معرفی و دانلود کتاب پاکسازی تز قاتل

معرفی کتاب پاکسازی تز قاتل

جسد زن غرق در خون است. اگر مردم از این قتل باخبر شوند، سازمان بهداشت روان باید هزینه‌ی هنگفتی را صرف پاک کردن حافظه‌ی تمام شهروندان کند؛ وگرنه مردم مطلع می‌شوند که «جنایت» واقعیت دارد. کتاب پاکسازی تز قاتل داستانی تخیلی و جنایی است و ضحی کاظمی در این قصه، جهانی را ترسیم می‌کند که ظاهراً هیچ قتل و جنایتی در آن وجود ندارد؛ اما این دروغ است و دو مأمور که روش‌های محاپاک (محافظت و پاکسازی) را درست نمی‌دانند، باید آن قاتل را پیدا و حقیقت را برملا کنند.

درباره‌ی کتاب پاکسازی تز قاتل

چهل سال است که حتی یک قطره‌ی خون از انگشت کسی بر زمین نریخته و هیچ، مطلقاً هیچ، جرم و جنایتی رخ نداده است؛ البته درست‌تر آن است که بگوییم سازمان بهداشت روان و روان‌بانی‌های روزانه که در کتاب پاکسازی تز قاتل به‌خوبی با آن‌ها آشنا خواهید شد، به مردم اجازه نداده‌اند که از جنایت‌ها بویی ببرند و اگر هم باخبر شده‌اند، با یک شستشوی ساده‌ی مغزی و مصرف تراشه‌‌ای کوچک، همه چیز را از خاطر برده‌اند؛ حتی مرگ و گم شدن عزیزانشان را؛ اما ماه همیشه پشت ابر نمی‌ماند و رد خون بالاخره پیدا می‌شود. یک جسد؛ زنی خونین و به‌قتل رسیده، در محل رفت و آمد مردم پیدا می‌شود. این جسد تنها جنایتی خون‌بار نیست؛ بلکه پیامی هولناک را با خود به‌همراه دارد؛ پیامی که به مأموران اداره‌ی محاپاک هشدار می‌دهد قاتل به جامعه بازگشته است.

کتاب پاکسازی تز قاتل احتمالاً داستانی علمی و تخیلی است؛ یعنی درحال‌حاضر که جزو این ژانر محسوب می‌شود اما ممکن است در آینده‌ای بسیار دور، داستان ضحی کاظمی به حقیقت بپیوندد و واقعاً دولت‌ها تصمیم بگیرند حافظه‌ی مردم را با شوک‌های الکتریکی و خوراندن قرص‌های مختلف به ایشان، دستکاری و به آن‌ها تلقین کنند که در جامعه‌شان هیچ خشونت و جرمی وجود ندارد و خبری از قاتل و جنایت‌کار نیست. از نظر سازمان بهداشت روان اهمیتی ندارد که واقعیت چیست، فقط مهم این است که مردم تصور کنند همه‌چیز خوب و در صلح و صفاست!

دو مأمور محاپاک، بهرنگ و کتی، با سایر مأموران این سازمان فرق دارند. آن‌ها می‌دانند که جنایت و قتل هرروز رخ می‌دهد و نمی‌توانند دروغی را که دولت به مردم می‌گوید، باور کنند. کسی جز آن دو نفر نمی‌داند که تمام ماجرای «جامعه‌ی بدون قاتل» دروغی از سوی سازمان بهداشت روان است و بدیهی است که کسی جز آن دو نفر نیز نمی‌تواند قاتلی را که در شهر راه افتاده و بسیاری از مردم را ربوده و تعدادی را به قتل رسانده، پیدا کند. بدترین بخش ماجرا اینجاست که او قاتلی حرفه‌ای است و می‌تواند حافظه‌ی هر کسی را که شاهد این اتفاقات است، از بین ببرد. البته ضحی کاظمی ما را بدون سرنخ و سردرگم رها نمی‌کند. او در طول قصه مدارک و شواهد بسیاری را بر سر راهمان می‌گذارد تا بتوانیم جنایت‌کار را پیدا کنیم.

قاتل مدت‌هاست که مشغول جرم و جنایت است اما سازمان بهداشت روان که حتی به مردم اجازه نمی‌دهد که مرگ طبیعی اعضای خانواده‌ی خود را به‌خاطر بسپارند و به‌محض فوت یک نفر به‌سرعت حافظه‌ی بازماندگان را پاک می‌کنند، محال است اجازه دهند تا آحاد جامعه واقعیت را بفهمند. در جهانی که کتاب پاکسازی تز قاتل ما را به آن‌جا می‌برد، همه به شاد بودن محکوم‌اند. رضایت و نشاط وظیفه‌ی مردم است و هیچ‌کس حق ندارد سوگوار یا نگران شود. مردم این جامعه که از قضا در شهر «تهران» (البته نه تهران امروزی، بلکه تهرانی تخیلی که در آینده ظاهر می‌شود.) زندگی می‌کنند، نمی‌توانند به اینترنت جهانی وصل شوند. در این جهان ایزوله از شبکه‌های اجتماعی گرفته تا فیلم و روزنامه و ... همه‌چیز داخلی است و شهروندان امکان برقراری ارتباط با دنیای بیرون را ندارند. در چنین شرایطی بهرنگ و کتی موظف‌اند تا به لایه‌های زیرین جامعه بروند و قاتل را پیدا کنند؛ اما مگر جنایت با از بین رفتن یک قاتل، از بین می‌رود یا می‌توان با نادیده گرفتن و فراموش کردن آن، از قربانی شدن جلوگیری کرد؟ ضحی کاظمی با روایت داستان پاکسازی تز قاتل به ما نشان می‌دهد که چشم پوشیدن بر پلیدی‌ها، هیچ کمکی به انسان نمی‌کند و آگاهی تنها راه محافظت از خود است.

کتاب پاکسازی تز قاتل به‌کوشش انتشارات چترنگ به‌چاپ رسیده است.

کتاب پاکسازی تز قاتل برای چه کسانی مناسب است؟

جنایت ریشه‌کن شده است. دیگر هیچ قاتلی وجود ندارد. همه‌چیز در صلح و دوستی است؛ البته نه در واقعیت؛ بلکه در شعارهای خیالی و جهان دروغینی که اداره‌ی محاپاک می‌خواهد وجود آن را به مردم تلقین کند. آن‌ها پاکسازی تز قاتل را کلید زده‌اند و چهل سال است که دروغ می‌گویند؛ اما بالاخره ماه از پشت ابر در حال طلوع است و قاتل آمده تا خود را به همه معرفی کند. این داستان غیرواقعی و جنایی، برای علاقه‌مندان به ژانر معمایی و جنایی مناسب و خواندنی است.

در بخشی از کتاب پاکسازی تز قاتل می‌خوانیم

مامان‌مهشید از حرف و حرفۀ گذشته‌اش دفاع کرد. «نه... اون موارد نادر بود. خیلی وقت‌ها همین‌که خبر منتشر می‌شد، مردم حواسشون رو جمع می‌کردن و به محض دیدن کسی با پروفایل مظنون، به پلیس اطلاع می‌دادن... به هر حال خبررسانی باعث می‌شد احتمال قتل بعدی کمتر بشه.»

لحظه‌ای مکث کرد و ادامه داد: «از اشتباهات قبلی یاد می‌گرفتیم تا جلوی بعدی رو بگیریم... الان دیگه هیچی نداریم. پلیسی وجود نداره... تجربۀ قبلی از دست رفته و باید چرخ از نو اختراع بشه. این‌ها همه آسیب اون‌همه داروی فراموشیه. مردمی که به زورِ آرام‌بخش و تراشه‌هایی که تجربۀ دروغ می‌فروشن، خواب و خمارن... نتیجه‌ش همین می‌شه دیگه... حداقل پونزده تا قتلی که کسی ازشون خبر نداره.» کتی عادت داشت به صحبت‌های ضد سازمان بهداشت روان و ادارۀ محاپاک مامان‌مهشید. اوایل به او برمی‌خورد و اهانت به ادارۀ محاپاک را توهین به خودش، باورهایش و نظام کاری‌اش می‌دانست، با او بحث و مخالفت شدید می‌کرد و تلاش می‌کرد توجیهش کند. از یک جا به بعد فقط می‌گذاشت مهشید حرفش را بزند، شاید کمی از غصۀ دوری هما، بیکار ماندنش در همۀ این سال‌ها و کینه‌ای را که از سازمان بهداشت روان به دل داشت، با گفتن این حرف‌ها، تخلیه می‌کرد و آرام می‌شد. ناخودآگاه حکم روانبان ماماشید را داشت. البته هر روانبان دیگری جای کتی بود، مهشید را یکراست می‌فرستاد برای شوک‌درمانی اجباری.

ماماشید همچنان داشت برای خودش ادامه می‌داد: «ملتی که حافظه‌ش پاک شده، خودش رو هم به زور می‌شناسه، چه برسه به گذشته‌ش... محکوم به فناست... بلد نیست از خودش محافظت کنه. این‌ها ادعا می‌کنن امنیت کامل داریم، در‌حالی‌که فقط دروغ به خورد مردم می‌دن و هرکدوم از این آدم‌هایی که از تزهای آرام‌بخش مست شده‌ن، ممکنه مقتول بعدی باشن. مقصر سازمان بهداشت روانه. اگه می‌ذاشت خبرنگارها کارشون رو انجام بدن... اخبار عیناً منتقل می‌شد و حقیقت رو به مردم می‌گفتن، هیچکی نمی‌تونست با پونزده تا قتل، قسر دربره... اما سرمون رو مثل کبک کرده‌ایم توی برف و...»

کتی دیگر طاقت نیاورد. نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: «ماماشید... من باید برم دیگه. روز دوم دیر نرسم. تازه می‌خواستم قبلش برم بدوم که دیگه صحبتمون گل کرد.» و بلند شد تا به اتاقش برود و لباس ورزشی‌اش را با لباس کار عوض کند.