معرفی و دانلود رایگان کتاب دوست شیرین من رها

معرفی کتاب دوست شیرین من رها

شیدا برخورداری در کتاب دوست شیرین من رها، سعی بر این دارد تا خاطرات خود را از زمانیکه مبتلا به بیماری دیابت شده است را با زبانی دلنشین و روان به تصویر بکشد.

شیدا برخورداری در مقدمه‌ی کتاب بیان می‌کند:

پس از ابتلا شدن من به دیابت و بعد از گذشت مدت ‌زمانی، به این بیماری و موضوعات مرتبط با آن علاقه‌مند شدم. بنابراین انگیزه گرفتم تا این کتاب را جهت اطلاع‌رسانی به افراد دیابتی اعم از دیابت نوع 1، نوع 2 و دیابت بارداری به نگارش درآورم. من دیابت نوع 1 را از نزدیک و با پوست، گوشت و استخوان‌های خودم احساس کرده‌ام و از سال 1390 تاکنون با آن زندگی می‌کنم. اکنون نیز با جدیت فراوان به دنبال راهی در جهت کنترل بهتر و آسان‌تر بیماری دیابت هستم. امیدوارم این کتاب باعث افزایش آگاهی عموم در خصوص این بیماری شود.

کتاب دوست شیرین من رها برای چه کسانی مناسب است؟

خواندن این کتاب برای تمام افراد دیابتی و غیردیابتی مفید خواهد بود.

در بخشی از کتاب دوست شیرین من رها می‌خوانیم:

توی یکی از همین روزها بود که مادرم متوجه تغییراتی در من شد. وقتی 8 ساله بودم سابقه عفونت کلیه داشتم اونم نه‌فقط یک‌بار بلکه چندین بار. بگذریم داشتم می‌گفتم یکسری تغییرات در وضعیت جسمانی من به وجود اومده بود البته من خودم متوجه این موضوع نشده بودم. زمستان سال 1390 بود؛ اما با وجود اینکه هوا گرم نبود من تمایل زیادی به نوشیدن آب داشتم و طبیعتاً وقتی‌که آب زیاد می‌خوردم دچار تکرر ادرار هم می‌شدم. مادرم فکر کرد که من مجدداً مبتلا به عفونت کلیه شدم برای همین برای آزمایش‌های لازم منو می‌خواست به بیمارستان ببره اما من خیلی عصبانی بودم کنترل خودمو نداشتم وسط بیمارستان دادوبیداد می‌کردم یکسری از وسایل که همراهم بودند رو چنان وسط بیمارستان پرت کردم که همشون شکستند. در نهایت از من آزمایش گرفتند و متوجه شدند که قند خون من 532 میلی‌گرم بر دسی‌لیتر هست.

البته من نگرانی رو توی چهره همه اطرافیانم می‌دیدم. مادرم، مادربزرگم حتی خود پزشک اورژانس. پزشک اورژانس با نگرانی می‌گفت خیلی بالا هست؛ اما جالب اینجا بود که من متوجه هیچکدوم از این حرف‌ها نمی‌شدم فقط و فقط می‌خندیدم. باورم نمی‌شد... من هیچ اطلاعی در زمینۀ دیابت نداشتم هیچ اطلاعی. فقط طی حرف‌های عامیانه که ردوبدل می‌شد من این بیماری رو به‌عنوان مرض قند می‌شناختم و فکر می‌کردم فقط و فقط آدم‌های مسن به این بیماری دچار میشن، نه من که اون سال تازه‌ وارد 19 سالگی شده بودم. مادرم اشک توی چشماش جمع شده بود، من همش می‌خندیدم و می‌گفتم اینا همش الکیه چرا ناراحتی؟ اما بازهم ناراحت بود... بالاخره همون روز من رو توی اورژانس بستری کردند. تازه متوجه شده بودم که چه اتفاقی افتاده و موضوع تا چه حد جدی هست. پرستارها مدام میومدن بالاسرم و قندم رو با دستگاهی که بعداً فهمیدم اسم این دستگاه گلوکومتر هست چک می‌کردن روزی 2 بار یعنی هر 12 ساعت برام انسولین تزریق می‌کردند. تحت مراقبت بودم مخصوصاً از نظر تغذیه. کلاً در حالت عادی هم کم‌غذا می‌خوردم و اهل زیاد غذا خوردن نبودم اما به طرز عجیبی اشتهایم زیاد شده بود.