معرفی و دانلود کتاب آخرین نقاشی سارا دفس

معرفی کتاب آخرین نقاشی سارا دفس

کتاب آخرین نقاشی سارا دفس نوشته‌ی دومنیک اسمیت، تصویری‌ست به ‌رنگ خیانت، انتقام و عشق که لایه‌لایه شکل می‌گیرد و در پایان با روغن‌ جلایی که رویش کشیده می‌شود، در ذهن شما ابدی خواهد شد. این کتاب داستان یک تابلوی نقاشی نایاب متعلق به قرن 17 را به تصویر می‌کشد که سه زندگی در سه قاره و سه قرن را به یکدیگر پیوند می‌زند.

این همان چیزی است که ما از ته دل می‌خواهیم: لذت ژرف وارد شدن به جهان‌هایی جدید، جهان‌هایی که به وسیله‌ی شخصیت‌هایی جذاب خلق شده‌اند. به گونه‌ای که حتی مدت‌ها پس از پایان رمان نمی‌توانیم آن‌ها را فراموش کنیم. دومینک اسمیت (Dominic Smith)، نویسنده استرالیایی در رمان باشکوه آخرین نقاشی سارا دفس (The Last Painting of Sara de Vos) که یکی از پرفروش‌ترین‌های نیویورک‌تایمز نیز هست، میان تاریخ و عصر حاضر ارتباط برقرار می‌کند.

درباره کتاب آخرین نقاشی سارا دفس:

تصویر ادبیات درون قاب نقاشی. شاید این جمله خلاصه‌ای از شاهکار هنری دومنیک اسمیت باشد، نویسنده‌ای که با تمرکز بر تاریخ نقاشی قرن هفده هلند (دوران طلایی هلند)، داستانی را در سه قرن متفاوت خلق می‌کند. نقاشی به نام سارا دِفُس در قرن هفده، منظره‌ای زمستانی را به یاد دختر از‌ دست رفته‌اش نقاشی می‌کند و سیصد سال بعد این نقاشی مسحور‌ کننده زندگی مارتی دگروت، وارث نقاشی و اِلی شیپلی، جعل کننده‌ی نقاشی را در دست می‌گیرد. داستان در جدالی موازی از زمان حال و گذشته شکل می‌گیرد و با رویکردی واقع‌گرایانه در زمان حال نقل می‌شود. به گفته‌ی نویسنده، دلیل روایت داستان به زمان حال، تبدیل داستانی تاریخی به داستانی معاصر است که همچون آثار هنری تأثیری پایان‌ناپذیر داشته باشد.

علاوه بر نقش زمان، مسئله‌ی مکان و تعدد آن در رمان پیشِ رو از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، بدین‌گونه که مکان تنها به اسم چند محله و خیابان معطوف نمی‌شود، بلکه خواننده هر بار وارد دنیای جدیدی از توصیف‌های ریز و دقیقی می‌شود که گویی از منظر یک نقاش به آن‌ها می‌نگرد و انرژی آن‌ها را درمی‌یابد. از دیگر ویژگی‌های این رمان می‌توان به شرح تکنیک‌ها و اصول نقاشی اشاره کرد که در آن آثار معروف نقاشی جهان در قالب کلمات و توصیف‌های بی‌بدیل مقابل چشم خواننده به تصویر کشیده می‌شوند.

زنی تلاش می‌کند خاطرات تنها دخترش را فراموش نکند، مردی سرخورده از زندگی، به‌دنبال انگیزه‌ای می‌گردد و دختری جوان می‌کوشد خود را به دنیا ثابت کند.

خلاصۀ داستان کتاب آخرین نقاشی سارا دفس:

آمستردام - 1631: زنی به نام سارا دفس در انجمن نقاشان لوک مقدس به عنوان اولین زن استاد نقاشی مشغول به کار می‌شود. زنان نقاش در این دوره اجازه طراحی از مناظر را ندارند و انتخاب‌هایشان اغلب محدود به طرح‌های داخل خانه‌ها است با این وجود یک منظره زمستانی سارا را میخکوب می‌کند. او تصویر دختری را می‌بیند که هنگام غروب نزدیک یک درخت توس یخ‌زده ایستاده و به اسکیت‌بازی گروهی روی رودخانه یخ‌زده خیره شده است. سارا برخلاف قوانین نقاشی زمان خود، تصمیم به نقاشی این چشم‌انداز می‌گیرد، چرا که نمی‌تواند این قاب را فراموش کند.

نیویورک - 1957: تنها یک تابلوی نقاشی از سارا دفس با نام بر لبه‌ی قاب باقی مانده که در خانه‌ی یک وکیل ثروتمند قرار گرفته است. این تابلو که بر روی دیوار اتاق خواب جا خوش کرده، متعلق به فردی به نام مارتی دگروت وارث صاحب اصلی نقاشی است. این تابلو با وجود زیبایی خیره کننده بسیار آشفته به نظر می‌رسد درست مانند زندگی زناشویی مارتی. هنگامی که یک دانشجوی دکترای تاریخ هنر قبول می‌کند که این نقاشی را برای یک دلال جعل کند، زندگی‌اش به شکلی با صاحب نقاشی پیوند می‌خورد که هیچ‌یک پیش‌بینی نمی‌کردند.

سیدنی - 2000: الی شیپلی که همگان او را به عنوان یک تاریخ‌شناس و کسی که آثار مهم هنری را نگه می‌دارد، می‌شناسند، قصد برگزاری یک نمایشگاه تخصصی از آثار زنان نقاش دوران طلایی هلند را دارد. با این حال زندگی هنری‌اش وقتی با مشکل مواجه می‌شود که می‌فهمد هر دو نسخه‌ی اصلی و جعلی از یک تابلوی نقاشی برای حضور در نمایشگاه در راه هستند.

در بخشی از کتاب آخرین نقاشی سارا دفس می‌خوانیم:

در گرگ و میش هوا زنی با روپوشی زنانه ایستاده است، رنگ‌دانه خرد می‌کند و روی اجاق‌گاز چسب حیوانی می‌جوشاند. تا جایی که اِلی شیپلی می‌داند دهۀ 1630 است و تنها بوم‌های نقاشی که می‌توان خرید به پهنای یک دستگاه بافندگی هلندی است، کمی بیشتر از پنجاه و چهار اینچ. زیر نور شمع کتاب می‌خواند، مثل یک بازیگر متدی، مخفیانه به بازار وسایل نقاشی سر می‌زند که منبع درآمد نگهداران آثار هنری و جعل کننده‌هایی همچون خودش است. روغن سرد و فشرده شدۀ بذر کتان که تیره نمی‌شود، روغن سنبله و اسطخودوس، رنگ قهوه‌ای مایل به زرد سرد، رنگ سفید سربی که به مدت یک ماه در سرکه بخار داده است. او در آشپزخانۀ کوچکش نقاشی می‌کند؛ جایی که نوری از سمت شمالْ پنجره‌های سیاهش را روشن می‌کند و نمایی از ترافیک روان بزرگراه گووانس می‌دهد. مردم را سوار بر اتوبوس‌های شهری می‌بیند که به سر کار می‌روند، شبیه به روبان‌هایی فلزی‌اند که با صورتک‌هایی نقطه‌گذاری شده‌اند. گاهی با خود فکر می‌کند این مسافرین بی‌روح چه فکری راجع به استودیوی نقاشی‌اش می‌کنند؟ آیا آن‌جا را چون پس تصویری به‌خاطر می‌آورند؟ در چشم ذهنشان او را می‌بینند که روی اجاق گاز خم شده است و به جای اینکه چسب حیوانی آب کند، فرنی را هم می‌زند.

حتی تمام این بوها نیز باعث می‌شود کمتر با کسی معاشرت داشته باشد؛ فضایی پر از بوی اکسید و مشک. آپارتمانش بالای یک خشک‌شویی قرار گرفته است و آب‌وهوای مخصوص به خودش را دارد: در ساعت‌های کاری شبیه فصل مانسون استوایی است و شب‌هنگام هوایی خنک‌تر دارد. روی سقف خانه جای لکه‌های آب دیده می‌شود و کنج بالای تختش زربافت ظریفی از کپک شفاف شده است. تا به الان که آخرین سال دکترایش را در رشتۀ تاریخ هنر در دانشگاه کلمبیا می‌گذرانَد، در تمام مدتی که در این آپارتمان زندگی کرده کسی را به خانه دعوت نکرده است. باید نزدیک دانشگاه زندگی کند؛ اما اجاره‌نامۀ این آپارتمان را با اجارۀ ماهانۀ بسیار کم از یکی از دانشجویانی گرفت که در بروکلین بزرگ شده بود و قصد ترک آن جا را داشت. باوجود مسیر طولانی، هیچ‌وقت آپارتمانی در منهتن اجاره نکرد. وقتی برای پدر و مادرش در سیدنی نامه‌های پر از خبر می‌نویسد، به آن‌ها می‌گوید که در ویلج گرینویچ زندگی می‌کند و باید به ‌خاطر بسپارد که نامه‌ها را سر راهش به دانشگاه، پست کند. راجع به کلاب‌ها، رستوران‌ها و نمایشگاه‌هایی می‌نویسد که هرگز ندیده است. او گزارش‌های نیویورکر را می‌خواند و تلاش می‌کند فهمی کلی از جزئیات پیدا کند. پدرش کاپیتان یک کشتی باربری در بندرگاه سیدنی است، مادرش یک منشی مدرسه. اِلی مطمئن نیست که نامه‌ها را از روی کینه می‌نویسد که به پدر و مادرش یادآوری کند چه زندگی کوچکی داشتند و یا این نامه‌ها تصوراتش از زندگی است که از چنگش رفته است. با خود فکر می‌کند، تقریباً به نیمی از دور دنیا سفر کرده است و حالا در یک استودیوی کثیف زندگی می‌کند. پایان‌نامۀ دکترایش که راجع به زنان نقاش هلندی در دوران طلایی است ناتمام در گوشه‌ای از آپارتمانش رها شده است، یک برگۀ نصفه‌تایپ‌شده که در دهان ماشین تایپ رمینگتون کپک می‌زند. مدت‌هاست روی پایان‌نامه‌اش کار نکرده و گاهی متوجه می‌شود ساعت‌ها به ماشین تایپ خیره شده است.