معرفی و دانلود کتاب حیاط شیطان

معرفی کتاب حیاط شیطان

حیاط شیطان نام زندانی در قلب استانبول است که به سبب وحشتی که بر دل‌ها مستولی می‌کند، بدین نام شهرت یافته. در کتاب حیاط شیطان از ایوو آندریچ، برنده‌ی نوبل ادبیات 1961، زندگی برادر «پتار»، یک راهب اهل بوسنی و دیگر ساکنان این زندان مخوف روایت می‌شود. در این رمان جذاب وقایع تاریخی و اجتماعی مربوط به دوران عثمانی‌ها به شیوه‌ای متفاوت بازگو می‌شود.

درباره کتاب حیاط شیطان

ایوو آندریچ (Ivo Andrić) از نویسندگان اهل یوگسلاوی است. او کودکی خود را تحت سلطه‌ی امپراطوری عثمانی گذرانده است. همین موضوع هم سبب شده تا محوریت آثارش بر مصائب جوامعی استوار باشد که تحت سلطنت سلاطین عثمانی بوده‌اند. کتاب حیاط شیطان (The Damned Yard) نیز بر همین موضوع متمرکز شده؛ زیست پرماجرای یک راهب بوسنیایی، در زندانی که به «حیاط شیطان» شهرت یافته است. «برادر پتار»، همان راهب اهل بوسنی است که در زمانی اشتباه در مکانی اشتباه حاضر شده بوده. تنها به دلیل بوسنیایی بودن او و مهم‌تر از آن، همزمانی حضورش در استانبول با رو شدن نامه‌ای که از آزار دیدن مسیحیان آلبانی شکایت داشته، به اشتباه راهی زندان می‌شود. چرا که تصور بر این است که نزدیکی بوسنی و آلبانی، احتمالاً می‌تواند دلیلی بر ارتباطی میان پتار و چنین نامه‌ای باشد.

در این داستان، با دیگر ساکنان حیاط شیطان نیز آشنا می‌شویم؛ افرادی که تفاوت‌ها و فاصله‌ی میان قصه‌های زندگی‌شان، به مانند فاصله‌ی زمین و آسمان است. بیش از همه، با زندگی «جمیل» درگیر می‌شویم که با از دست دادن پدر و مادرش و نیز اجبار به گذشتن از دختری که به او علاقمند بوده، تصمیم به تحصیل و مطالعه می‌گیرد؛ تا جایی که این مطالعات او را به انسان جدیدی تبدیل می‌کند. جمیل در جریان مطالعاتی که داشته، با سلطان جم و بایزید دوم، دو برادر مدعی تاج و تخت عثمانی بیشتر آشنا می‌شود. در طول کتاب او را در حالتی می‌بینیم که آن‌چنان در مطالعاتش و به ویژه روایت‌های موجود از جم غرق شده، که گویی هیچ فاصله‌ای میان هویت خود و جم نمی‌بیند. این وضعیت تا جایی پیش می‌رود که در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

«می‌گفتند در مطالعه تاریخ امپراتوری ترک‌ها، بیش از حد کتاب خوانده و حال تصور می‌کند روح یکی از شاهزادگان نگون‌بخت وجودش را تسخیر کرده و به این نتیجه رسیده که سلطانی شوم‌بخت است... او با همان بخت نامراد عاشق تاریخی شده که مطالعه می‌کند. او در نهان به خود جم بدل شده. مثل جم رفتار می‌کند و همه چیز را از نگاه جم می‌بیند. دوستان قدیمی‌اش وقتی نگران او می‌شوند یا در موردش حرف می‌زنند، به او می‌گویند جم‌سلطان.»

آندریچ تمام خرده‌ماجراهای کتاب حیاط شیطان را به شیوه‌ای هنرمندانه و با شخصیت‌پردازی‌هایی ستودنی روایت می‌کند؛ روایت‌هایی که مخاطب را تا قلب حیاط شیطان و نیز تا قلب امپراتوری عثمانی همراه می‌کند.

نکته‌ای که این اثر را از بسیاری کتاب‌ها متمایز می‌کند، افتخارات صاحب اثر است. ایوو آندریچ، برنده‌ی جایزه‌ی نوبل سال 1961 بوده است. لیست نویسندگان رقیب او در آن سال دیدنی‌ست. مستندات نشان می‌دهند که کمیته‌ی نوبل در سال 1961، ایوو آندریچ را از میان صف نویسندگانی چون جی. آر. آر. تالکین، رابرت فراست، جان اشتاین بک و... برگزیده است. پیروزی در این رقابت به ما ثابت می‌کند که کتاب حیاط شیطان، با وجود این‌که چندان شناخته‌شده نیست، اثری ارزشمند و خواندنی‌ست.

کتاب حیاط شیطان به قلم سهیل سمی به زبان فارسی ترجمه شده و از سوی انتشارات خوب در اختیار شما قرار گرفته است.

کتاب حیاط شیطان برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به روایات تاریخی علاقمندید، ادبیات شرق اروپا را می‌پسندید و به دنبال خواندن آثار نویسندگانی هستید که جوایز ارزشمندی را در کارنامه‌ی خود دارند، کتاب حیاط شیطان می‌تواند انتخاب مناسبی برای شما باشد.

در بخشی از کتاب حیاط شیطان می‌خوانیم

بعد از سپیدۀ صبح، اوضاع برای آدم‌های معمولی که زندگی شرافتمندانه‌ای داشتند کمی ساده‌تر می‌شد، اما فقط کمی. کل محبوسان از دل سلول‌های خفه و دم‌کرده چون گله به حیاط می‌ریختند، و آنجا، زیر نور خورشید، شپش‌هایشان را می‌جوریدند، زخم‌هایشان را می‌بستند یا به شوخی‌های زشت و زنندۀ خود ادامه می‌دادند و جروبحث‌های مداومشان را پی می‌گرفتند و حساب‌های مشکوک قدیمی‌شان را تسویه می‌کردند. دسته‌هایی شکل می‌گرفتند، پرهیاهو یا بی‌سروصدا. هر دسته برای خودش مرکزی داشت، یک جا حلقه‌ای از قماربازها، آن جا حلقه‌ای از بذله‌گوها؛ یک جا مردی تنها در گوشه‌ای با صدایی نرم برای خودش آواز می‌خواند، آن جا دیگری یک رشته آوازهای خنده‌دار و جلف سر می‌داد؛ این طرف مردی ابله و ساده‌لوح قصۀ زندگی‌اش را روی داریه می‌ریخت، آن‌طرف گاهی مردی خشک‌مغز و سفیه دست‌مایۀ خندۀ جمعیتی می‌شد که گرد خود جمع کرده بود.

برادر پتار به یکی از این گروه‌ها نزدیک می‌شد و با حفظ فاصله آن‌ها را تماشا می‌کرد و به حرف‌هایشان گوش می‌داد و با خود می‌گفت: «چه اقبالی که لباس آدم‌های معمولی به تن دارم و هیچ‌کس مرا نمی‌شناسد!»

هر روز صبح، جمع کوچکی از مردان، بیرون از قرارگاه‌ خودشان در سایه‌ای گردِ زعیم نامی جمع می‌شدند، مردی کوچک‌اندام و پشت‌خمیده و ریزنقش با ظاهری به‌نظر بزدل و کم‌رو که با صدای آرام اما شور و حدت بسیار حرف می‌زد، همیشه هم درمورد خودش.