معرفی و دانلود کتاب پرونده انگشت ژنرال

معرفی کتاب پرونده انگشت ژنرال

چشم‌هایتان گرد می‌شود و آنچه می‌شنوید را باور نمی‌کنید: ژنرال به قتل رسیده و از یک بالون آویزانش کرده‌اند! آن هم بدون انگشت شست! در این میان اوکراین و روسیه درگیر پیدا کردن قاتل او هستند! کتاب پرونده انگشت ژنرال درباره‌ی همین جنایت است. آندری کورکف در خلال داستان سیاسی و کمدی خود، ما را با جنایت‌ها و دیکتاتوری حکومت شوروی و اوکراین آشنا می‌کند.

درباره‌ی کتاب پرونده انگشت ژنرال

شانس بالاخره در خانه‌تان را کوبید. برخلاف تمام عمر که پرونده‌های ساده و مقتولانی بیچاره و احتمالاً بی‌گناه نصیبتان می‌شد، حالا یک ژنرال بلندپایه به قتل رسیده و شما باید قاتلش را پیدا کنید. چه فرصتی بهتر از این؟ ترفیع، مزایا، حقوق بیشتر، شهرت، خوشبختی دو پا داشته و چهارپای دیگر هم قرض گرفته و به‌سوی شما دویده است؛ اما یک مشکلی وجود دارد، شما تنها کارآگاهی نیستید که برای این کار مأمور شده است. یک پلیس از کا.گ.ب (سازمان امنیتی و ضدجاسوسی شوروی) نیز مسئول تحقیق درباره‌ی قتل ژنرال شده و می‌خواهد مخفیانه قاتل را پیدا کند. در کشورهای دیکتاتوری که مأموران دشمنان مردم‌اند، طبیعی است که روزانه افسرها و ژنرال‌های امنیتی به قتل برسند، اما ژنرال مقتول کتاب پرونده انگشت ژنرال (The case of the general's thumb) یک فرق اساسی با باقی مقتولان دارد: او انگشت ندارد. مشخص نیست کسی که این مأمور امنیتی را به قتل رسانده، چرا انگشت شست او را بریده و بعد جسدش را به بالون تبلیغاتی وصل کرده است! اگر می‌خواست از خودش ردی به‌جای نگذارد منطقی‌تر بود که جسد را نابود می‌کرد نه اینکه آن را جلو چشم انظار عموم قرار دهد!

هیچ‌کس نمی‌داند قاتل این ژنرال بلندمرتبه که دستش به خون بی‌گناهان آلوده شده، چه کسی است. واضح است اگر این دو مأمور با همدیگر همکاری کنند، پرونده به‌سادگی حل خواهد شد و این‌قدر دردسر نخواهد داشت؛ اما حتی تصورش را نکنید که یک روس و اوکراینی حاضر خواهند شد با همدیگر متحد شوند. آن‌ها تحت هیچ شرایطی حاضر نمی‌شوند از هم کمک بخواهند و با یکدیگر همکاری کنند، مگر در مواقعی که مجبور شوند!

آندری کورکف (Andrei Kurkov) در کتاب پرونده انگشت ژنرال، ما را با حکومت تمامیت‌خواه و دیکتاتوری شوروی آشنا می‌کند. البته این داستان در سال 1997 و شش سال پس از فروپاشی شوروی روایت شده، اما فضای دیکتاتوری و پلیسی کشور روسیه را تحت سیطره داشته است. اگر شما هم در فضایی خفقان‌آمیز زندگی کرده باشید، می‌دانید بهترین ابزار در برابر ظلم و دیکتاتوری، طنز است و آندری کورکوف نیز برای شرح دادن جنایت‌ها و حماقت‌های حاکمان زورگوی کشورش، از ادبیات پوچ‌گرا و خنده‌آور استفاده کرده است تا به ما نشان دهد برای دو کشور که بر سر چیزهای بی‌اهمیت به جان هم افتاده‌اند، حل شدن مشکلات اهمیتی ندارد، تنها چیزی که مهم است، پافشاری بر جهل و استبداد است.

کتاب پرونده‌ی انگشت ژنرال با ترجمه‌ی سهیل سُمی در نشر خوب به چاپ رسیده است.

نکوداشت‌های کتاب پرونده انگشت ژنرال

• این کتاب غوغا می‌کند و در عین‌حال سرگرم‌کننده است. (جان پاورز)
• پرونده انگشت ژنرال تلخ، سورئالیسم و به‌حدی پوچ‌گراست که کتاب دارودسته‌ی اسمایلی نوشته‌ی جان لوکاره و رمان مرشد و مارگاریتا را ترکیب کرده است. (روزنامه‌ی Scotland on Sunday)
• کورکف از تراژدی به کمدی برمی‌گردد و چیزهای شوم و پوچ را به‌طور منظم نمایان می‌کند. (نشریه‌ی تایمز)

کتاب پرونده انگشت ژنرال برای چه کسانی مناسب است؟

این سه کلمه را کنار هم بگذارید و برداشت خود را بگویید: اوکراین، روسیه، جسد ژنرال بلندپایه‌ی امنیتی. طبیعتاً در چنین وضعیتی، هر کدام از این دو کشور، دیگری را مقصر می‌بیند و محال است در پیدا کردن قاتل، با هم همکاری کنند. داستان طنز و درعین‌حال جناییِ پرونده‌ی انگشت ژنرال همچون زندگی روزمره در حکومتی دیکتاتوری است؛ جنایت از آسمان و زمین سرازیر می‌شود اما دیکتاتورها آن را دست‌مایه‌ی اثبات قدرت پوشالی خود می‌کنند، در حدی که اوضاع مضحک و خنده‌دار می‌شود.

در بخشی از کتاب پرونده انگشت ژنرال می‌خوانیم

«اوضاع چطور پیش می‌ره؟»
«عجیبه. هیچ نیروی امنیتی‌ای نیست، اما کلی خرت‌وپرت هست.»
«خب؟»
«فکر کردم بهترین‌هاشون رو با خودم ببرم دفتر.»
«از ده می‌گیری چهار، با یه ستاره! چهار بابت اینکه می‌خواستی برگردی دفتر، اما ستاره بابت تلاشت.»
«نرم دفتر؟»
«نه، برو خونه. رسیدی، زنگ بزن. نیروی امنیتی هست، اما تو نمی‌بینی.»

یک دوربین ویدئویی ریز کنج سقف بود! کیلومترها آن‌سوتر کسی داشت تماشا یا ضبط می‌کرد، درست مثل کنترل ترافیک پلیس!

ناگهان احساس کرد که وقت رفتن است و هرچه را روی میز بود در کارتنی بزرگ ریخت و جعبۀ لوازم جراحی و محتویات کشوها را هم در آن ریخت و کارتن‌به‌دست به‌سمت ماشین برگشت.

در طبقۀ همکف یک‌بار دیگر نگاهی به اطراف انداخت و یک دریچۀ کوچک آهنی دید که به زیرزمین راه داشت، اما نتوانست آن را باز کند.

درِ کوچکِ حیاط را پشت سرش کشید، درهای گاراژ را با دقت بیشتر بست و رفت.

حدوداً پنج دقیقه بعد از رسیدن مزدای قرمز به آسفالت یکدست و صاف بزرگراه ژیتومیر، ون کوچک شرکت میلر به جلوی خانه رسید. راننده درهای گاراژ را باز کرد و دنده‌عقب به داخل گاراژ رفت.