معرفی و دانلود کتاب این آب آشامیدنی نیست

معرفی کتاب این آب آشامیدنی نیست

کتاب این آب آشامیدنی نیست از وودی آلن یکی از معروف‌ترین نمایشنامه‌های اوست. او در این نمایشنامه شرح حال خانواده‌ای آمریکایی را بازگو می‌کند که در میانه‌ی جنگ سرد، طی یک اشتباه در طول سفرشان به اروپا، باعث به وجود آمدن بحران‌هایی برای سفارت آمریکا و بغرنج شدن روابط میان آن‌ها و کمونیست‌ها می‌شوند.

درباره‌ی کتاب این آب آشامیدنی نیست

اجازه بدهید شما را با روی دیگری از جنگ سرد آشنا کنیم. در جایی که سیاستمداران به شیوه‌ی بچه‌دبستانی‌ها به‌جای کتاب و ماژیک بر سر گلوله و تفنگ به پای هم می‌پیچند، مردم عادی در تب‌وتاب یک روز خوش، گرمای یک خنده را همیشه در تهدید گرمای گلوله درک می‌کنند. این مردم نازنین نه پشت دیوارهای برلین، که در کابوس سردمدارانشان اسیرند و خواب و بیداری و حتی طنزشان سیاسی‌ست. کتاب این آب آشامیدنی نیست (Don't Drink the Water) از وودی آلن (Woody Allen) یک نمایشنامه‌ی سیاسی طنز است که اوضاع جهان در سال‌های جنگ سرد را به باد نقد می‌گیرد.

خانواده‌ی هولَندر، شامل والتر، ماریون و دخترشان سوزان، به سیر و سیاحت در یک کشور اروپای شرقی مشغولند. تعطیلات آن‌ها اما به آن خجستگی که فکر می‌کنند پیش نمی‌رود و کنجکاوی بیش از حد والتر کار دستشان می‌دهد. آن‌ها متهم می‌شوند که از تشکیلات نظامی در منطقه‌ی ممنوعه عکس‌برداری کرده‌اند و حزب کمونیست زنده‌شان نخواهد گذاشت. آن‌ها هراسان به سفارت آمریکا پناه می‌برند اما در آنجا اوضاع از آنچه فکر می‌کنند بدتر است. سفیر حضور ندارد و پسر معلوم‌الحالش جایگزین او شده است. نقش آکسل مگی، پسر سفیر، تبدیل یک اتفاق ناگوار به یک فاجعه‌ی تمام‌عیار است. اینکه سرنوشت خانواده‌ی هولَندر با اشتباه‌های احمقانه‌ی خودشان و حماقت‌های استراتژیک پسر سفیر به کجا خواهد کشید چیزی است که باید در کتاب این آب آشامیدنی نیست بخوانیدش.

پرواضح است که وودی آلن به نمایشنامه‌هایی با مضامین فلسفی و هستی‌شناسانه شناخته شده است اما در این اثر، آنچه از آلن می‌بینیم بیشتر یک منتقد اجتماعی است و نه یک فیلسوف اگزیستانسیال. او در میان حوادث جنگ سرد به‌دنبال یافتن چهره‌ای است که آمریکا از خود به عموم مردم دنیا در سطح بین‌الملل عرضه می‌کند. همچنین آلن در این کتاب مهارت خود را در نوشتن هجو سیاسی به رخ می‌کشد. این کتاب آینه‌ی تمام ناکارآمدی‌های دیپلماتیک در مهار کردن بحرانی جهانی است. پرواضح است که وودی آلن دل خوشی از سیاست ندارد و احتمالا در تخیلات سرکشش آن‌ها را چیزی غیر از انسان‌های کت‌وشلوارپوش ِ با کمالات تصویر می‌کند.

شخصیت‌های داستان در بحران‌ها گم شده‌اند و هریک نماینده‌ای از یک طبقه‌ی فکری هستند. ترکیب این شخصیت‌ها و اضافه شدن تم خانوادگی و عاشقانه به اثر شاید شبیه به کشیدن ترمز آن طنز تند و تیز آلن است. آلن به خوبی می‌داند که جنگ سرد یک اتفاق پارانویایی است که تبعات و عوارض آن گریبان تک تک آنانی را که درگیر این جنگند می‌گیرد. طبیعی است که انسان معاصر با گذر از آن روزهای سیاه به ترس‌ها و حماقت‌های شخصیت‌های داستان بخندد اما کیست که نداند آن پارانویا و این دیوانگی واقعیت زیسته‌ی انسان‌های آن زمانه است.

کتاب این آب آشامیدنی نیست را مانند دیگر نمایشنامه‌های وودی آلن نشر بیدگل به چاپ رسانده است. این کتاب با ترجمه‌ی نگار شاطریان منتشر شده است.

نکوداشت‌های کتاب این آب آشامیدنی نیست

• این نمایشنامه پر است از دیالوگ‌های خنده‌دار که سرحالتان می‌کند. (نیویورک پست)
• نمایشنامه‌ی این آب آشامیدنی نیست تماشاچی‌ها را به قهقهه می‌اندازد. تخیل وودی آلن خنده‌دار است و حتی زمانی که چرت‌وپرت می‌گوید بامزه و تیزبین است. (نیویورک دیلی نیوز)

اقتباس‌های کتاب این آب آشامیدنی نیست

فیلم کمدی این آب آشامیدنی نیست (1969) به کارگردانی هاوارد موریس ساخته شد که آلن چندان از ساخت و انتشار این فیلم خشنود نبود.

تله فیلم آب را نخورید (1994) به کارگردانی وودی آلن مخصوص نمایش در تلویزیون ساخته شد، البته که منتقدان چندان این فیلم را رضایت‌بخش نمی‌دانند.

کتاب این آب آشامیدنی نیست برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب به همه‌ی آنانی که به نمایشنامه‌های ژانر کمدی با مضمون انتقاد اجتماعی و سیاسی علاقه‌مندند پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب این آب آشامیدنی نیست می‌خوانیم

صحنه: چراغ‌ها که خاموش می‌شود و پرده بالا می‌رود سفارتخانه‌ی آمریکا را می‌بینیم که در کشوری کوچک پشت پرده‌ی آهنین، جایی در اروپای شرقی، قرار دارد. سفارتخانه عمارتی بسیار کوچک اما خوش‌ساخت، چشم‌نواز‌ و به سبک «جهان کهن» است که بسیار باشکوه طراحی شده است. دیوارها روکش چوبی و آینه‌کاری زیبایی دارند. چلچراغ‌ها زیبا هستند. در انتهای صحنه، وسط، دو در بزرگ قرار دارد. درِ سمت چپ به پلکان طبقه‌ی بالا منتهی می‌شود که قابل‌رؤیت است. درِ سمت راست به ورودی اصلی ساختمان ختم می‌شود که دیده نمی‌شود. وقتی کسی وارد می‌شود، احتمالاً در قسمت پذیرش آقای مبادی‌آدابی از پشت میز به او خوشامد می‌گوید و بسته به کاری که دارد، به یکی از اتاق‌ها هدایتش می‌کند. اتاق موردنظر ما، چون هیچ عنوان بهتری برایش سراغ نداریم، اتاق اصلی نام دارد. اتاق‌های دیگری نیز هستند، مانند تالار بسیار کوچکی در طبقه‌ی دوم با پرتره‌ی بزرگی از رئیس‌جمهور ایالات متحده بر دیوارش که در تصویر حالتی فاتحانه دارد، و نیز چندین اتاق کوچک در طبقه‌ی اول که از آن‌ها برای بایگانی استفاده می‌شود، یک دفتر کار کوچک برای سفیر و یکی نیز برای دستیارش، و احتمالاً اتاق کوچکی مخصوص استعمال دخانیات که با ذوق و سلیقه چیده شده یا یک اتاق کنفرانس، اما مرکز ساختمان همین اتاق اصلی است. اینجا مقامات بلندپایه باهم بحث می‌کنند، گپ می‌زنند، نوشیدنی می‌نوشند، نقشه می‌کشند، مذاکره می‌کنند و مراسم یا مهمانی‌های کوچک نیز در همین اتاق اصلی برگزار می‌شوند، هرچند مهمانان به اتاق‌های دیگر می‌روند. اتاق اصلی با همان ظرافت کمیابی تزیین شده است که می‌توان مانندش را در یکی از اتاق‌های کاخ سفید، مانند اتاق آبی یا اتاق قرمز ، یافت. فضاهای کوچکی در جای‌جای اتاق برای گفت‌وگو، یا مثلاً برای نوشیدن چای یا نوشیدنی وجود دارد؛ یک کاناپه‌ی تروتمیز، یک میز کوچک با رویه‌ی چرمی و تلفنی بسیار آنتیک بر رویش، کف‌پوش چوبی باشکوه و براق و شاید قالیچه‌ای زیبا که به اتاق ظاهری ساده اما مجلل داده‌اند.