معرفی و دانلود کتاب ناتور دشت

معرفی کتاب ناتور دشت

کتاب ناتور دشت تأثیرگذارترین کتاب جی. دی. سلینجر آمریکایی است. این رمان در کوتاه‌ترین زمان ممکن از شهرت بسیار زیادی برخوردار شد. ناتور دشت منعکس کننده‌ی از خودبیگانگی در دنیای بی‌رحم است و جامعه مدرن غرب را به باد انتقاد می‌گیرد.

ناتور دشت (The Catcher in the Rye) بی‌تردید یکی از بزرگ‌ترین شاهکارهای ادبیات داستانی جهان است. رمانی که ده‌ها میلیون نفر تاکنون با اشتیاق فراوان آن را خوانده و تحسین کرده‌اند و میلیون‌ها نفر دیگر در انتظار خواندن آن هستند. سالانه بیش از یک میلیون جلد و در مجموع بیش از شصت و‌ پنج میلیون نسخه از کتاب به فروش رفته است. شخصیت اصلی رمان، هولدن کالفیلد به عنوان یک تصویر عصیان نوجوانی تبدیل شده. رمان همچنین درگیر موضوعات پیچیده بی‌گناهی، هویت، وابستگی‌ها، گمراهی، و پیوستگی است.

هولدن کالفیلد نوجوانی هفده ساله است که در مدرسه شبانه روزی «پنسی» تحصیل می‌کند و حالا در آستانه کریسمس به علت ضعف تحصیلی (چهار درس از پنج درسش را مردود شده و تنها در درس انگلیسی نمره قبولی آورده است) از دبیرستان اخراج شده و باید به خانه‌شان در نیویورک برگردد.

تمام ماجراهای داستان طی همین سه روزی (شنبه، یکشنبه و دوشنبه) که هولدن از مدرسه برای رفتن به خانه خارج می‌شود اتفاق می‌افتد. او می‌خواهد تا چهارشنبه، که نامه مدیر راجع به اخراج او به دست پدر و مادرش می‌رسد و آب‌ها کمی از آسیاب می‌افتد، به خانه بازنگردد. به همین خاطر، از زمانی که از مدرسه خارج می‌شود، دو روز را سرگردان و بدون مکان مشخصی سپری می‌کند و این دو روز سفر و گشت و گذار، نمادی است از سفر هولدن از کودکی به دنیای جوانی و از دست دادن معصومیتش در جامعه پر هرج و مرج آمریکا.

هولدن نماد هر جوانی است که برای پرورش یافتن و زندگی کردن مطابق قوانین جامعه احساس فشار می‌کند و اینکه مجبور است ارتباطات انسانی با ارزشش را کنار بگذارد و خواسته‌های شخصی خود را با عرف جامعه تطبیق دهد او را مستأصل ساخته است.

این رمان در لیست 2003 نشریه تایمز جزو صد رمان انگلیسی زبان چاپ شده از سال 1923 قرار گرفت و توسط کتابخانه مدرن و خوانند‌ه‌هایش به عنوان یکی از صد رمان برتر انگلیسی زبان قرن بیستم شناخته شده است. در تحقیقات بی‌بی‌سی سال 2003 با نام «خواندنی‌های بزرگ»، این رمان با رتبه شماره پانزده ثبت گردیده است. نشر ک. برگر این رمان را «یک رمان غیر معمول مشعشع» نامیده است، در حالی که جرج استرن نقد تحسین‌آمیزی درباره آن نوشته است. جرج اچ. دبلیو. بوش آن را به عنوان «یک کتاب حیرت‌آور» دانسته و جزو کتاب‌هایی لیست کرده که او را به وجد می‌آورد. در جوئن سال 2009 فینلو روحرِر از بی‌بی‌سی نوشت، بعد از 58 سال از چاپ کتاب، هنوز به عنوان کار قابل تعریف در خصوص چیزی که به عنوان یک نوجوان شناخته شده قابل تحسین می‌باشد. هولدن در مواقع گوناگون ناراضی است، مغرور، منحرف، و تنها، بدون مسیر، و طعنه‌آمیز می‌باشد. آدام گوپبک، ناتوردشت را به عنوان یکی از سه کتاب برتر ادبیات آمریکا شناسایی کرده است، در کنار «ماجراهای هاکلبری فین» و «گتسبی بزرگ»، و معتقد است هیچ کتابی در دهۀ پنجاه بهتر از ناتور دشت نیویورک را تسخیر نکرده است.

جف پروچنیک پس از مرگ جی. دی. سلینجر (J. D. Salinger) در خصوص این رمان نقدی نوشته است. در این مقاله، او به این نکته متمرکز شده که چگونه این رمان هنوز به خوبی می‌تواند در میان مردم پذیرش داشته باشد، حتی با وجود این که چندین نسل از نوشتن و چاپ آن می‌گذرد. پروچنیک هولدن را به عنوان یک نوجوان پیشکسوت بی‌اندازه سرد نیمۀ قرن می‌داند اما مقدر شده است که توسط سن‌های مشابه در نسل‌های آینده کشف شود. بیل گیتس گفت که ناتور دشت مورد علاقه‌ترین کتاب زندگی‌اش بوده است.

معرفی جی. دی. سلینجر:

جروم دیوید سالینجر در یکم ژنوایه 1919 در شهر نیویورک به دنیا آمد. او دوران تحصیلاتش را در مدارس عمومی منهتن، آکادمی ارتشی والی فورج پنسیلوانیا، و سه کالج گذراند، اما مدرکی به دست نیاورد. او یکی از خانواده‌های کلاس بالای یهودی بود و در سمت بالای غربی منهتن در خیابان پارک زندگی می‌کرد. سالینجر در سال 1942 به ارتش ملحق شد و در روز بزرگ جنگید، اما در اثر چیزهایی که در جنگ دید و تجربه کرد دچار ضعف اعصاب شد و در سال 1945 خود را در یک بیمارستان آلمانی بستری کرد. در دسامبر 1945، داستان کوتاه او به نام «من دیوانه هستم» در مجله کولیر به چاپ رسید. در سال 1947 داستان کوتاه دیگر او «یک روز عالی برای موز ماهی» در مجله نیویورکر به چاپ رسید. در طول زندگی‌اش، او بیش از 30 داستان کوتاه و یک رمان زیبا نوشت، که در روزنامه‌ به چاپ رسیدند و بعد در مجموعه‌ای به نام‌های «نُه داستان، فرانی و زوئی، و نورافکن را بالا ببر، نجارها و سیمور» گردآوری شدند. ناتور دشت، تنها رمانش، در سال 1951 به چاپ رسید. آخرین داستان چاپ شده‌اش، اتفاق با ارزش در سال 1965 به چاپ رسید. او بقیه عمرش را در انزاوا و سکوت در منزلش در کورنیش، نیوهمشیر گذراند. در 27 ژانویه 2010 در سن 91 سالگی به مرگ طبیعی فوت کرد. سالینجر همیشه دلش می‌خواست بزرگ‌ترین رمان آمریکا را بنویسد؛ هنگامی که در رمان ناطور دشت به موفقیت رسید، برای یورشی که محبوبیت این اثر به خلوتش به وجود آورد، آمادگی نداشت. او هرگز نمی‌خواست مرکز توجه دیگران قرار بگیرد. به همین دلیل از همه ارتباطاتش در نیویورک کناره‌گیری کرد.

در بخشی از کتاب ناتور دشت می‌خوانیم:

من بدترین دروغگویی هستم که توی عمرت دیدی. این خیلی بده. حتی، اگه در مسیر برای خرید یه مجله باشم، و کسی ازم بپرسه کجا میری، قادرم بگم دارم میرم به اُپرا. خیلی وحشتناکه. به اسپنسر پیر گفتم باید برم به ورزشگاه و وسایل و چیزام رو بردارم، اون یه دروغ گنده بود. من وسایل لعنتی‌م رو تو ورزشگاه نگه نمی‌دارم.

وقتی در پِنسی بودم، توی خوابگاه جدید آسِنبرگ زندگی می‌کردم. مختص محصلین سال پایینی و سال بالایی بود. من سال پایینی بودم. هم اتاقیم سال بالایی بود. اسم خوابگاه به نام این مردک آسِنبرگ که به پِنسی می‌رفت گذاشته شده بود. اون بعد از این که از پِنسی بیرون اومد، از مهارتش تو تجارت کلی پول درآورد. کاری که کرد، این بود که شروع به ساختن این اتاقک‌های زیرزمینی کرد که می‌تونی همه‌ی افراد خانواده‌ت رو هر کدوم با پنج دلار توش دفن کنی. تو باید آسِنبرگ پیر رو می‌دیدی. اون احتمالاً مُرده‌ها رو تو گونی می‌کرد و هولشون می‌داد تو رودخونه. به هر حال، اون به پِنسی مُشتی پول داد و اونا هم ناحیه‌ی ما رو به نام اون گذاشتن. اولین بازی فوتبال فصل، اون با یه کادیلاک بزرگ لعنتی به مدرسه اومد، و همگی ما مجبور شدیم تو قسمت تماشاچیا بایستیم و براش هورا بکشیم... این یه نوع شادی کردنه. بعدش، صبح روز بعد، توی نمازخونه، سخنرانی کرد که ده ساعت طول ‌کشید. اون سخنرانیش رو با حدود پنجاه تا جوک مسخره شروع می‌کرد، فقط برای این که به ما نشون بده که چه آدمِ معمولی‌ا‌یه. چه حرفا! بعد شروع می‌کرد تا به ما بگه چطوری وقتی یه جورایی توی دردسر یا مشکلی می‌افتاده، هیچ‌وقت خجالت نکشیده. این که زانو می‌زده و به خدا دعا می‌کرده. اون به ما می‌گفت هرجا که باشیم همیشه باید به خدا دعا کنیم... با اون حرف بزنیم و از این جور حرفا... . اون می‌گفت ما باید فکر کنیم عیسی مسیح دوست ماس. اون می‌گفت همیشه با عیسی صحبت می‌کنه. حتی وقتی که تو ماشینش در حال رانندگیه. این حرفش من رو ‌کشت.