معرفی و دانلود کتاب آخر بازی - در انتظار گودو

معرفی کتاب آخر بازی - در انتظار گودو

کتاب آخر بازی - در انتظار گودو مجموعه‌ای از دو نمایشنامه از نویسنده‌ی برنده‌ی جایزه‌ی نوبل، ساموئل بکت است. در کتاب نام‌برده علاوه بر دو اثر بکت، مقاله‌ای از مایکل وارتون با نام «تئاتر به‌مثابه‌ی متن» آمده که نقد و تفسیر دو نمایشنامه‌ی آخر بازی و در انتظار گودو است. این دو اثر بکت نماینده‌ی ادبیات ابزورد به حساب می‌آیند.

درباره‌ی کتاب آخر بازی - در انتظار گودو

کتاب آخر بازی - در انتظار گودو همانطور که از نام آن پیداست، حاوی دو نمایشنامه‌ی در انتظار گودو و آخر بازی است. در ابتدای این کتاب تفسیر و نقدی از مایکل وارتون (Michael Worton) با نام «در انتظار گودو و آخر بازی: تئاتر به‌مثابه‌ی متن» (Waiting for Godot and Endgame: Theatre as Text) آمده است. وارتون استاد ادبیات فرانسه در دانشگاه یونیورسیتی کالج لندن است و در مقاله‌ی خود از منظری فلسفی و دینی به دو نمایشنامه‌ی ساموئل بکت (Samuel Beckett) نظر افکنده؛ به‌خصوص فلسفه‌ی ماقبل سقراط و آثار دینی‌ای چون انجیل و تورات.

نمایشنامه‌ی اول کتاب آخر بازی - در انتظار گودو که بعد از مقاله‌ی مایکل وارتون آمده است آخر بازی نام دارد. این اثر کمیک - تراژیک تک‌پرده‌ای درباره‌ی مردی مسن و نابینا و فلج، والدین سالخورده‌اش و نوکرشان در خانه‌ای متروک در زمینی بایر است. ساموئل بکت برای این نمایشنامه‌ی خود فضای بی‌زمانی را انتخاب کرد تا پوچ‌گرایانه بودن اثر بیشتر به چشم بیاید. این نمایشنامه در سال 1957 بر روی صحنه رفت و با استقبال منتقدین مواجه شد. بکت که شطرنج‌بازی حرفه‌ای بود، شخصیت‌های خود را با الهام از مهره‌های شطرنج شکل داد. یکی از شخصیت‌های نمایشنامه بر صندلی راحتی چرخان نشسته، دیگری قادر به نشستن نیست و دو شخصیت دیگر در سطل زباله زندگی می‌کنند.

نمایشنامه‌ی دوم کتاب آخر بازی - در انتظار گودو یک نمایشنامه‌ی کمیک - تراژیک است که بکت با آن به شهرت رسید: نمایشنامه‌ی در انتظار گودو. ساموئل بکت نمایشنامه‌ی در انتظار گودو را در سال‌های 1948 و 1949 به نگارش درآورد و آن را برای اولین بار در پاریس روی صحنه‌ی تئاتر برد. دو شخصیت اصلی این اثر، ولادیمیر و استراگون هستند که در کنار درختی بی‌برگ با هم صحبت می‌کنند. مکالمه‌ی آن‌ها درباره‌ی اتفاقات روزمره است و به‌ظاهر هیچ اهمیتی ندارد؛ با این حال بعد از خواندن گفتگوی این دو به نکته‌ای مهم پی‌ می‌بریم: آن‌ها منتظر شخصی به نام گودو هستند. ولادیمیر و استراگون اطمینان ندارند که گودو را تابه‌حال دیده‌اند یا نه و حتی نمی‌دانند گودو چه زمانی قرار است بیاید.

پوزو و لاکی از دیگر شخصیت‌های نمایشنامه هستند. پوزو، لاکی را مانند حیوانی با یک طناب به‌دنبال خود می‌کشد و او را مجبور می‌کند که بار سنگین او را با خود بیاورد. در بیشتر مواقع این پوزو است که صحبت می‌کند و لاکی فقط یک بار در نمایشنامه لب به سخن می‌گشاید. بیشتر منتقدان شخصیت لاکی را برخلاف نامش، بدشانس و بدبخت می‌دانند؛ اما وقتی از بکت پرسیده شد که چرا نام او لاکی است، پاسخ داد: «او خوش‌شانس است؛ زیرا در انتظار گودو به سر نمی‌برد!»

منتقدان درباره‌ی هویت گودو و مفهوم نمایشنامه گمانه‌زنی‌های زیادی کرده‌اند. آن‌ها از منظر سیاسی، روان‌شناختی، اگزیستانسیالیستی، اخلاقی، دینی و... به تفسیر نمایشنامه‌ی در انتظار گودو پرداخته‌اند که هر کدام در نوع خود گوشه‌ای از اهمیت کار بکت را نشان می‌دهد.

انتشارات ققنوس این اثر ساموئل بکت را که همراه با نقد و تفسیر مایکل وارتون است، با ترجمه‌ی بهروز حاجی‌محمدی روانه‌ی بازار کرده.

اقتباس‌های سینمایی و هنری از کتاب آخر بازی - در انتظار گودو

ساموئل بکت بعد از نوشتن نمایشنامه‌ی در انتظار گودو، پیشنهادهای زیادی برای اقتباس تلویزیونی و سینمایی دریافت کرد؛ اما تا پایان در برابر این پیشنهادها مقاومت کرد و معتقد بود نمایشنامه‌ی او فقط برای صحنه‌ی تئاتر است و بس. تا به امروز اجراهای این نمایشنامه در تئاتر موفقیت بیشتری داشته‌اند و نسخه‌های سینمایی و تلویزیونی نتوانسته‌اند در جذب مخاطبان موفق عمل کنند. زمان نمایش و کارگردان بعضی از این اقتباس‌ها عبارتند از: دونالد مک‌وینی در سال 1961، چارلز اس. دوبین در سال 1977، ریچارد کالانان در سال 1977، جان تایدمن در سال 2006، اسکات الیوت در سال 2021، رودی آزنک در سال 2014، مایکل لیندزی هاگ در سال 2001 و...

ساخت اقتباس تلویزیونی و سینمایی از نمایشنامه‌ی آخر بازی به‌دلیل صحنه‌پردازی آن سخت‌تر بوده. در سال 1991 فیلمی تلویزیونی بر اساس این اثر با بازی استفن ری، نورمن بیتون، چارلز دریک و کیت بینچی به نمایش درآمد. والتر آسموس در سال 1992 کارگردانی فیلم تلویزیونی آخر بازی را بر عهده گرفت که بازیگرانی چون ریک کلاچی و آلن ماندل در آن نقش‌آفرینی کرده‌اند.

نکوداشت‌های کتاب آخر بازی - در انتظار گودو

• نمایشنامه‌ی در انتظار گودو یکی از اصیل‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین نمایشنامه‌های نسل ماست. (لاندن تایمز)
• نمایشنامه‌های بکت رازی محصور در دل معمایی دیگر هستند. (نیویورک تایمز)
• من هیچ اثر دیگری با قدرت نمایشنامه‌ی آخر بازی نمی‌شناسم. (هارولد بلوم)

کتاب آخر بازی - در انتظار گودو برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب آخر بازی، در انتظار گودو برای کسانی است که به نمایشنامه‌های ابزورد علاقه دارند.

در بخشی از کتاب آخر بازی - در انتظار گودو می‌خوانیم

البته نمى‌توان منکر شد که بسیارى از موضوعاتى که گودو و آخر بازى طرح مى‌کنند قبلاً در بعضى از رمان‌ها مطرح شده‌اند، رمان‌هایى که جملگى حول این مسئله پیچیده دور مى‌زنند که چگونه مى‌توانیم با واقعیت هستى در زمان مواجه شویم. علاقه‌ی مستمرى در مورد مسئله مرگ و مردن وجود دارد، اما مرگ چون یک حادثه (عملاً به «توده‌اى استخوان» تبدیل شدن) همچون امر مطلوبى نشان داده شده است که نهایتاً محال به نظر مى‌رسد، در حالى که مردن همچون یک روند، تنها واقعیت قابل‌اطمینانى است که به ما نشان داده مى‌شود. شخصیت‌هاى بکت با «گناهِ متولّد شدن» درگیرند، گناهى که کفّاره‌اش را هرگز نمى‌توانند بپردازند. پوزو یادآورى مى‌کند که «[ ...] ما روزى دنیا اومدیم، ما روزى مى‌میریم، همون روز، همون لحظه [ ...] سر یه قبر، با پاهاى باز به دنیات مى‌آرن، یه لحظه نور سوسو مى‌زنه، بعدش باز شبه». مرگ به عنوان سرانجامى قطعى، به عنوان سکوتى نهایى، از این نمایشنامه غایب است. شخصیت‌ها الزاماً و دائماً انتظار چیزى را مى‌کشند که هرگز نخواهد آمد. این شخصیت‌ها به سوى پیرى و کهولتى رانده مى‌شوند و نقصان مى‌یابند که از آنان کودکانى وابسته و بى‌پناه، اما فرتوت مى‌سازد؛ همان‌طور که نمونه‌اش در آخر بازى، و در شخصیت نگ دیده مى‌شود؛ همان که با آه و زارى، «تریتِ من» را طلب مى‌کند.

فهرست مطالب کتاب

پیشگفتار مترجم
در انتظار گودو و آخر بازى: تئاتر به‌مثابه‌ی متن
آخر بازى: نمایشنامه‌اى در یک پرده
در انتظار گودو: تراژدى کمدى در دو پرده
پرده‌ی 1: جاده‌اى روستایى. یک درخت. غروب.
پرده‌ی 2: روز بعد. همان وقت. همان‌جا.