معرفی و دانلود کتاب ویولنسل نواز سارایوو

معرفی کتاب ویولنسل نواز سارایوو

کتاب ویولنسل نواز سارایوو اثر استیون گالووی، بر اساس داستانی واقعی از ماجرای کشته شدن 22 نفر در خیابان‌های شهر سارایوو در سال 1992 نوشته شده است. درباره ویلون سل نوازی که عزم کرده به یاد این 22 نفر، 22 روز در خیابان ویلون سل بنوازد.

در این رمان، نویسنده، چهار نفر که می‌کوشند در سارایووی جنگ زده زنده بمانند را به تصویر می‌کشد. پس از این که 22 نفر که در صف نان ایستاده‌اند، در اثر اصابت خمپاره کشته می‌شوند، ویلون سل نوازی در همان محل به مدت 22 روز برنامه اجرا می‌کند. تک تیرانداز زن جوانی به نام تیر، سربازان دشمن را دستچین می‌کند و هدف قرار می‌دهد. کنان به سفری خطرناک در شهر دست می‌زند تا برای خانواده‌اش آب بیاورد. دراگان که همسر و پسرش را در آغاز جنگ از شهر بیرون فرستاده، در نانوایی کار می‌کند و نان را با سرپناهی تاخت می‌زند. تیر، مأمور حفاظت از ویلون‌سل‌نواز می‌شود اما عاقبت وقتی به او دستور می‌دهند گونه‌ای متفاوت از قتل را مرتکب شود، باید تصمیم بگیرد که کیست و چرا می‌کشد؟ دراگان می‌اندیشد می‌تواند با منزوی ماندن از خود حفاظت کند ولی هنگامی که به دوست همسرش برمی‌خورد که می‌خواهد از خیابان رد شود و هدف تک تیراندازی قرار می‌گیرد، اوضاع عوض می‌شود. ترس از مرگ و همسایه‌ای بدخلق کابوس‌های کنان است.

استیون گالووی (Steven Galloway)، نویسنده کانادایی تلاش کرده تصویری کلی از فضای آن زمان به مخاطب نشان دهد. روایتی از چند روز زندگی تعدادی از شهروندان محاصره شده. هر یک از فصل‌های این کتاب به نام یکی از شخصیت‌های داستان هستند که تنها شباهت آن‌ها با یکدیگر، در محاصره قرار داشتن آن‌هاست.

گالووی آدم‌هایی خلق کرده که تک تک آن‌ها نه با اعمال قهرمانانه بلکه در سکوت در برابر ظلم مقاومت کرده‌اند. یک زن و سه مرد که در جریان محاصره شهر، شهامت خود را به نمایش می‌گذارند. هر کدام از آدم‌های رمان گویی تکه‌ایی هستند از موسیقی‌ای که ویلون‌سل‌نواز می‌نوازد. کتاب راوی سوم شخص دارد و با زبانی ساده و بی‌پیرایه سعی می‌کند احساسات انسانی را به طور دقیق توصیف کند. رمان توصیفات تکان‌ دهنده‌ای از جنایات بشری دارد که تاثیر عمیقی در خواننده می‌گذارد. رمان ویولنسل نواز سارایوو (The cellist of Sarajevo) از ایستادگی شهری در برابر خشونت و ناامنی سخن می‌گوید و در تلاش است تا ارزش‌های متعالی بشری را پر رنگ‌تر از همیشه نشان دهد و به آن ارزش و اعتباری ویژه بخشد. محاصره سارایوو طولانی‌ترین محاصره شهر در تاریخ شهرهای مدرن است که از پنجم آوریل 1992 تا 29 فوریه 1996 ادامه داشت. رمان‌های فینی والش و عروج از دیگر آثار منتشر شده گالووی هستند.

در بخشی از کتاب ویولنسل نواز سارایوو می‌خوانیم:

صفیر‌کشان پایین آمد و هوا و آسمان را به راحتی شکافت. هدف، بزرگ شد و زمان و سرعت، آن را در کانون قرار داد. لحظه‌ی پیش از اصابت، آخرین لحظه‌ای بود که همه‌چیز شکل نخستین خود را داشت. آن‌گاه دنیای مرئی منفجر شد.

در سال 1945، موسیقی‌شناسی ایتالیایی، بقایای دستنویس سوناتی را در خرابه‌های کتابخانه‌ی موسیقی درسدِن که هدف بمب آتش‌زا قرار گرفته بود، پیدا کرد. به اعتقاد او، این نت‌ها کار توماسو آلبینونی، آهنگساز ونیزی قرن هفدهم بود و دوازده سال بعدی را برای بازسازی قطعه‌ای بزرگ‌تر، از روی تکه دستنویس سوخته صرف کرد. اثر پدید آمده، معروف به آداجیوِ آلبینونی، چندان شباهتی به بیشتر کارهای او ندارد و به نظر بیشتر پژوهش‌گران، جعلی است اما حتی کسانی که به اصالت آن شک دارند به سختی از عهده‌ی انکار زیبایی‌اش برمی‌آیند.

تقریباً نیم قرن بعد، همین تضاد به نظر ویلون‌سل‌نواز جذاب می‌آید. اینکه چیزی در چشم‌انداز شهری ویران‌ شده، از صفحه‌ی روزگار محو و آن‌گاه بازآفرینی شود تا اثری بدیع و باارزش گردد، مایه‌ی امید اوست. امیدی که اکنون یکی از معدود چیزهای باقیمانده برای شهروندان محاصره‌شده‌ی سارایوو است و برای عده‌ی زیادی، هر روز تحلیل می‌رود.

بنابراین امروز، مانند این روزهای آخر، ویلون‌سل‌نواز، کنار پنجره‌ی آپارتمانش در طبقه‌ی دوم می‌نشیند و آن‌قدر می‌نوازد تا حس کند امیدش برگشته است. به ندرت آداجیو می‌نوازد. بیشتر روزها می‌تواند حس کند موسیقی به وی جوانی دوباره می‌بخشد؛ به همین سادگی که انگار ماشینی را از بنزین پر می‌کند؛ اما بعضی روزها این‌طور نیست. اگر پس از چند ساعت این امید برنگردد، مکث می‌کند تا خودش را جمع کند و سپس او و ویلون‌سلش، آداجیوِ آلبینونی را، با هزار ترفند از پوسته‌ی بمب آتش‌زا‌ خورده‌ی درسدن بیرون می‌کشند و به خیابان‌های پر از چاله‌ی خمپاره و تک‌تیرانداز سارایوو می‌برند. هنگامی که آخرین نت‌ها محو می‌شود امید بازمی‌گردد، اما هر بار که مجبور می‌شود به آداجیو پناه ببرد، این کار برایش دشوارتر می‌شود و می‌داند تأثیرش محدود است. تنها چند آداجیو برایش باقی مانده و او این سرمایه‌ی باارزش را بی‌حساب خرج نمی‌کند.