معرفی و دانلود کتاب در جست و جوی یک پیوند

معرفی کتاب در جست و جوی یک پیوند

کارسون مک کالرز در کتاب در جست و جوی یک پیوند، قصه‌ی جذاب و دلچسب دخترکی دوازده ساله را به تصویر می‌کشد که به شدت احساس تنهایی می‌کند و با خبر ازدواج زودهنگام برادرش، گویی درهای ارتباط با دنیا و خارج شدن از پیله‌ی ناخواسته‌ی تنهایی به رویش باز می‌شود.

درباره‌ی کتاب در جست و جوی یک پیوند:

فرنکی آدامز دختر 12 ساله‌ای است که احساس می‌کند راه ارتباطی‌اش با تمامی دنیا قطع شده و به فردی بریده از جهان و بدون هیچ‌گونه پیوندی تبدیل شده است. او در شهر کوچکشان هیچ دوستی ندارد و زمانی که می‌فهمد برادرش به زودی با دختر مورد علاقه‌اش پیوند ازدواج می‌بندد، برای خود خیالبافی می‌کند که همراه با عروس و داماد به سفر ماه عسل می‌رود. او تصور می‌کند ازدواج برادرش برای او مجالی است تا به پیوند انسانی که همیشه خواهانش بود، دست یابد و دیگر تنها نباشد.

نگارش رمان در جست و جوی یک پیوند (The member of the wedding) برای کارسون مک‌کالرز 5 سال زمان برد و در نهایت آن را در سال 1946 به چاپ رساند. او در یک نامه در مورد این کتاب به همسرش نوشت: «این اثر از آن کارهایی است که با کوچک‌ترین لغزش به طور کامل از بین می‌رود. باید با زیبایی هر چه تمام‌تر به نگارش درآید چرا که شبیه به شعر است. اگر زیبا نباشد هیچ دلیلی برای نوشتنش نخواهم داشت.»

در نکوداشت کتاب در جست و جوی یک پیوند:

کارسون مک‌کالرز می‌دانست از نوشتن این رمان چه قصدی دارد، به همان نحوی که مارک تواین آگاه بود که با نوشتن سرگذشت هاکلبریفین چه در سر دارد و همان‌طور که جی.‌دی. سلینجر می‌دانست منظورش از نوشتن ناتور دشت چیست. به‌عنوان پرتره‌ای که تجسم نوجوانی است، فرنکی آدامزِ کارسون مک‌کالرز با هاک فینِ تواین و هولدن کالفیلدِ سلینجر قابل‌ قیاس است. (ریچارد ام. کوک)

کتاب در جست و جوی یک پیوند برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به رمان‌های آمریکایی علاقه‌مند هستید، این کتاب جذاب را از دست ندهید.

با کارسون مک کالرز بیشتر آشنا شویم:

این نویسنده، شاعر و رمان‌نویس آمریکایی یکی از مهم‌ترین چهره‌های ادبی ایالات متحده آمریکا در نیمه‌ی دوم قرن بیستم به شمار می‌رفت. او موفق شد تا پایان عمرش 5 رمان، 2 نمایشنامه، 20 داستان کوتاه و یک خودزندگی‌نامه نیمه‌کاره بنویسد.

لولا کارسون اسمیت که نام کارسون مک‌کالرز (Carson McCullers) را برای خود انتخاب کرد، در سال 1917 در جورجیا به دنیا آمد. او در 17 سالگی راهی نیویورک شد تا در رشته‌ی نویسندگی خلاق به تحصیل بپردازد. کارسون در 23 سالگی نخستین رمانش با عنوان قلب، شکارچی تنها را منتشر کرد. این کتاب خیلی سریع با استقبال فراوانی مواجه شد و کارسونِ جوان را به عنوان یک چهره‌ی ادبی معرفی کرد. بسیاری از منتقدان دومین رمان او با نام آواز کافه‌ی غم‌بار را بهترین اثر او دانسته‌اند.

مک‌کالرز کمتر از یک سال بعد دومین اثر خود با نام مهمان عروسی (در جست‌وجوی یک پیوند) را نوشت. کارسون خود براساس این رمان یک نمایشنامه نوشت که در سال 1950 در سالن برادوی اجرا شد و مورد تحسین مردم و منتقدان قرار گرفت.

رمان ساعت بی‌عقربه آخرین اثر او در سال 1960 به چاپ رسید. مک‌کالرز سرانجام در سال 1967 در 50 سالگی بر اثر سکته‌های مغزی پیاپی از دنیا رفت.

در بخشی از کتاب در جست و جوی یک پیوند می‌خوانیم:

جان هنری با خمیر بازی نکرد؛ طوری روی آدمک بیسکوییتی کار می‌کرد که انگار داشت کار خیلی مهمی انجام می‌داد. گاهی دست از کار می‌کشید، با دست‌های کوچکش عینکش را بالا می‌داد و ماحصل کارش را با دقت بررسی می‌کرد. شبیه ساعت‌سازی کوچک بود. برای اینکه به کار مسلط‌تر باشد صندلی‌ای را کشید و آورد و رویش زانو زد. وقتی برنیس چندتا کشمش به او داد، مثل هر بچۀ آدمیزاد دیگری همه‌جای خمیر را پر از کشمش نکرد؛ دوتایش را جای چشم‌ها گذاشت، ولی فوراً متوجه شد که زیادی بزرگ‌اند، پس یک کشمش را با دقت نصف کرد و گذاشت جای چشم‌ها، با دو دانهٔ کوچکشان هم دماغ درست کرد، آخرسر هم یک دهان خندان کشمشی برایش درست کرد. کارش که تمام شد دست‌هایش را پشت شلوارکش کشید و پاکشان کرد و نتیجۀ کار آدمک بیسکویتی کوچکی بود با انگشت‌های جدا از هم و کلاهی بر سر، حتی عصا هم داشت. جان هنری آن‌قدر با خمیر ور رفته بود که رنگش کدر شده و عرق کرده بود. ولی آدمک کوچولوی بی‌نقصی از آب درآمده بود، در واقع، فرنکی را یاد خود جان هنری می‌انداخت.

فرنکی گفت: «خب الآن دیگه موقع پذیراییه.»

پدرش زنگ زده و گفته بود که تا دیروقت در جواهرفروشی‌اش کار دارد و به همین خاطر آن‌ها شام را سر میز آشپزخانه با برنیس خوردند. وقتی برنیس آدمک بیسکویتی را از فر درآورد، به ‌نظرشان درست مثل همه آدمک‌های بیسکویتی‌ای آمد که بچه‌ها درست می‌کنند. به‌قدری پف کرده بود که تمام زحمات جان هنری بر باد رفته بود، انگشت‌ها به‌هم چسبیده بودند و عصا یک‌جورهایی شبیه دُم شده بود. جان هنری از پشت عینکش نگاهی سرسری به آن انداخت، با دستمالش آدمک بیسکویتی را پاک کرد و به پای چپش کره مالید.