معرفی و دانلود کتاب زنان تروا

معرفی کتاب زنان تروا

کتاب زنان تروا، بزرگ‌ترین اثر در ادبیات ضد جنگ جهان نوشتۀ اوریپید، روایتگر زنان شهر تروا است که به اسارت گرفته شده‌اند. رویدادهای این نمایشنامه پس از جنگ و فتح سرزمین تروا رخ می‌دهد.

دربارۀ کتاب زنان تروا:

25 قرن پیش یکی از شاهکارهای ادبیات کلاسیک جهان نوشته شد. از آن هنگام به بعد هیچ اثر ادبی، در شرح یا سرزنش ترس و وحشت و بیهودگی‌های جنگ در حد و اندازه‌های زنان تروا (Trojan women) نبوده است. اوریپید (Euripides) این نمایشنامه را در سال 415 قبل از میلاد در یکی از سالن‌های نمایش یونان به اجرا درآورد. در آن زمان، او بسیار خوب به ماهیت سیاه جنگ پی برد و آنچه را که دید در قالب یک نمایش‌نامۀ خارق‌العاده و تکرار نشدنی ارائه کرد.

قدرت تئاتری اوریپید و دیدگاه اخلاقی او در نمایشنامۀ زنان تروا به وضوح، خود را بیان می‌کند. این نمایشنامه دارای دو جنبه است: زجر کشیدن قربانیان جنگ، زنانی که بعد از سقوط تروا نجات پیدا کردند و نزول فاتحان که بدون هراس و با رفتارهای خودویرانگر اهالی یونان به تصویر کشیده شده است. این نمایشنامه یک تصویر به یاد ماندنی از مقاومت آدمی در اوج ناامیدی‌ها را نمایش می‌دهد. زنان تروا به خصوص در هنگام جنگ معنای بیشتری می‌یابد. نمایشنامۀ اوریپید قسمت بزرگی از رنج انسان و عدم قطعیت او را به تصویر می‌کشد.

دربارۀ مجموعه نمایشنامه‌های بیدگل:

مجموعه نمایشنامه‌های بیدگل، مجموعه‌ای خاص و ویژه از نمایش‌نامه‌هایی است که یا تاکنون به فارسی ترجمه نشده‌اند و یا ترجمۀ دوباره‌ای از نمایش‌نامه‌هایی خواهد بود که از هر لحاظ ترجمۀ دوبارۀ آن‌ها ضروری بود. این مجموعه تا جای ممکن تلاش می‌کند تا تأکیدش را بیشتر بر خصوصیت اجرایی یک متن نمایشی قرار دهد تا ادبیات آن و از این طریق به نیازهای اجرایی متن‌های نمایشی پاسخ دهد.

یکی از هدف‌های اساسی این مجموعه معرفی جهان‌های متفاوت نمایشی خواهد بود، جهان‌هایی که تا به حال به روی مخاطبان ایرانی باز نشده‌اند یا سیاست‌های فرهنگی خاص، جلوی باز شدن آن‌ها را گرفته است. این مجموعه به این دلیل که حداکثر آثار نمایشی را پوشش دهد، به بخش‌های کوچک‌تری مثل کلاسیک‌ها، کلاسیک‌های مدرن، آمریکای لاتین، بعد از هزاره، چشم‌انداز شرق، نمایشنامه‌هایی ایرانی، نمایشنامه‌های آمریکایی و نمایشنامه‌های اروپایی تقسیم شده است. جهت درک بهتر و بیشتر مخاطب از دنیای نویسنده و متن او، هر نمایشنامه همراه با یک مقاله یا نقد خواهد بود.

نکوداشت‌های کتاب زنان تروا:

- برای علاقه‌مندان ادبیات یونان عالی است. (Amazon)
- این نمایشنامه خیره‌کننده است. (Goodreads)

خواندن کتاب زنان تروا به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

اگر به خواندن نمایشنامه‌های درام و یونانی علاقه‌مند هستید، این اثر برجسته را از دست ندهید.

با اوریپید بیشتر آشنا شویم:

اوریپید به عنوان یکی از سه تراژدی‌نویس مهم دوران طلایی درام در یونان به شمار می‌رود. چه منتقدان جدید و چه قدیمی، او را یک درام‌پرداز نامتعارف، سنت‌شکن و نوآور معرفی کرده‌اند. او در دهۀ 480 قبل از میلاد در قسمت شرقی آتن متولد شد. پدر اوریپید یکی از ثروتمندان شهر فوالا به شمار می‌رفت و مادرش از خانواده‌ای بااصالت بود. او تربیتی اشرافی داشت و تحت تعلیم آناکساگوراس و پرودیکوس قرار گرفت و به مسائل فلسفی بسیار علاقه‌مند بود. بعد از گذشت زمانی نه چندان زیاد به شعر و تئاتر روی آورد.

اولین نمایشنامۀ او 1 سال بعد از مرگ آیسخولوس در سال 455 قبل از میلاد به اجرا درآمد و او رتبۀ سوم را به دست آورد. در سال 441 قبل از میلاد اولین موفقیتش را کسب کرد. این طور برآورد شده که او بیش از 90 نمایشنامه به رشتۀ تحریر درآورده با این حال اکنون تنها 19 نمایشنامه از وی در دست است. در سال 408 قبل از میلاد اوریپید با نمایشنامۀ اورستس برای آخرین بار به رقابت با دیگران پرداخت. او بعد از این به مقدونیه و قصر آرخلائوس رفت و یک نمایشنامه به نام پادشاه نگاشت. اوریپید سرانجام در سال 406 پیش از میلاد، در حالی که مشغول نوشتن نمایشنامۀ کاهن‌های باکوس بود از دنیا رفت.

در بخشی از کتاب زنان تروا می‌خوانیم:

و تو، فرزند محبوب، چه اندوه‌بار از این جهان رفته‌ای. اگر به مردی رسیده بودی، و پیوند زناشویی بسته بودی، اگر به شاهی و جایگاهی همچون خدایان رسیده بودی، و پس از آن شَهرت را در برابر دشمن یاری کرده بودی و مُرده بودی، می‌توانستیم بگوییم که سعادتمند زیسته‌ای، یعنی خوشبختی در چیزهایی مانند این است. اما نه؛ اگر می‌دانستی مُرده‌ریگَت چیست، هرگز نمی‌زیستی تا آن را بدانی، هرگز نمی‌زیستی تا آن را از آنِ خود کنی. در عوض، دیوارهای پدرت، برج و باروهایی که آپولو ساخت، چین و شِکَن‌های مویت را کَنده است، چین و شکن‌هایی که مادرت بسیار نگران آن ها بود و می‌بوسیدشان. اکنون کاسۀ سرت خُرد شده، و خونِ روشن همچون زَهرخندی از میان استخوان‌ها برمی‌جهد. من این درنده‌خویی را پنهان نمی‌کنم.

بندهای دستانت که به نرمیِ دستانِ پدرت است، شکسته و آویزان است. آن‌ها را بنگر. بنگر به آن لبان شیرین که با من پیمان‌های بزرگ بستند فرزند، پیمان‌هایی که آن‌ها را شکستند به دامان پیراهنم چنگ زدی و گفتی «خاتون، اگر بمیری، ستبرترین طُرۀ موی‌ام را می بُرَم و بهترین یارانم را بر سر گورَت می‌آورم و از ته دل با تو وداع می‌کنم.» اما این منم که با تو وداع می‌کنم پسر بینوا، این منم که تو را در گور می‌نهم، و تو بسیار جوانی و من بسیار پیر، پیرزنی دل‌شکسته، بی‌فرزند، که شهری ندارم. آه خدایا، آن در آغوش‌کشیدن‌ها، آن همه روز و شب نوازش کردن‌ها، به چه کار آمد؟ هیچ. شاعر چه می‌تواند بر سنگ گورت بنویسد: «یونانیان از این پسرک هراسان بودند و از او جان ستاندند.» چنین گورنبشته‌ای، گناه شرم‌آور یونانیان را آشکار خواهد ساخت. نه فرزند، نه، مُرده‌ریگِ پدرت از آنِ تو نشده، از او سپر مفرغینش به تو رسید که تابوت تو باشد. آه سپر، همان که هکتور در دست می‌گرفتت تا نگاهبان بازوی ستبرش باشی، اکنون بی‌سَروَر شده‌ای. آنچه مانده جای تنِ ‌او بر روی دَوالِ توست، آن لَکۀ عَرَق روی کنارۀ پرداخته‌ات، همان عرقی که در گرماگرم نبرد از چهرۀ هکتور، آن گاه که چانه‌اش را سخت بر تو فشرد، چکید.