یکی‌یکی باید تاب بیاوریم. چرا همه‌چیز این‌قدر ظالمانه چیده شده؟ در کنار پوچ‌بودن گاهی حتی به‌نظرم احمقانه است؛ بسیار بسیار احمقانه.

به احتمال زیاد اگر آن دفعه‌هایی که سکه قورت دادم، غذا در گلویم پرید، توپ کوچکی را قورت دادم و خفگی‌های زیادی که یادم نیست، مرده بودم الان خوشحال‌تر بودم. زندگی در کل برای دقایقی زیباست، اما وقتی خبری از احتمالات پیش رویت نداشته باشی، دیگر حتی بمیری هم حسرتی نخواهی داشت و همین می‌شود توجیه مرگ در کودکی و پشت‌سر نگذاشتن دهه‌ها عمر صرفاً به‌خاطر آن چند دقیقه زیبایی زندگی.