معرفی و دانلود کتاب سوموکاری که نمی‌توانست تنومند شود

معرفی کتاب سوموکاری که نمی‌توانست تنومند شود

پسرکی لاغر و بی‌حال که هیچ‌گاه نمی‌توانست خود را در قامت یک مرد تنومند ببیند، با شنیدن جملات جسورانه‌ی پیرمردی عجیب، زندگی‌اش تغییر می‌کند. کتاب سوموکاری که نمی‌توانست تنومند شود نوشته‌ی اریک امانوئل اشمیت، سفری از دل شک و ناامیدی به سمت خودباوری است. کتابی که مخاطب را به فکر فرو می‌برد و قدرت کلمات را در تغییر زندگی نشان می‌دهد.

درباره‌ی کتاب سوموکاری که نمی‌توانست تنومند شود

آیا تاکنون به این فکر کرده‌اید که افراد چگونه خود را از محدودیت‌های فیزیکی و ذهنی رها می‌کنند؟ داستان‌ها و تجربیاتی وجود دارند که ما را به چالش می‌کشند تا از چارچوب‌های خود عبور کنیم و به چیزهای بزرگ‌تری دست یابیم؛ کتاب سوموکاری که نمی‌توانست تنومند شود (Le Sumo Qui Ne Pouvait Pas Grossir) نوشته‌ی اریک امانوئل اشمیت (Éric-Emmanuel Schmitt)، یکی از آن دسته کتاب‌هاست که شما را به سفری عمیق درون ذهن و روح می‌برد، سفری که در نهایت می‌فهمید واقعیت از آنچه تصور می‌کنید، فراتر است.

شخصیت اصلی داستان، نوجوانی است که در تلاش است از بارهای سنگین زندگی‌اش رهایی یابد. او در روزهای ابتدایی زندگی‌اش هیچ انگیزه‌ای برای بهتر شدن ندارد و هرگونه تلاش برای پیشرفت را بی‌معنی می‌داند. نگاه منفی و ناامیدانه‌اش به زندگی، او را به جایی رسانده که هیچ تمایلی برای تغییر ندارد. اینجاست که شخصیت مرموز و متفاوت شومیتسو وارد زندگی او می‌شود؛ پیرمردی با نگرشی عجیب و متفاوت به زندگی که هر روز از کنار او می‌گذرد و جملاتی مثبت و تاثیرگذار به زبان می‌آورد.

در ابتدا این جملات تنها باعث کلافگی و ناراحتی پسر جوان می‌شود. چرا باید کسی چنین حرف‌هایی بزند؛ او احساس می‌کند که هیچ چیز در زندگی او درست نیست و شومیتسو هم یکی از افرادی است که قصد دارد او را مورد تمسخر قرار دهد. اما با تکرار روزانه‌ی این جملات از سوی پیرمرد، کم‌کم سوالی در ذهن پسر جوان شکل می‌گیرد: آیا ممکن است چیزی در او وجود داشته باشد که تابه‌حال به آن توجه نکرده است؟

اریک امانوئل اشمیت در این کتاب توانسته با روایتی روان و درعین‌حال فلسفی، مفهوم تغییر درونی و رشد شخصیتی را به زیبایی به تصویر بکشد. کتاب سوموکاری که نمی‌توانست تنومند شود داستانی از فقر و کمبود جسمانی و روحانی است. پسر جوان داستان به تدریج یاد می‌گیرد که می‌تواند با درون خود ارتباط برقرار کند و باورهای منفی‌اش را تغییر دهد. این یک فرآیند آهسته و دردناک است، اما درنهایت منجر به تغییرات عمیقی در زندگی او می‌شود.

داستان از جایی آغاز می‌شود که «جون»، با احساس طرد شدن و انزوا، در خیابان‌های توکیو زندگی می‌کند. او نه‌تنها با دنیا، بلکه با خودش هم سر جنگ دارد. اما به مرور، همه چیز تغییر می‌کند، وقتی با پیرمردی به نام شومیتسو آشنا می‌شود؛ پیرمردی که به ظاهر تنها ویژگی عجیبی که دارد این است که هر روز تکرار می‌کند: «من یه مرد تنومند رو تو وجود تو می‌بینم.»

یکی از بهترین بخش‌های کتاب، لحظاتی است که جون با خودش درگیر می‌شود. او نمی‌تواند باور کند که کسی واقعاً درون او چیزی بزرگ‌تر از این نوجوان لاغر و افسرده ببیند. اما همان‌طورکه پیرمرد با خونسردی و سماجت هر روز این جمله را تکرار می‌کند، جون به تدریج به فکر فرو می‌رود. چرا شومیتسو دست از این کار برنمی‌دارد؟ چه چیزی در جون وجود دارد که این مرد مسن را این‌قدر مجذوب کرده است؟

داستان جون، داستان همه‌ی ماست. ما هم در زندگی با چالش‌هایی مواجه می‌شویم که باعث می‌شوند به خودمان شک کنیم. اریک امانوئل اشمیت در این کتاب به ما نشان می‌دهد که چگونه می‌توانیم با ترس‌ها و ضعف‌هایمان مواجه شویم و همچنین از اهمیت حمایت و راهنمایی دیگران در این مسیر سخن می‌گوید. کتاب سوموکاری که نمی‌توانست تنومند شود اثر اریک امانوئل اشمیت، با ترجمه‌ی پویان غفاری و توسط انتشارات افراز منتشر شده است.

کتاب سوموکاری که نمی‌توانست تنومند شود برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب سوموکاری که نمی‌توانست تنومند شود نوشته‌ی اریک امانوئل اشمیت، برای افرادی مناسب است که به داستان‌هایی با مضامین فلسفی و روان‌شناختی علاقه‌مندند. این کتاب با روایتی ساده و عمیق، به خودشناسی و رشد فردی می‌پردازد و برای کسانی که به دنبال تأمل بر چالش‌های درونی هستند، جذاب خواهد بود.

در بخشی از کتاب سوموکاری که نمی‌توانست تنومند شود می‌خوانیم

سومین تصور غلط: فکر می‌کردم که شومینتسو هم پیرو مذهب شینتو است مثل اغلب سوموکارها که از هزاران سال پیش تابه‌حال این‌گونه هستند. اما در واقع شومینتسو از ندای ذن در دین بودایی تبعیت می‌کرد. او ساعت‌ها چهار زانو می‌نشست و به تعمق و تمرکز می‌پرداخت و با فراغ ‌بال وارد باغ ذن می‌شد و تا نیم‌روز در آن‌جا سیر و سلوک می‌کرد.

چه تکذیب‌ها و انکارهایی در طول یک سال! چه اعتقاداتی که بر باد می‌رفتند! خطوط فکری‌ام بر روی هم می‌لغزیدند، من در گورستان عقاید مرده قدم می‌زدم، در میان قبرهای اعتقادات کهنم، بی‌آن‌که ابداً بدانم که چگونه باید فکر کنم. یک روز شومینتسو در حالی‌که آه می‌کشید با حالتی اعتراف‌گونه به من گفت:

- تو بد فکر می‌کنی جون! اول به‌خاطر ‌این‌که زیادی فکر می‌کنی و بعد به‌خاطر‌ این‌که به اندازه‌ی کافی فکر نمی‌کنی.

- نمی‌فهمم: تو می‌گی هم سیاه باشم و هم سفید!

- تو زیادی فکر می‌کنی چون فکرت رو بین خودت و دنیا قرار می‌دی؛ بیشتر به‌جای این‌که مشاهده کنی، حرف می‌زنی؛ بیشتر به‌جای این‌که عمق پدیده‌ها رو درک کنی، یک‌سری عقاید و نظرات نسنجیده رو می‌پرونی. به‌جای این‌که حقیقت رو اون‌طوری که هست و وجود داره ببینی اونو از پشت عینک رنگی‌ای که روی دماغت گذاشتی می‌بینی؛ مسلماً از پشت عینک آبی دنیا آبیه؛ از پشت شیشه‌های زرد، زرد حکومت می‌کنه؛ از پشت شیشه‌های قرمز، قرمز تند و براق بقیه‌ی رنگ‌ها رو می‌کُشه... این خود تو هستی که بینشت رو تنزل می‌دی چون فقط اون چیزی رو می‌بینی که می‌خواهی ببینی: یعنی همون پیش‌فرض‌ها و پیش‌داوری‌هات رو. اولین باری رو که اومدی مسابقه‌ی سومو رو تماشا کنی به‌ خاطر بیار، دیدن همون اولین مسابقه‌ی سومو تو رو وادار کرد که به‌جای تحقیر کردن این ورزش، تحسینش کنی!