معرفی و دانلود کتاب ماه دل‌انگیز مه

معرفی کتاب ماه دل‌انگیز مه

کتاب ماه دل‌انگیز مه نوشتۀ جیمز جونز، داستانی است در مورد دهه پنجاه و شصت میلادی در فرانسه و حوادثی که در پی جنبش دانشجویی، کارگری در ماه مه سال 1968 در پاریس به وجود آمد.

در کتاب ماه دل‌انگیز مه (Le joli mois de mai) نیز مانند سایر آثار جیمز جونز (James Jones) از جنگ سخن گفته می‌شود، اما آن‌چه بیشترین تمرکز بر آن قرار گرفته، ماجراهای خانواده‌ای است مهاجر که زندگی‌شان دچار آشفتگی می‌شود و جونز سعی دارد از این طریق، از ارزش‌های اخلاقی و پیوندهای خانوادگی سخن بگوید که از نظر وی دستخوش تغییر و تزلزل شده‌اند.

اولین انقلاب فرانسه در سال 1789 اتفاق افتاد و آخرین آن در سال 1968. در انقلاب اول رژیم سلطنتی بوربون‌ها سرنگون شد و در انقلاب 1968 رژیم خودکامه دوگل. از آن‌جا که هنگام وقوع انقلاب اخیر، رژیم سلطنتی ایران آن را بلوا و شورش می‌خواند و اهمیتش را در تاریخ اجتماعی و سیاسی مردم فرانسه پنهان می‌کرد، بنابراین آگاه شدن از دلایل و نتایج این انقلاب برای همگان به ویژه جوانان ضروری است. جیمز جونز ماجرای این انقلاب را که کاملا مستند است، با داستانی از زندگی خانواده آمریکایی منحطی می‌آمیزد، که خود آن هم عبرت‌آموز است.

انقلاب دانشجویى ماه مه 1968 فرانسه، اگرچه برخلاف سایر انقلاب‌ها اثر عمیقى در کشورهاى مجاورش نداشت، در خود فرانسه منشأ تغییر و تحول‌هاى بسیارى شد. در زمانى که این واقعه رخ داد، همه‌گونه نامى به آن دادند: شورش، بلوا، طغیان و غیره، اما این واقعه نه یک حادثه‌ی زودگذر بود، نه رویدادى سطحى و بى‌اثر. اگر در آغاز، انقلاب با شکست مواجه شد و از جنبشى که سراسر فرانسه را در خود گرفت و کشور بزرگى را طى هفته‌ها به کلى فلج کرد، نتیجه‌اى به دست نیامد، اما پیامدهاى آنکه منجر به سقوط رژیم خودکامه‌ی دوگل و شکست بورژوازى و سرمایه‌دارى شد، مسئله‌اى نیست که بشود به سادگى از کنار آن گذشت. سرمایه‌دارى فرانسه و حکومت هزار فامیل پیش از این انقلاب در همه‌جا و همه کار حرف اول را مى‌زد، حقوق اجتماعى‌ای که فرانسویان اکنون این همه به آن مى‌بالند پیش از آن وجود نداشت و به‌ طور خلاصه جناح راست هرگز اجازه‌ی شرکت در سرنوشت کشور و اداره‌ی امور آن را به جناح چپ نمى‌داد. اما در پى سقوط شگفت‌آور دوگل پس از یک همه‌ پرسى حساب نشده، درست یک‌ سال پس از این انقلاب، اگرچه نخست وزیرش پمپیدو و پس از او هم ژیسکاردستن راه او را ادامه دادند، اما تفاوت قدرت میان چپ و راست چنان ناچیز شد که سرانجام با حکومت 14 ساله‌ی میتران، به دوران حکم‌روایى مطلق سرمایه‌دارى و بورژوازى فرانسه خاتمه داده شد و حالت تعادلى را میان دو نیروى متفاوت جامعه به وجود آورد که هر ملتى براى داشتن توازن به آن نیاز دارد.

جیمز جونز در حوادث ماه مه، در پاریس و در همان جزیره‌ی سَن‌لوى که بخشى از حوادث داستان در آن مى‌گذرد سکونت داشت و کم و بیش ناظر همه‌ی مراحل این رویداد بزرگ تاریخى‌ و اثرات آن در زندگى مردم فرانسه بود. بنابراین توضیحاتش در این قسمت از داستان جنبه‌ی مستند دارد. ماجراى اصلى کتاب بر دو پایه استوار است: حوادث ماه مه، و جریان زندگى یک خانواده‌ی آمریکایى مقیم پاریس. جونز در این کتاب همچون دیگر نوشته‌هایش، هم نمى‌تواند قصه‌ی تلخ و مرارت‌بار فساد ریشه‌دار در جامعه‌ی آمریکا را نادیده بگیرد و نوک تیز قلم انتقادآمیزش را متوجه آن نکند. از آن‌جا که این فساد و تباهى خود توسط یک آمریکایى بیان مى‌شود، بنابراین در صحت آن جاى تردیدى باقى نمى‌ماند. البته این فساد در زیربناى جامعه‌ی آمریکا یعنى در خانواده، منحصر به آن کشور نیست، همه‌ی کشورهاى غربى که موازین اخلاقى و معنوى را زیرپا گذاشته‌اند، دچار چنین انحطاطى شده‌اند، اما از آن‌جا که پیشرفت دانش و تکنولوژى متأسفانه مترادف شده است با گسستن از پیوندهاى اخلاقى، در آمریکا که این پیشرفت و گسترش عظیم‌تر است، فساد اخلاقى و اجتماعى نیز ژرف‌تر و وقیحانه‌تر است.

جیمز جونز را خواننده‌ی فارسى‌ زبان کمتر مى‌شناسد، اما موقعى که نام «از این‌جا تا ابدیت» و «بعضى‌ها دوان دوان آمدند» به میان بیاید قدیمى‌ترها (نه جوان‌ها) فورا به خاطرشان مى‌آید. این دو فیلم، به ویژه، «از این‌جا تا ابدیت» که در زمان خود از رویدادهاى بزرگ و پر آوازه‌ی تاریخ سینما و آکادمى اسکار به شمار مى‌رفت فراموش‌ نشدنی است.

جونز در نوزده‌ سالگى تحصیل را رها کرد و چون آدمى سخت احساساتى بود به خدمت نیروى هوایى در آمد. سال 1940 بود، جنگ جهانى دوم درگرفته بود، اما آمریکا هنوز وارد جنگ نشده بود. او مدت زیادى در نیروى هوایى نماند، خود را به نیروى زمینى و رسته‌ی پیاده منتقل کرد، شاهد ماجراى پرل هاربور بود و در جنگ اقیانوس آرام شرکت کرد و در گوادال کانال زخمى شد.

پس از پایان جنگ به آمریکا برگشت و در دانشگاه نیویورک به تحصیل پرداخت. در همان موقع بود که آرزو کرد نویسنده بشود، اما به او گفتند که این حرفه جالب و پول‌ساز نیست. در بیست و چهار سالگى به روزنامه‌نگارى روآورد و به رغم سن و سال کمش، تجربه‌ی پنجاه ساله‌ها را از خود نشان داد. اولین داستانش «‌آن‌ها خندیدن را به ارث برده‌اند‌» هرگز منتشر نشد. دومین کتابش «‌از این‌جا تا ابدیت‌» در سال 1951 شهرت و موفقیتى جهانى برایش همراه آورد، به ویژه پس از آنکه فرد زینمان، کارگردان بزرگ سینماى آمریکا، آن را روى پرده برد و چند جایزه‌ی اسکار نصیبش شد. از دیگر آثارش «‌تپانچه»، «‌بزرگترین عشق‌» و «‌دریا براى نوشیدن‌» را مى‌شود نام برد.

در بخشی از کتاب ماه دل‌انگیز مه می‌خوانیم

طى سه روز بعد، من دائما با هری در رم در تماس بودم. حالا که همه‌ی کارکنان پست به سر کارهاشان برگشته بودند تماس گرفتن آسان شده بود. هری در تصمیمش پا برجا مانده بود. به پاریس برنمی‌گشت مگر اینکه لویزا بمیرد. تازه در آن صورت هم قطعى نبود.

ظاهرا از بابت او هیچ دغدغه‌اى به خودش راه نمى‌داد. با این همه باید اعتراف کنم که چندین بار به من گفت دلش براى او مى‌سوزد. به ظاهر از او متنفر بود و از شبى که او را در آن حال با سامانتا دیده بود، دیگر هیچ احساسى نسبت به او نداشت.

روز پنجشنبه لویزا یا در واقع جسم لویزا به نظرم خیلى بهتر آمد. یا دست‌کم از نظر جسمانى، ضربان قلب، فشار خون، درجه‌ی حرارت، تنفس، همه کم و بیش طبیعى شده بود. ولى همچنان در اغما بود.

روز جمعه بالاخره به هوش آمد و دچار بحران عصبى شدیدى شد. از جا برخاست به همه طرف چرخید و موفق شد یکى از بازوهایش را آزاد کند و سوزنى را که با آن سرم به او تزریق مى‌شد از بدنش بیرون بکشد. خوشبختانه پیش از اینکه بتواند لوله‌هایى را که در بینى‌اش بود خارج کند، موضوعى که مى‌توانست پى‌آمدهاى وخیمى داشته باشد، پرستارها موفق شدند او را مهار کنند. پس از این واقعه، او را با چند تسمه‌ی محکم به تختخواب بستند.

پس از زد و خوردهاى سه‌شنبه شب طى دو روز واقعه‌ی مهمى پیش نیامد و آرامشى نسبى بر همه جا حکم‌فرما شد. در عین حال روزنامه‌ها دو یا سه خبر جالب توجه را منتشر کردند.