معرفی و دانلود کتاب لطفا با پوست نخورید: چیزهایی درباره چیزهای فرهنگی

معرفی کتاب لطفا با پوست نخورید: چیزهایی درباره چیزهای فرهنگی

حسام الدین مقامی کیا در کتاب لطفا با پوست نخورید: چیزهایی درباره چیزهای فرهنگی، به تشریح رفتارهایی پرداخته‌ که موجب محبوبیت افراد می‌شود و شما با جامۀ عمل پوشاندن به توصیه‌های این کتاب می‌توانید در جامعه برای خودتان سری بلند کنید.

این روزها می‌گویند هر چیزی غیرمستقیمش از مستقیمش بهتر است. برای مثال می‌گویند اگر می‌خواهید از کسی انتقاد کنید، انتقادتان را به شیوه غیرمستقیم عنوان کنید. حتی اگر می‌خواهید به کسی پیشنهاد بدهید نیز، پیشنهادتان را به طریق غیرمستقیم بیان کنید. این روزها یه چیز دیگر هم می‌گویند، می‌گویند حرف‌های شیرین و نمکین بیشتر از حرف‌های جدی تاثیر دارد. می‌گویند حتی اگر می‌خواهید یک حقیقت بغرنج فلسفی یا یک واقعیت پیچیده اجتماعی را مطرح کنید، آن را با شوخی و خنده توام کنید تا تاثیر بیشتر و بهتری روی مخاطب بگذارد.

اتفاقی که در این کتاب و دیگر کتاب‌های این مجموعه افتاده، این است که حسام الدین مقامی کیا به چیزهایی که این روزها گفته می‌شود توجه کرده است. در نتیجه شما در این کتاب با چیزهایی مواجه می‌شوید که هم غیر مستقیم‌اند، هم شیرین و نمکین و البته ما به شکلی جدی و مستقیم انتظار داریم شما پس از مطالعه این کتاب و کتاب‌های دیگر این مجموعه، به چیزهایی که تا امروز به آن توجه نداشتید یا کمتر توجه داشتید، بیشتر توجه داشته باشید.

بیایید یک کمی حرف‌های فرهنگی بزنیم. با این که ممکن است توش پول نداشته باشد ولی... آقا! خانم! چرا کتاب را می‌بندی؟ آیا این درست است؟ چرا فقط پول و اقتصاد؟ پس تکلیف فرهنگ چه می‌شود؟ حالا اقلا برای رأی آوردن در شورای مدرسه که خوب است. اگر دنبال رای هم نباشید وجهه اجتماعی خوب که دارد؛ می‌گویند: «به به، چه شخصیت با فرهنگی».

وجهه اجتماعی هم نان و آب نمی‌شود؟ اقلا راحت که می‌نشینید؛ فکر کنید توی مهمانی جا نیست و تنها صندلی‌ای که گیر شما آمده فقط یک مدل از جعبه میوه بالاتر است. آیا درد ندارد؟ آیا میخ ندارد؟ بد است اگر چهار کلام درباره فرهنگ حرف بزنید و بزرگ‌ترهای مجلس از روی مبل‌های استیل نرم و گرم بلند شوند جای‌شان را بدهند به شما؟ و هی بگویند: «این شخصیت‌های فرهنگی را باید قدر دانست»؟ قانع شدید؟ پس بیایید چهار کلام درباره فرهنگ حرف بزنیم دیگر. درباره سینما، تلویزیون، تئاتر، موسیقی، کتاب، گیم... جذاب است؟ من که از اولش گفتم. «فرهنگ» فقط اسمش یک کم عصا قورت داده و گلوگیر و قولنج آور است. وگرنه خیلی هم کول و فان و کیوت است... اصلاح می‌کنم: در واقع خیلی صمیمی و شادی آور و دلنشین است. خلاصه که بیایید درباره همین چیزها حرف بزنیم. مثلا همین سینما.

در بخشی از کتاب لطفا با پوست نخورید می‌خوانید:

هنر توی خون ما بود. اگر مجلس و مهمونی‌ای داشتیم، پدرم آخر مجلس روی دبه ترشی ضرب می‌زد. من هم که دو سالم بود، از ذوق جیغ می‌کشیدم. مادرم هم خط خیلی خوشی داشت. الفبا رو تا حرف «ز» یاد گرفته بود و توی دفتر مشقش، که ما می‌دیدیم، این حروف رو با یه حوصله خاصی نوشته بود. خلاصه این‌ها ژنتیک در ما بود. تا این که یه روز توی محله ما اومدن برای فیلمبرداری. دنبال یه بچه می‌گشتن برای بازی توی یه فیلمی، من رو که دیدن، گفتن همین خوبه.

از بین چند تا بچه انتخاب‌تون کردن؟
محله ما هنوز خیلی خونه نداشت، خونه ما بود و چند صد متر اون‌ طرف‌تر یه زوجی می‌نشستن که بچه شون نمی‌شد، این ورمونم یه پیرزنی با دختر بیوه‌ش زندگی می‌کرد. دیگه منو انتخاب کردن.

نقشتون چی بود؟
آرتیست فیلم میومد توی اتاق، تا وارد می‌شد یهو از بالا آب می‌ریخت رو سرش، می‌فهمید سقف سوراخ شده. خب اون موقع اسپشیال افکت نبود مثل حالا. یه کمد کوچیک بالای در اتاق بود که فقط یه بچه توش جا می‌شد، منو گذاشتن اون بالا که آبو بریزم رو سر آرتیست. آبو که ریختم خیلی مورد توجه کارگردان قرار گرفت. هفت بار هی کات دادن هی گفتن باز بریز. من اولین بازیگر خردسال سینمای ایران در یک فیلم ناطق هستم. البته اون سکانس متاسفانه توی فیلم استفاده نشد.

فهرست مطالب کتاب

بخش اول: سینما
مشاغل کمتر شناخته ‌شده سینمایی
گزارش ده روز فیلمسازی به روایت یک دستیار
مصاحبه با «استاد»
چند توصیه برای حضور در سالن سینما
ژانرهای سینمایی
بخش دوم: موسیقی
بخش سوم: کتاب
دوازده دلیل منطقی برای اینکه «چرا نباید کتاب بخونیم»
چگونه یک کتابخوان متشخص جلوه کنیم؟
حکایت