معرفی و دانلود کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر

معرفی کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر

امیل زولا، ادیب نام‌دار فرانسوی، بیش از هرچیز با رمان‌های سبک ناتورالیستی خود شناخته شده؛ اما کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر روی متفاوتی از استعداد ادبی بی‌حدو‌اندازه‌ی این نویسنده را به مخاطب جهان ادبیات نشان می‌دهد. این مجموعه، از پنج داستان کوتاه با نام‌های مرگ الیویه‌بکای، سروان بورل، چگونه می‌میریم، سیل و آنژلین شکل گرفته. خالق این شاهکار‌ ادبی، در هر داستان موضوعاتی همچون مرگ، اجبار و تقدیر را به سوژه‌ی داستانی خود تبدیل می‌کند.

درباره‌‌ی کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر

پنج جهان داستانی متفاوت و حیرت‌انگیز، حاصل قلم خواندنی امیل زولا (Émile Zola)، نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ی اهل فرانسه در کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر (La Mort d'Olivier Bécaille) است. داستان‌هایی که هرکدام در ساختار و فضاسازی، اثر مستقل و منحصر‌به‌فردی به حساب می‌آیند، اما همگی درنهایت به چارچوب‌های اساسی جریان ادبی ناتورالیسم وفادار هستند.

داستان اول و گل سرسبد مجموعه، یعنی مرگ الیویه بکای (The Death of Olivier Becaille)، درباره‌ی زندگی اغماگونه‌ و معلق میان مرگ و زندگی یک مرد است. شخصیت اصلی این داستان، تنها در نفس کشیدن و درک اوضاع و احوال اطراف خود به انسان‌های زنده شباهت دارد و غیر از این دو مورد، شاید نتوان به راحتی او را از یک انسان مرده تشخیص داد. الیویه از کودکی به نوعی بیماری عجیب مبتلاست که او را هرلحظه گوشه‌نشین و بی‌حرکت‌تر می‌کند. این بیماری آن‌چنان پیش می‌رود که حتی پزشک نیز او را به اشتباه مرده می‌پندارد و مجوز دفنش را صادر می‌کند. قهرمان نیمه‌جان داستان که به‌خوبی از اتفاقات اطراف خود آگاهی حالا از ترس زنده‌به‌گور شدن در خود می‌پیچد اما مشکل آنجاست که به علت بیماری نمی‌تواند حرکتی کند و خود را از این وضع نجات دهد.

داستان دوم کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر، ماجرای زندگی خفت‌بار یک افسر نظامی دائم‌الخمر به نام «سروان بورل» است. او نمی‌تواند بر امیال بی‌حد‌واندازه و روحیات خوش‌گذارن خود چیره شود. عیاشی مهارنشدنی سروان بورل، اوضاع دختر و مادر پیر سروان را رو‌ز‌به‌روز آشفته‌تر می‌کند. اما یک درجه‌دار پیر که از افسران ارشد بورل است، متوجه اوضاع نابه‌سامان خانواده‌ی او می‌شود و به فکر چاره‌ای برای این وضعیت می‌افتد.

«چگونه می‌میریم» نام داستان بعدی مجموعه و روایت روابط مخدوش‌شده‌ میان آدم‌هاست. کنت و کنتسی که سال‌ها رابطه‌ای سرد و به‌دور‌ازهم داشتند، حالا به واسطه‌ی بیماری مهلک کنت دوباره به جریان زندگی هم راه پیدا می‌کنند. «سیل»، داستان چهارم کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر، ماجرای خانواده‌ای شاد و خوش‌سعادت است که در طی یک روز زندگی خود را به جریان یک سیل مرگ‌بار می‌بازند؛ داستان پنجم کتاب با نام «آنژلین» نیز روایت خانواده‌ایست که به زندگی در یک خانه‌ی عجیب و طرد‌شده محکوم می‌شوند و از راز اتفاقات آن پرده برمی‌دارند. درنهایت آخرین داستان کتاب «ژاک دامو» نام دارد و درمورد دو جوان به نام‌های ژاک و فلیسی است که دل در گرو هم می‌دهند.

امیل زولا، خالق این مجموعه‌ی‌ خواندنی در تک‌تک داستان‌های خود قلمی ملموس و باورپذیر دارد. روایت‌های او درعین تعهد به چارچوب‌های ادبیات واقع‌گرا، بار‌ها مخاطب را به حیرت می‌اندازد و با پیچ‌وخم روایی، شگفت‌زده و غافل‌گیر می‌کند. کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر، همچنین از نمونه‌های خواندنی ادبیات ناتورالیستی‌ست. نویسنده، به پیرو سنت‌های این جریان ادبی، بار‌ها سوژه‌ی مرگ را در روایت داستانی خود به تصویر درمی‌آورد و از رویارویی انسان با سرنوشت حتمی و قضا و تقدیر می‌گوید. این کتاب اولین‌بار در سال 1884 به انتشار درآمد و از آن سال تا به امروز بار‌ها مورد تجدیدچاب و ترجمه قرار گرفته. نسخه‌ی فارسی این کتاب نیز با ترجمه‌ای از محمود گودرزی و به‌کوشش انتشارات افق، تهیه شده است.

اقتباس‌ها از کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر

• در سال 2017 میلادی فیلم کوتاهی به نام «مرگ الیویه بکای» به کارگردانی یوآن بویسون (Yoann Boisson) بر اساس داستان کوتاهِ امیل زولا ساخته شد.
• تیبو دنتل (Thibault Dentel) کارگردان دیگری بود که در سال 2008 فیلمی 22دقیقه‌ای با همین نام ساخت.

کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر برای چه کسانی مناسب است؟

خواندن این مجموعه داستان را به پیگیران ادبیات داستانی و به‌خصوص طرفداران آثار مشاهیر ادبیات فرانسه پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب مرگ الیویه بکای و داستان‌های دیگر می‌خوانیم

این نتیجه شگفتی تمام اعضای هنگ را در پی داشت. این سرگرد دیوانه چه مرگش بود که می‌خواست به جان دوست قدیمی‌اش بورل بیفتد؟ دوباره بحث ملانی و هیکل قشنگش به میان آمد؛ حالا همه‌ی افسران آرزویش را داشتند و از این فکر به هیجان آمده بودند که لابد خیلی خوب است که این دو گردن‌کلفت پیر را از‌خودبی‌خود کرده. فرمانده گردان موراندو پس از دیدار با لاگیت نگرانی‌هایش را از او پنهان نکرد. اگر کشته نمی‌شد چطور امرار معاش می‌کرد؟ چون ثروتی نداشت و با عایدی صلیبِ افسری و حقوق‌ بازنشستگی‌اش که نصف می‌شد به‌زور می‌توانست نان خالی بخورد. مادامی‌که موراندو حرف می‌زد، لاگیت با آن کله‌شقی همیشگی، دستخوش لجاجتی بی‌کلام، چشمان درشتش را می‌چرخاند و خیره به خلأ می‌نگریست. سپس وقتی موراندو کوشید درباره‌ی کینه‌اش از بورل سؤال کند، سرگرد با همان حرکت مبهم جمله‌اش را تکرار کرد: «عصبی‌ام می‌کرد. به‌درک!»

هر روز صبح در غذاخوریِ پانسیون افسران، اولین حرفی که زده می‌شد این بود: «خب! این استعفانامه آمد؟» همه منتظر دوئل بودند و بیشتر درباره‌ی نتیجه‌ی احتمالی‌اش سخن می‌گفتند. اکثریت معتقد بودند که لاگیت در عرض سه ثانیه ضربه‌ می‌خورد، چون احمقانه بود که کسی در آن سن‌وسال بخواهد مبارزه کند، آن‌هم با پایی فلج که نمی‌گذاشت به جلو قدم بگذارد. بااین‌حال، عده‌ای سر تکان می‌دادند. بی‌شک لاگیت هرگز بهره‌ی چندانی از هوش و فراست نبرده بود؛ حتی بیست‌سالی می‌شد که حماقتش زبانزد بود؛ اما در روزگار گذشته او را بهترین شمشیرزن هنگ می‌دانستند؛ و باآنکه از پادویی ارتش شروع کرده بود، با دلیری خاصِ مردی آتشین‌مزاج که درکی از خطر ندارد سردوشی‌های فرماندهی گردان را به ‌دست آورده بود. برعکس، بورل که شمشیرزنی میان‌مایه بود به بزدلی شناخته می‌شد. خلاصه معلوم نبود. و هیجان شدت بیشتری پیدا می‌کرد، چون آن استعفانامه‌ی نکبت مدتی طولانی بود که در راه بود.

فهرست مطالب کتاب

مرگ الیویه بکای
سروان بورْل
چگونه می میریم
سیل
آنژلین
ژاک دامور