معرفی و دانلود کتاب کتابخانه عجیب

معرفی کتاب کتابخانه عجیب

هاروکی موراکامی در کتاب کتابخانه عجیب روایتگر داستان پسری‌ست که به محلی عجیب در کتابخانه‌ای برده شده و در گذر از مارپیچ‌های پنهان کتابخانه در سلولی گرفتار می‌شود. او به همراه چند نفر، از جمله نگهبان زندان برای نجات جان خود اقدام به فرار می‌کنند و...

پسری تنها، دختری اسرارآمیز، مرد عذاب دیده، نقشه می‌کشند که از کتابخانه‌ی کابوس‌وار بگریزند... ردپای دغدغه‌های موراکامی پیداست. هزارتو و اسارت در آن. قصه‌ی گریز به راهنمایی یک بلد. درگیری نیروهای خیر و شر محبت و دوستی و تنهایی و فقدان.

منتقدی گفته است: این کتاب مانند قصه‌ی پریواری برای بزرگسالان است.

مبارزه‌ی پسربچه برای غلبه بر غرایب یادآور افسانه‌های کهن است. داستان بچه‌هایی که بزرگسالان پلید، در به رویشان می‌بندند، یکی از جانمایه‌های کهن ادبیات است. این تلاش دانش‌آموز جوان برای بازگشت به خانه هواداران موراکامی را از هر سنی به توجه وا می‌دارد. از اسطوره تا قصه‌ی پریوار تا مطالعه‌ی روان مدرن زمینه‌ی بسیار وسیعی برای یک داستان کوتاه است.

هاروکی موراکامی در این داستان عجیب سمبلیک با شخصیت‌های مرموز و پیچیده‌اش از تلاش انسان برای رهایی از بندهای دنیوی صحبت می‌کند، داستانی که در آن پسرک خواهان رهایی، حتی کفش‌هایش را هم ازدست می‌دهد.

کتابخانه‌ی عجیب (The Strange Library) ساختاری لابیرنت‌ گونه برای خواننده ایجاد می‌کند که او را تا انتهای داستان می‌کشاند و با ایجاد روابط علت و معلولی منحصر به‌ فردش، ساختارهای واقعی زندگی را دگرگون می‌کند. موراکامی پله‌ای میان واقعیت و خیال می‌سازد و در بستر آن به پیام‌های اجتماعی و دغدغه‌های انسانی‌اش همچون تنهایی، فقدان محبت و دوستی و تقابل خیر و شر نزدیک شود.

هاروکی موراکامی (Haruki Murakami) از مشهورترین نویسندگان امروز ژاپن است که آثارش به بیش از ۵۰ زبان ترجمه شده و میلیون‌ها نسخه از آن‌ها به فروش رفته است. داستان‌های او اغلب نهیلیستی و سوررئالیستی و دارای تم تنهایی و از خودبیگانگی است.

در بخشی از کتاب کتابخانه عجیب می‌خوانیم:

از رشته پلکان درازی رفتم پایین، پیچیدم به راست، در طول راهرو دلگیری پیش رفتم تا، بله، شک نکنید، رسیدم به اتاقی با شماره‌ی 107. کتابخانه زیاد رفته بودم، اما اینکه زیرزمین داشته باشد، برایم طرفه بود.

در زدم. تقه‌ای بود عادی و روزمره، اما چنان صدایی داد که انگار یکی با چوگان بیسبال کوبیده به دروازه‌ی جهنم. صدا در راهرو انعکاس شومی داشت. برگشتم که پا بگذارم به دو، اما برخلاف میلم پاهایم نمی‌جنبید. آخر این جوری بار نیامده بودم. مادرم یادم داده بود که اگر دری را زدی، صبر کن تا یکی جواب بدهد.

صدایی از توی اتاق گفت: «بیا تو.»

در را باز کردم.

پیرمرد ریزه‌ای پشت میز تحریر کوچکی وسط اتاق نشسته بود. خال‌های سیاه ریزی مثل یک دسته مگس روی صورتش پاشیده بود. پیرمرد طاس بود و عینک ته استکانی به چشم داشت. طاسِ طاس هم نبود؛ چون موهای سفید فرفری به دو طرف سرش چسبیده بود. مثل کوهستانی بود پس از حریق جنگلی.

پیرمرد گفت: «خوشامدی، پسرم. چه کمکی از من ساخته است؟»

با کم‌رویی گفتم: «دنبال یک کتاب بودم. اما می‌بینم که کار دارید. یک وقت دیگر می‌آیم... »

پیرمرد جواب داد: «حرف پرتی است، پسرم. حرفه‌ام همین است هرگز کار زیاد ندارم! بگو ببینم دنبال چه جور کتاب می‌گردی، تا من بروم جایش را برات پیدا کنم.»

با خودم گفتم چه مضحک حرف می‌زند. همه‌ی اجزای صورتش هم عجیب غریب بود. چند تار موی بلند از گوش‌هاش زده بود بیرون. پوست زیر چانه‌اش مثل بادکنکی سوراخ آویزان بود...