معرفی و دانلود کتاب اشباح داروین

معرفی کتاب اشباح داروین

کتاب اشباح داروین نوشته‌ی آریل دورفمن به تاریخ استعمار و عواقب آن در دنیای مدرن می‌پردازد. دورفمن در این اثر ارتباطات قدرت در جهان پسااستعماری را واکاوی می‌کند و از قصه‌ی مردی می‌گوید که خاطرات گذشته‌اش آسایش را از او گرفته و امانش را بریده است. رمان اشباح داروین گرچه پر از پیچیدگی است ولی با تعلیق‌های به‌جا و درستی که دارد، ذهن مخاطب را به چالش می‌کشد. این کتاب به‌خاطر پرداخت جسورانه‌اش به معضلات تاریخی تحسین بسیاری از منتقدان را برانگیخته و در دسته‌ی آثار مهم ادبی قرار گرفته است.

درباره‌ی کتاب اشباح داروین

آریل دورفمن کتاب اشباح داروین را با اتفاقی غریب و غیرعادی در تولد چهارده‌سالگی فیتسرُی فاستر شروع می‌کند. فیتسری در این روز قدم به ماجرایی اسرارآمیز و هولناک می‌گذارد که زندگی‌اش را از این‌رو به آن‌رو می‌کند. در هر عکسی که از فیتزروری گرفته می‌شود، تصویر شخصی ناشناس نیز کنارش به چشم می‌خورد که ظاهری آشفته و پوششی ژنده دارد. این مجموعه عکس‌های رازآلود و غریب باعث می‌شود تا خانواده‌ی فاستر دست به تحقیق و تفحص بزنند. در این مسیر، اسراری مخوف پیش روی خانواده‌ی فاستر قرار می‌گیرد. خانواده‌ی فاستر در این راه از دوست فیتسری، کام، یاری می‌جویند و خیلی زود متوجه می‌شوند که این روح آشفته دارد انتقام چپاول‌های امپریالیستی دوران گذشته را می‌گیرد. این خانواده که در پی حقیقت افتاده‌اند،‌ ناخواسته تاریخ آباواجدادی‌شان را کندوکاو می‌کنند تا ببینند کدام یک از آن‌ها در این فاجعه‌ی اسف‌بار دست داشته‌اند.

آریل دورفمن (Ariel Dorfman) با نگاه انتقادی به معضل استعمار، رمانی تاریخی و تخیلی آفریده که خواندن اثر را جذاب‌تر می‌کند. نویسنده با بهره از عنصر رئالیسم جادویی، مشکلات بزرگی مثل نژادپرستی را از دل تاریخ بیرون کشیده و در اثرش گنجانده است تا خواننده در کنار لذت از خواندن کتاب، به فکر فرو برود. دورفمن در کتاب اشباح داروین (Darwin's Ghosts) قصد دارد تا فریاد بی‌صدای بومیان را به گوش همگان برساند؛ بومیانی مصیبت‌زده و مفلوک که دوبار از دوسو قربانی شده‌اند. بار نخست کاوشگران اهل اروپا بودند که با حرص و طمعی که به مناطق بومی‌نشین داشتند، به آن‌جا یورش بردند و زندگی و آسایش را از آن‌ها ربودند. سپس برای بار دوم اسیر و گرفتار علم و نظریه‌ی فرگشت داروین شدند. از این رو است که آریل دورفمن نام اثر خود را «اشباح داروین» گذاشته تا با ارجاعات تاریخی دقیق، به برداشت‌های فاجعه‌بار و غلط که نظریه‌ی او می‌تواند داشته باشد، بپردازد.

رمان اشباح داروین با شروع روز یازدهم سپتامبر 1981 شروع می‌شود. دورفمن با مهارت و هوش سرشار خودش در روایت، این تاریخ را برگزیده تا اشاره‌ای کند به کودتای آگوستو پینوشه، رئیس‌جمهور اسبق شیلی و نیز کنایه‌ای می‌زند به حمله‌ی تروریستی به برج‌های دوقولوی آمریکا تا خوانندگان نسل جدیدتر بیشتر در جریان آن هستند. ازاین‌رو، دورفمن قصد دارد تا با روایت تاریخی خودش، درد و رنجی را که به جان و روح مظلومان زخم‌هایی عمیق و مرگبار انداخته بپردازد. گرچه آرین دورفمن در جایی راجع‌به خودش گفته که اعتقادی به امید ندارد و تاب تحمل زندگی در این جهان برایش ممکن نیست، ولی همین باعث می‌شود که مقاومت کرده و دست به قلم ببرد و گوشه‌وکنارهای تاریک زندگی را بکاود و صدای بی‌صداها باشد.

بعضی از منتقدان دل‌مشغولی‌های آریل دورفمن را در سطح دغدغه‌های هانا آرنت و ژاک دریدا و بالزاک می‌دانند. بعضی دیگر از منتقدان، دورفمن را از بابت سبک و مفاهیم، پس از غول‌های ادبی آمریکای لاتین مانند گابریل گارسیا مارکز و کارلوس فوئنس، از برجسته‌ترین نویسدندگان زنده‌ی ادبیات در آمریکای لاتین به شمار می‌رود. برخی دیگر از منتقدان خاصه راجع‌به این اثر صحبب کرده و آن را به‌خاطر سبک روایی منحصربه‌فرد و نگاه انتقادی تندوتیزی که به استعمارگری و علم دارد، بهترین رمان آریل دورفمن دانسته‌اند. اما برخی دیگر بر این باور هستند که چون انتزاعی بودن کتاب گاهی از حد معمول فراتر می‌رود، خواننده نمی‌تواند ارتباطش را با اثر حفظ کند. اکنون نیز این کتاب با ترجمه‌ی فرزانه دوستی، با یاری نشر خوب چاپ و منتشر شده و در اختیار شما علاقه‌مندان قرار گرفته است.

نکوداشت‌های کتاب اشباح داروین

• این رمان چیزی بیش از تعمق در داستان‌های کافکایی است. قصه‌ای سراسر هیجان و رمز و راز و ماجراجویی در دل ریا؛ لحن دورفمن مانند کتاب‌های اولیه‌ی ارنست همینگوی، کاملاً واضح و ملایم است. تصویرپردازی‌هایش نیز مانند تصویرپردازی‌های کافکا و آستر، قدرتمند و درعین‌حال خوفناک هستند. (اندرو مادیگان، The Guardian)
• جای تعجبی ندارد که نویسنده‌ای با هوش و مهارت دورفمن از قوه‌ی تخیل و تجسم به‌منظور ابزاری برای تحقیق و تفحص در فرهنگ اروپایی - آمریکایی استفاده کند. اشباح داروین به معنای واقعی خوب کلمه سرگیجه‌آور است. کتاب را که باز می‌کنی، ارواح پدیدار می‌شوند. یک رمان شگفت‌آور. (دینا متزگر، TIKKUN)
• دورفمن در کتابش فقط خشونت را نشان نمی‌دهد، بلکه از شفقت و رستگاری نیز صحبت می‌کند. (Los Angeles Review of Books)
• آریل دورفمن در طی چندین سال از گسست‌های فرهنگی و سیاسی میراث دوگانه‌اش، آثاری تکان‌دهنده نوشته است. دورفمن در مجموعه‌ای از آثار تحسین‌برانگیز، عدالت و انصاف را در حق دو زبانی که برایش حکم سلاح مبارزه را داشتند، اجرا کرده است. (ساشی تارور، New York Times Book Review)
• رمان هوشمندانه و تفکربرانگیز آریل دورفمن، واسطه‌ای است برای تفحصی بر روی قدرت. دورفمن در این کتاب می‌کوشد تا اساس طبیعت خیر و شر را بازگو کند. (Kirkus Reviews)

کتاب اشباح داروین برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به ژانر تاریخی با درون‌مایه‌ی رئالیسم جادویی علاقه دارید، و به دنبال اثری هستید که ذهن شما را درگیر کرده و شما را به فکر فرو ببرد، این رمان می‌تواند برایتان جذاب باشد.

در بخشی از کتاب اشباح داروین می‌خوانیم

اگر ما جرئت می‌کردیم و تولیدمثل می‌کردیم، پسر یا دختر ما را کدام اشباح قرار بود تسخیر کنند؟ نسل هفتمِ ما چه‌شکلی می‌شد؟ آیا اعضای دیگر گروهی که از تیرا دل فوئگو ربوده و در دوربین جد من محبوس شدند، راه خود را به رؤیاهای فرزندان من خواهند گشود؟ هیچ‌کدام از این فکرها را با کام در میان نگذاشتم. سرگرم بررسی کپی‌های عکس‌های زیادی بودم که او از میان شماری ناچیز از بایگانی‌های پاریس دست‌چین می‌کرد و برایم می‌فرستاد. مهمان ناخواندۀ من در تعدادی از بازسازی‌های صحنه‌ای دسته‌جمعی حضور داشت، که احتمالاً پشت‌سرهم و همگی در پس‌زمینه‌ای پردارودرخت عکس‌برداری شده بود.

طبق نظر کام، پاریس در ماهِ سپتامبر زمانی ایدئال بود برای بازدید خانوادگی از باغ‌وحش ازطریق خطوط پیشتازِ راه‌آهن که به‌منظور رفت و برگشت جمعیت متراکم مراجعان ساخته بودند. حیوانات و وحشی‌ها باهم مختلط بودند. یکی از عکس‌ها شترمرغی را نشان می‌داد که از پهنۀ دشت عبور می‌کرد، و همان‌جا یک دسته از بومیان هم نشسته بودند. در عکس بعدی، شاید حدود یک دقیقه بعدتر، دو تن از مردان سرپا ایستاده و مهمان ناخواندۀ من نیم‌خیز شده بود، بدگمان‌تر و وحشت‌زده‌تر از قبل به نظر می‌رسید. دفعۀ بعد که دوربینِ پی‌یر پُتی از گروه در حال متفرق شدن عکس می‌گیرد، هنوز در همان وضعیت مانده. نور سفیدِ حاصل از تابش بیش از حد، صحنه را تقریباً به دو نیم کرده. برقِ عکس بعدی آن‌ها را سراسیمه می‌کند، و او هنوز از جایش تکان نخورده، همچنان مستقیماً به مردی که پدرجدّ پدر پدر پدر من است، خیره نگاه می‌کند؛ آه اگر نگاه را یارای کشتن باشد.

در فاصلۀ عکس بعد، او دیگر پیدا نیست، در لکه‌ای نور غرق شده. و بعد، نوبت ترکیب‌های جدید است. آن جا با یک زن و مرد مسن‌تر و یک نوزاد ریزۀ لخت‌وعور، و در مجموعه‌عکس‌های بعدی کنار یک زن دیگر ایستاده، و بعد با عاقله‌مردی خشن‌تر در کنارش؛ آه، مهمان ناخواندۀ من چه محبوبیتی داشته، یکی از سوگلی‌های پتی بوده. خوب البته، البته! از این عکس قرار بود کارت‌پستالی بسازند و یک‌صدسال پیش به پشیزی بفروشند تا درنهایت از یک کتابفروشی در خیابان دولودئون سر دربیاورد. اما افراد دیگری هم توی عکس بودند که همسرم از من خواسته بود نگاهی بهشان بیندازم. چه کسانی بودند؟ چه رابطه‌ای با همدیگر داشتند؟ آیا آن زوج مسن‌تر پدر و مادر مهمان من بودند؟ آیا آن نوزاد برادرش بود؟ یا برادرزاده‌اش؟ آن‌یکی نوزاد، خواهرش بود یا خواهرزاده‌اش؟ آن‌یکی مردِ جوان برادرش بود؟ چهره‌هاشان را با همان دقتی که در تمام این مدت چهرۀ‌ ملاقاتی‌ام را وارسی کرده بودم، به‌دقت کاویدم، و مثل خود او در تمام این ایام.