معرفی و دانلود کتاب چوب زیر بغل: دو ضرب در دو مساوی بی‌نهایت

معرفی کتاب چوب زیر بغل: دو ضرب در دو مساوی بی‌نهایت

کتاب چوب زیر بغل: دو ضرب در دو مساوی بی‌نهایت، دربردارنده‌ی دو نمایشنامه به قلم نویسنده و نمایشنامه‌نویس صاحب نام بهمن فرسی است.

بهمن فرسی از نویسندگان آوانگارد ایران شناخته شده و به اعتقاد بسیاری از منتقدان با نمایشنامه گلدان نخستین درام‌نویس ابسورد ایرانی محسوب می‌شود. جهان‌بینی خاص و ناامید او بعد از کودتای مرداد 1332 در فضایی که اغلب بزرگان ادب ایران به بیان نومیدی‌های خویش مشغول بودند، شکل گرفت. نگاه یأس‌آلود فرسی، ویژگی منحصر به فردی و خاصی به نوشته‌هایش بخشیده که آثار او را از آثار نویسنده‌های هم عصر خود متمایز می‌کند. او به خوبی با فضای ابسورد و آثار بزرگانی چون بکت یونسکو آشنا بوده و در آثارش نوع خاصی از خلاقیت دیده می‌شود.

نمایشنامه‌ی «چوب زیر بغل» نخستین بار در در اوایل دهه‌ی 40 به چاپ رسید و متن نمایشنامه‌ی کتاب حاضر بازنویسی از همان متن اولیه است. این نمایش در سال 1346 در پانزده شب در در انجمن ایران و آمریکا، و بعد از آن در دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران اجرا شد. اکبر زنجانپور بازیگر مطرح تئاتر و سینما حضور حرفه‌ای خودش در عرصه نمایش را با بازی در این نمایش آغاز کرد.

«دو ضرب در دو مساوی بی‌نهایت» دومین نمایشنامه‌ی این کتاب و نمایشی تک پرده‌ای است که پیش از انقلاب، اقتباسی از آن به نویسندگی و کارگردانی خود بهمن فرسی و کارگردانی فنی محمود محمد یوسف براى تلویزیون ملى ایران ضبط و پخش شد.

بهمن فرسی را بیشتر بشناسیم:

او متولد 1312 در تبریز، نویسنده، شاعر، نمایشنامه‌نویس، ترانه‌سرا، کارگردان و بازیگر صاحب‌نام ایرانی است. فرسی پس از اینکه تحصیل را رها کرد و مشاغل مختلفی را تجربه نمود، به استخدام دولت درآمد. او در دوران جوانی داستان‌نویسى، نویسندگی نمایشنامه و نقد را آغاز و به آن‌‌ها مشغول شد. در آن دوره کتاب‌ و نمایشنامه‌های متفاوتی به قلم فرسی منتشر شد که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به رمان به یادماندنی «شب یک، شب دو» در سال 1353 اشاره کرد. او به نوشتن برای نشریات مختلف و کارگردانی تئاتر نیز مشغول بود و نمایشنامه‌های متعددی را در تهران به روی صحنه برد. فرسی هم اکنون در لندن زندگی می‌کند و به ادامه‌ی فعالیت‌هایش در زمینه ادبیات، نمایشنامه‌نویسی و تئاتر مشغول است.

در بخشی از کتاب چوب زیر بغل: دو ضرب در دو مساوی بی‌نهایت می‌خوانیم:

خیابون چقدر معمولى‌یه. اما هوا عالى‌یه. اصلاً دلم نمى‌خواد محکوم باشم که تمام روزم رو پشت این میز تلف کنم. اصلاً دلم نمى‌خواد شعر بگم. نه. اونا رو من نگفته‌م. اونا خودشون خودشون رو گفته‌ن. (مکث) چرا نمى‌آین اینجا دم پنجره. من وقتى تو اداره‌م براى این که ارتباطم با زندگى کاملاً قطع نشه، روزى چند دفه مى‌آم از پنجره خیابان رو تماشا مى‌کنم. (از حرکات مرد آشکار است که دختر آمده و در کنارش رو به مردم و در کنار پنجره ایستاده است. ) شما چرا رفتین تو مطبوعات؟ (مکث) معمولاً این‌طوره: آدم درست نمى‌دونه. چطوره بریم بیرون یه‌ خرده با هم قدم بزنیم؟ کار من اصلاً مهم نیست. اگه اینا شعور داشته باشن من فى‌الواقع یه اجیر بیست و چهار ساعته براشون هستم. یعنى شب تو خواب هم یه هو دارم یه مشکل ادارى ‌رو حل مى‌کنم. من هیچوقت تمام ذهنم متوجه یه چیز نیس. (مکث) بله بده، خیلى هم بد. ولى تقصیر من نیس. این تقصیر «چیز» هاست که دیگه نمى‌تونن هیچ ذهنى ‌رو دربست به اختیار بگیرن. چند درصد ذهنم الآن متوجه شماست؟ هیچچى. من الآن با شما رابطه دارم!

(یک قدم به عقب و یک قدم به سمتى که دختر ایستاده است برمى‌دارد. بعد از حرکاتش پیداست که دختر را رو به خودش دارد مى‌چرخاند. لحظه‌یى به صورت دختر، به چشم‌هایش، به چشم‌هاى مردم خیره است.)

ولى این تویى که باید این رابطه‌ رو حفظ کنى. بریم دنیا رو داغون کنیم. بیا بریم. (دست دخترک را مى‌گیرد و با هم مى‌روند.) دنیا رو ولش کنیم. بذاریم خودش خودش رو داغون کنه.

فهرست مطالب کتاب

یادداشت دبیر مجموعه
چوب زیر بغل؛ بازی در دو پرده
پردۀ اول؛ بازی یک
بازی دو
بازی سه
پردۀ دوم؛ بازی یک
بازی دو
دوضرب در دو مساوی بی نهایت