معرفی و دانلود نمایش صوتی گوریل پشمالو

معرفی نمایش صوتی گوریل پشمالو

نمایش صوتی گوریل پشمالو یکی از بهترین آثار در کارنامه‌ی ادبی یوجین اونیل، نمایشنامه‌نویس فقید آمریکایی، است. قهرمان این اثر کارگری به نام یانک است که علی‌رغم برخورداری از روحیه‌ای قهرمانانه و سرسخت، در نهایت امر، خود را ناتوان از دست‌وپنجه نرم کردن با حُکم بی‌رحم سرنوشت می‌یابد...

درباره نمایش صوتی گوریل پشمالو

پرسش از امکان خلق تراژدی در جهان مدرن، ذهن بسیاری از هنرمندان و متفکران عصر جدید را به خود مشغول ساخته است. در همین راستا، بد نیست به کتابی با عنوان «مرگ تراژدی» از «جورج اشتاینز» اشاره کنیم. اشتاینز در اثر نامبرده، پس از نظرورزی‌های فراوان در باب چیستیِ تراژدی و تاریخ تحول آن به مثابه‌ی یک مفهوم، به این نتیجه‌ی صریح می‌رسد که تراژدی، دست‌کم در معنایی که عُرفاً مراد می‌کنیم، مدت‌هاست که به پایان خود رسیده است. چرا که مناسبات جهان مدرن به نحوی است که در آن، امر تراژیک پیشاپیش به امر کمیک بدل می‌گردد. تراژدی محصول روح اسطوره‌ای یونانی است؛ نتیجه‌ی ذهنیتی که انسان را تابع نیروهای مافوق خویش می‌پندارد. ناگفته پیداست که نشانه‌های چنین ذهنیتی را در انسان مدرن نمی‌توان جُست. پس ظاهراً دلیلی ندارد که با اشتاینز همصدا نشویم و مرگ تراژدی را تصدیق نکنیم.

اما در این صورت، تکلیف انبوه آثار مدرنی که از آن‌ها با لفظ «تراژیک» یاد می‌کنیم چه خواهد شد؟ پاسخ اشتاینز قابل پیشبینی است: این آثار در معنای راستین و اصیل کلمه، تراژیک نیستند. چرا که روح تراژدی که همانا تقابل بنیادین انسان و نیروی توان‌فرسای بختِ شرور است، در کالبد این آثار دمیده نشده، بلکه صرفاً به شکلی خام‌دستانه مورد تقلید قرار گرفته است.

در این میان اما با استثنایی مهم مواجیهم: یوجین اونیل (Eugene O'Neill)، نمایشنامه‌نویس شهیر آمریکایی، که آثارش به گواه بسیاری از صاحب‌نظران، نمونه‌های اصیل «تراژدی‌ مدرن»اند.

در همین زمینه، بسیاری نمایش گوریل پشمالو (The Hairy Ape) یوجین اونیل را تراژیک‌ترین نوشته‌ی تئاتری‌اش می‌دانند. چرا که نیروی قدرتمند و فراگیری که در تراژدیْ آدمی را به بند کشیده و در عین حال به مبارزه فرا می‌خواند، در این نمایشنامه، به هیئت نظم اجتماعی خلل‌ناپذیری ظاهر می‌گردد که دقیقاً از همان بی‌رحمی، شقاوت، و البته، روحیه‌ی ریشخندزنِ خدایان اسطوره‌ای برخوردار است. پس اشتباه نیست اگر اونیل و گوریل پشمالوی او را، آنتی تزی در برابر حُکم جورج اشتاینز مبنی بر مرگ تراژدی بدانیم.

در ادامه، برای روشن شدن موضوع بحث، و نیز به عنوان حسن ختام، طرح رواییِ نمایشنامه‌ی گوریل پشمالو را از نظر می‌گذرانیم:

کارگر نیرومند و بااراده‌ای به نام یانک (یا ینک)، پس از چشیدن طعم تحقیری سخت از جانب دختری ثروتمندزاده، ناگهان، چنان‌که در خود شکسته باشد، با بحران هویتی گسترده و عمیقی مواجه می‌شود. به همین دلیل دست از کار می‌کشد و در خیابان‌های شلوغ شهر، به هدف یافتنِ گواهی بر ارزش‌های وجودی خویش، شروع به پرسه زدن می‌کند. بی‌آنکه بداند جامعه‌ای که او در آن به سر می‌برد، کارگر را تنها کارگر می‌خواهد و بس. ینک می‌خواهد پیش از هر چیز انسان به شمار آید؛ و این اعلام مبارزه‌ی اوست علیه سیستمی که به بندش کشیده و از او میمونی پشمالو ساخته که در زندگی چیزی جز کار نمی‌شناسد. با این حال، این اعلام مبارزه پیش از آن‌که به صدایی پرطنین و فراگیر بدل شود، در خود می‌شکند و به آرامی محو می‌شود. چرا که زور نیروهایی که یانک به مبارزه با آن‌ها برخاسته، بر کارگر بیچاره می‌‌چربد.

درباره‌ مجموعه نمایشنامه‌های بیدگل

آثاری که ذیل مجموعه‌‌ی نمایشنامه‌های بیدگل به انتشار می‌رسند، عمدتاً آن دسته از آثارند که ضرورت وجودشان در فضای درام امروز ایران احساس می‌شده است. این آثار مورد اشاره، یا تاکنون به فارسی ترجمه نشده بوده‌اند، یا ضرورت بازترجمه‌شان به شدت احساس می‌شده است.

از میان سری‌های برجسته‌ی این مجموعه می‌توان به سه سری «هنریک ایبسن»، «ساموئل بکت» و «یوجین اونیل» اشاره کرد.

اقتباس از نمایش صوتی گوریل پشمالو

نمایشنامه‌ی گوریل پشمالو، در سال 1944، به فیلمی سینمایی به کارگردانی آلفرد سنتل بدل شد. در فیلم گوریل پشمالو بازیگرانی چون سوزان هی‌وارد و ویلیام بندیکس به ایفای نقش پرداخته‌اند.

نکوداشت‌های نمایش صوتی گوریل پشمالو

- تصویری درخشان از کارگران عصر جدید. (Los Angeles Times)
- از غنی‌ترین آثار اونیل. (New Yorker)

نمایش صوتی گوریل پشمالو مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به آثار نمایشی و دوست‌داران ادبیات اجتماعی و دغدغه‌مند، دو گروه از مخاطبینی‌اند که هرگز از گوش سپردن به این نمایش صوتی درخشان پشیمان نخواهند شد.

با یوجین اونیل بیشتر آشنا شویم

یوجین گلدستون اونیل به تاریخ 16 اکتبر 1888 در شهر نیویورک دیده به جهان گشود. او اصالتی ایرلندی داشت و خانواده‌اش از مهاجران اولیه به شمار می‌آمدند. پدر یوجین هنرپیشه‌ی نسبتاً موفقی در کار تئاتر بود، و احتمالاً، مستقیم و غیرمستقیم، تأثیری ژرف بر علائق هنری فرزندش نهاد.

اونیل تا سیزده سالگی محصل مدارس شبانه‌روزی بود. پس از این دوره، او از سال‌های 1909 تا 1912 به نقاط گوناگون جهان سفر کرد و حرفه‌های گوناگونی را برای امرار معاش امتحان کرد. بعد از آن، علائق ادبی‌اش رفته‌رفته بر هر چیز دیگر چربید؛ تا جایی که زمانی رسید که جز خواندن و نوشتن کار دیگری اونیل را به خود مشغول نمی‌ساخت.

مهم‌ترین افتخارات یوجین اونیل، یکی توفیقش در کسب جایزه‌ی معتبر پولیتزر است، و دیگری، دستیابی‌اش به جایزه‌ی نوبل ادبیات.

اونیل به سال 1953، در شهر بوستون از دنیا رفت.

در بخشی از نمایش صوتی گوریل پشمالو می‌شنویم

ینک: آه، مرده‌شور! بسه دیگه اون مزخرفاتی کهه تو کشتی‌های بادبونی می‌خوندن. می‌دونی چیه؟ این چرندیات مال عهد بوقه. اون پیر ایرلندی لعنتی، خودتم مال عهد بوقی ولی حالیت نیس. ببین، بی‌خیال. راحتمون بذار. شماهام اون سروصداتونو ببُرین. مگه کورین نمی‌بینین دارم فرک می‌کنم؟!

چند صدا:

- زیاد به مخت فشار نیار ینک.
- به جون خودت اگر فکر کنی سردرد می‌شی.
- راستی یه چیزی رو می‌دونی؟ از قدیم گفتن «چو در فکر رفتی مخور غصه، می نوش کن.» هاهاها! «چو در فکر رفتی مخور غصه، می نوش کن. چون در فکر رفتی مخور غصه، می نوش کن...»

(این بند را همگی با هم می‌خوانند. با این همسرایی، پای‌کوبان روی صندلی‌ها ضرب می‌گیرند.

ینک: خیله خب، بسه دیگه. همون بار اول گرفتم چی می‌گین.

فهرست مطالب کتاب صوتی