معرفی و دانلود کتاب سفر به انتهای شب

معرفی کتاب سفر به انتهای شب

لویی فردینان سلین در معروف‌ترین داستانش،‌ کتاب سفر به انتهای شب، نه از چیزی ابایی دارد و نه شرم می‌کند و بی‌محابا حرفش را می‌زند. ماجرای سفر به انتهای شب، برنده‌ی جایزه‌ی ادبی رنودوِ فرانسه، از جنگ جهانی اول شروع می‌شود. کاراکتری که سلین برای قصه‌اش آفریده، برعکس آنچه شاید تصور کنید نه قهرمان است و نه علاقه‌ای به جنگیدن دارد و همواره در پی صلح است.

درباره‌ی کتاب سفر به انتهای شب

سفر به انتهای شب به قلم مسحورکننده‌ی لویی فردینان سلین (Louis-Ferdinand Celine) را می‌توان نوعی خودزندگی‌نامه دانست زیرا شخصیتی که سلین خلق کرده آن‌چنان بی‌شباهت به خودش نیست. حتی نام شخصیت اول، فردینان باردومو، برگرفته از نام کوچک خود سلین یعنی فردینان است. باردومو نیز همانند سلین شخصیتی منتقد و عنق دارد. فردینان، شخصیت اصلی قصه‌ی سلین، دائماً رسم و آئین رایج بین مردم را مسخره و با حقارت به آن‌ها نگاه می‌کند. این حرکت انقلابی سلین که رفتار و کردار مردمان آن برهه‌ی زمانی را به سخره گرفته، همواره مورد استقبال و تمجید منتقدان، خوانندگان عام و خاص بوده است.

سلین رمان سفر به انتهای شب (Journey to the End of the Night) را با زبان اول‌شخص روایت می‌کند. سلین بر پایه‌ی تجربیات شخصی خودش می‌نوشت؛ تجربیاتش در طول جنگ جهانی اول و تجربیاتش وقتی در کمپانی فورد در دیترویتِ آمریکا مشغول بود و یا زمانی‌که در آفریقای تحت استعمار فرانسه سپری کرد و هم‌چنین تجربیاتی که بعدها در مقام دکتر در حومه‌ی کارگرنشینِ پاریس کسب کرد. سلین از حماقت و کینه‌توزی و حرص آدم‌ها و نیز شرایط نابه‌سامانی که مردم در جامعه به‌وجود آورده‌اند و اجتماع را همین‌طور به‌حال خود رها کرده‌اند، منزجر است. این انزجار را می‌توان در پس تلخی و آشفته‌حالی سلین دید که باعث شده نوشته‌های خاص و محاوره‌ای و آینده‌نگرانه‌اش از باقی آثار ادبی متمایز باشد.

لویی فردینان سلین در صفحه‌صفحه‌ی کتاب سفر به انتهای شب، خشم و نفرت خودش را از بحثی که به آن حماقت و رذالت جامعه می‌گوید، هنرمندانه و نقادانه بیان کرده است. زبانی که سلین در اثر حیرت‌آورش استفاده کرده رک و بی‌پرده است و هراسی از گفتن حرف‌های ناپسند و قبیح ندارد. ازاین‌رو، سفر به انتهای شب یک سمفونی ادبی است که خشونت و ستم و پوچ‌گرایی و وقاحت را به خواننده نشان می‌دهد و تصویری که سلین در اثرش ترسیم کرده از نقطه‌نظرِ یک مفلوک تمام‌عیار است. نوشته‌های سلین کاملاً محصول عصر خودش است و کشت‌وکشتار بی‌رحمانه‌ی جنگ جهانی اول، مشخصه‌ی او بود، همانند بسیاری از نویسندگان دیگر.

نفرتی که پیش‌تر گفتیم سلین نسبت‌به طمع آدم‌ها دارد و همین باعث شده قلم وی گیراتر شود، در تصاویر بی‌نقصی که او از انسان‌های عادی ترسیم کرده و تمام تلاششان را می‌کنند تا با زندگی‌شان بُر بخورند، به خوبی نشان داده می‌شود؛ انسان‌هایی که گرفتار فقر یا عقده‌هایشان هستند و با نادانی و غرورشان نمی‌گذارند از تله‌هایی که با دستان خودشان ساخته‌اند فرار کنند.

نسخه‌ی جدید این اثر فاخر و ارزشمند را اکنون می‌توانید با ترجمه‌ی پیمان خاکسار که توسط نشر چشمه به چاپ و انتشار رسیده است، تهیه کنید و بخوانید.

نکوداشت‌های کتاب سفر به انتهای شب

• سفر به انتهای شب که در سال 1932 منتشر شد، یکی از بزرگ‌ترین رمان‌های قرن بیست‌ویکم است. می‌توان گفت که بدون سلین، نویسنده‌هایی همچون هنری میلر و جک کرواک و چارلز بوکوفسکی و اشعار نسل بیت به‌وجود نمی‌آمدند. (جان بَنویل)
• مملو از رنج، نوع دوستی و کمدی تلخ. (مجله نیویورکر)
• سلین که در سایه‌ی مکتب‌های رئالیسم و ناتورالیسمِ نهادینه‌شده به‌دنیا آمده، درس و مدرسه را کنار گذاشت. او نخستین نویسنده‌ی فرانسوی نبود که از زبان محاوره‌ای استفاده کرد بلکه نخستین نویسنده‌ای بود که آن‌چنان افراطی و قدرتمندانه از آن بهره گرفت که توانست سبک خودش را بیافریند و آن را خصمانه و شاعرانه بیان کند. (The Guardian)
• سیاه‌ترین طنز و دلسرد‌کننده‌ترین صدا در ادبیات فرانسه. (مجله نقد کتاب لندن)

جوایز و افتخارات کتاب سفر به انتهای شب

• برنده جایزه ترجمه ادبی EKEMEL
• برنده جایزه تئوفراست - رنودو (جایزه ادبی فرانسه)
• حضور در فهرست «صد کتاب قرنِ» نشریه‌ی لوموند
• از پرفروش‌ترین عناوین ادبیات فرانسه در قرن بیستم
• برنده‌ی جایزه‌ی تئوفراست

کتاب سفر به انتهای شب برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به آثار رئالِ ضدجنگ و سیاسی علاقه دارید که درون‌مایه‌ی طنز تلخ هم داشته باشد و دوست دارید با یکی از بزرگان ادبیات معاصر فرانسه آشنا شوید و از قلم او نهایت لذت را ببرید، هرگز از این کتاب غافل نشوید.

در بخشی از کتاب سفر به انتهای شب می‌خوانیم

کادری‌ها به من گفتند که سروان اورتولان زمان صلح خیلی به‌ندرت سر خدمت می‌رفته. حالا که جنگ شده بود می‌خواست جبران کند. خستگی‌ناپذیر بود. ذوق‌وشوق و انرژی‌اش، حتی در قیاس با بقیه‌ی مجانین، روزبه‌روز بیشتر می‌شد. شایعه شده بود که کوکائین مصرف می‌کند. رنگ‌پریده و با چشمان گودافتاده، مدام با لنگ‌های پیزوری‌اش این‌طرف و آن‌طرف می‌دوید… هربار از اسب پیاده می‌شد اول تلوتلو می‌خورد ولی چند لحظه بعد خودش را جمع می‌کرد و با عصبانیت راه می‌افتاد سمت مزارع شخم‌خورده به دنبال یک عمل متهورانه‌ی جدید. تعجب نمی‌کردم اگر ما را می‌فرستاد تا برایش از دهنه‌ی تفنگ دشمن آتش بیاوریم. با مرگ تبانی کرده بود. حاضرم قسم بخورم مرگ و سروان اورتولان با هم قرارداد بسته بودند. به واسطه‌ی پرس‌وجوهایم فهمیدم که سال‌های بخش اول زندگی‌اش را به شکستن دک‌ودنده‌اش در مسابقات اسب‌دوانی گذرانده.

پاهایش، به علت شکستگی و بی‌تحرکی، ماهیچه‌های ساق‌شان را از دست داده بودند. روی پنجه‌هایش راه می‌رفت، عصبی و کلافه، انگار با چوب زیربغل. وقتی با آن اُورکت نظامی بلندش قوزکرده در باران راه می‌رفت آدم فکر می‌کرد شبح سرین یک اسب مسابقه است. باید به این نکته اشاره کنم که اوایل این ماجرای هولناک، از اوت تا سپتامبر، بعضی ساعات، گاهی کل روز، بعضی از بخش‌های جاده‌ها و جنگل‌ها، مطلوب ما محکوم‌شدگان بود… آن جاها می‌توانستیم با توهم کم‌وبیش ایمن بودن سر خودمان را شیره بمالیم، می‌توانستیم نان و کنسرو گوشت‌مان را تا آخر بخوریم بدون این‌که مدام فکر کنیم این آخرین وعده‌مان است… ولی از اکتبر به بعد دیگر خبری از این دلخوشی‌های کوچک نبود، تگرگ، با چاشنی گلوله و خمپاره، درشت‌تر و تندوتیزتر می‌بارید. چیزی نگذشت که در دل توفان جا گرفتیم و همان چیزی که با تمام وجود تلاش می‌کردیم نبینیمش، یعنی مرگ‌مان، از رگ گردن به‌مان نزدیک‌تر شد، طوری که دیگر نمی‌توانستیم چیزی جز آن را ببینیم.