معرفی و دانلود کتاب آرامسایشگاه: بازی در دو پرده

معرفی کتاب آرامسایشگاه: بازی در دو پرده

کتاب آرامسایشگاه: بازی در دو پرده از بهترین و موفق‌ترین نمایشنامه‌های بهمن فرسی است که داستانی استعاره‌ای و رازآلود در فضای یک آسایشگاه روانی دارد.

در این نمایشنامه دکتر، سرپرستار، همسر بیمار و دیگران در تلاش برای درمان و معالجه‌ی خسرو، مردی با بیماری روانی، هستند. اما این تنها ظاهر قضیه است و شخصیت‌‌های داستان، هر کدام به نوعی مشکلی روانی دارند که نیاز به معالجه دارد. تنها خسرو نیست که سرگشته و پریشان به دنبال حل مشکلش است، بلکه همه به دنبال کلید گمشده‌ی زندگیشان هستند. دکتر ریشه‌ی همه‌ی مشکلات را در دروغ می‌بیند که کلید حل آن راستی است.

دیالوگ‌های نمایشنامه آرامسایشگاه: بازی در دو پرده به شکلی روان و به هم پیوسته است که گاهی شبیه به مونولوگ هم هستند. فرسی ایدئولوژی خود را در قالب گفتگمان‌های اجتماعی بیان کرده است که با سرعت داستان را پیش می‌برند. مضمون نمایشنامه هم اجتماعی و هم فرهنگی است و بازتابی از دوره‌ی اجتماعی زمانه‌ی خود را در بطن داستان دارد. قلم فرسی بی‌تکلف، خاص و جذاب است و شناخت درست وی از شخصیت‌های نمایشنامه‌ و روند روایت قصه باعث خلق نمایشنامه‌ی بی‌بدیل و دلپذیر آرامسایشگاه شده است.

نمایشنامه آرامسایشگاه: بازی در دو پرده در سال 1356 با کارگردانی بهمن فرسی و با بازیگران مطرح و شناخته‌ شده‌‌‌ی عرصه‌ی هنر مانند على‌نصیریان، خسرو شکیبایى، مهین شهابى، محمد مطیع، محبوبه بیات، آذر فخر و ... در تئاتر سنگلج به مدت یک ماه به روى صحنه رفت.

بهمن فرسی را بیشتر بشناسیم:

او متولد 1312 در تبریز، نویسنده، شاعر، نمایشنامه‌نویس، ترانه‌سرا، کارگردان و بازیگر صاحب‌نام ایرانی است. فرسی پس از اینکه تحصیل را رها کرد و مشاغل مختلفی را تجربه نمود، به استخدام دولت درآمد. او در دوران جوانی داستان‌نویسى، نویسندگی نمایشنامه و نقد را آغاز و به آن‌‌ها مشغول شد. در آن دوره کتاب‌ و نمایشنامه‌های متفاوتی به قلم فرسی منتشر شد که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به رمان به یادماندنی «شب یک، شب دو» در سال 1353 اشاره کرد. او به نوشتن برای نشریات مختلف و کارگردانی تئاتر نیز مشغول بود و نمایشنامه‌های متعددی را در تهران به روی صحنه برد. فرسی هم اکنون در لندن زندگی می‌کند و به ادامه‌ی فعالیت‌هایش در زمینه ادبیات، نمایشنامه‌نویسی و تئاتر مشغول است.

در بخشی از آرامسایشگاه: بازی در دو پرده می‌خوانیم:

دکتر توما یعنى باز هم با دروغ! اصلاً فرض کنیم که مریض ما به کل شفا پیدا مى‌کنه و از اینجا میره بیرون. دقت کن خانوم‌بزرگ! من نگفتم خوب شد یا معالجه شد. گفتم شفا پیدا کرد. (مکث، در خود) دین جادو علم، پیش از دین جادو شفا می داد. بعد دین شفا داد. حالا هم علم فى‌الواقع شفا میده. صحبت از معالجه و بهبود و درمان نیست. خب، این موجود شفا یافته خیال مى‌کنى در اولین قدم، اون بیرون، با چى روبرو میشه؟ با دروغ! با دروغ رشد کرده‌تر! «بیرون» که شفا پیدا نکرده. «بیرون» که بسترى نبوده. «بیرون» که تحت نظر علم نبوده. علم اون بیرون هیچکاره‌س! اینه که خسرو شهریارى دیر یا زود براى همیشه برمى‌گرده این تو. نه‌نه‌نه! من، به‌خاطر اون نمى‌دونم چند ذره جوهر راستى که تو وجودم هست، و هرگز نشده که تحلیل بره و محو بشه، به ‌خاطر روحِ سفید و غیرمالىِ علم، که فقط کار و راستى و راستکردارى تعلیم مى‌کنه، تصمیم دارم از همین لحظه، خیلى باز و برهنه و بُرنده عمل کنم. اگه این میل راستى که در من هست، یه مرض بغرنج خصوصى نیست که فقط من مبتلاش هستم، پس، برچینید خانوم‌بزرگ! برچینید! سیرک کلید دیگه تعطیل! جروبحث و مشورت هم دیگه تعطیل! از این لحظه من فقط حکم مى‌کنم. و شما، و شما هم اگه حس مى‌کنید که فقط باید اطاعت کنید، پس اطاعت کنید!

(دکتر توما سکوت مى‌کند و به گوشه‌یى مى‌رود. خانوم‌بزرگ به‌آرامى سوى باغچه مى‌رود، چند تا از کلیدها را برمى‌دارد و رو به پله‌هاى سفید مى‌رود. صداى اتومبیلى مى‌آید که از راه مى‌رسد و موتورش خاموش مى‌شود. صداى استارت اتومبیل مى‌آید، پى‌درپى. دکتر توما کاملاً متوجه و مراقب این صداست. انگار که این صدا اساساً صدایى در ذهن دکتر است. خانوم‌بزرگ که برگشته، بقیۀ کلیدها را جمع مى‌کند و مى‌برد. مرد ماشین آرام آرام به دکتر توما نزدیک مى‌شود. انگار عاملى ذهنى او را به‌سوى دکتر جذب مى‌کند. پسرک روزنامه‌فروش پشت نرده‌ها پیدا مى‌شود. خانوم‌بزرگ رسیده است روى پلۀ پنجم. پسرک فریاد مى‌زند.)