معرفی و دانلود کتاب سال راحت و استراحت من

معرفی کتاب سال راحت و استراحت من

زنی زیبا، موفق و ثروتمند در منطقه‌ی شمال منهتن باید زندگی بی‌دغدغه و شادی داشته باشد؛ اما این ظاهر ماجراست. کتاب سال راحت و استراحت من داستان زنی است که می‌خواهد یک سال کامل با خوردن قرص به خوابی طولانی فرو رود تا بتواند با مشکلاتش دست‌وپنجه نرم کند. آتوسا مشفق، نویسنده‌ی آمریکایی این کتاب روی آرزویی دست می‌گذارد که احتمالاً تمام کسانی که با دشواری‌های زندگی دست‌وپنجه نرم کرده‌اند، به آن فکر می‌کنند. چه می‌شد اگر یک سال تمام برای دور شدن از تمام دغدغه‌ها به خوابی آرام فرومی‌رفتیم؟

درباره‌ی کتاب سال راحت و استراحت من

راوی کتاب سال راحت و استراحت من (My year of rest and relaxation) زنی است با موهای بلوند، لاغراندام و زیبا از خانواده‌ای ثروتمند که اخیراً از دانشکده تاریخ هنر دانشگاه کلمبیا فارغ‌التحصیل شده و فکر می‌کند مشکلات زندگی شخصی و فشارهای اجتماعی دیگر از تحملش خارج شده‌اند. مرگ والدینش در سال آخر دانشجویی که یکی براثر سرطان بود و دیگر خودکشی با تداخل دارویی، باعث شده است که زندگی به کام او از پیش تلخ‌تر شود و برای رهایی از این مسئله سراغ روانپزشکی می‌رود که روشی عجیب در درمان بیماری‌های روانی به کار بسته است. او به‌راحتی قرص‌های خواب، ضداضطراب و ضد روان‌پریشی را به بیماران خود می‌دهد و عقایدش باعث می‌شود راوی داستان پس از اخراج شدن از کارش و با اتکا به ثروت شخصی و بیمه بیکاری تصمیم بگیرد به مدت یک سال، تنها چند ساعت در روز بیدار بماند و خودش را با خوردن دوز ثابتی از این قرص‌ها کاملاً بی‌حس کند.

آتوسا مشفق (Ottessa Moshfegh) نویسنده‌ی بااستعداد این کتاب با نقب‌زدن به قلب تاریک و خالی شخصیت داستان باعث می‌شود تا مغز استخوان سردی و رخوت زندگی‌ای را احساس کنیم که با یک رابطه‌ی سادومازوخیستی و یک دوستی سمی و مخرب پر شده است. شاید در اوایل قرن بیست و یکم زندگی در آمریکا، از منظر بسیاری، موقعیتی بی‌نظیر در شهری پر از امکانات و درخشش به نظر برسد؛ اما حقیقت ماجرا در کتاب سال راحت و استراحت من چیز دیگری به خواننده می‌گوید. کتاب باوجوداینکه در زمانی نسبتاً متعلق به گذشته می‌گذرد، دغدغه‌ای که در آن به‌روشنی می‌بینیم، چیزی است که انسان‌های زیادی را در زمان حال هم به خود مشغول می‌سازد.

کتاب سال راحت و استراحت من با ترجمه‌ی محمدمهدی قاسملو در انتشارات البرز به چاپ رسیده است.

جوایز و افتخارات کتاب سال راحت و استراحت من

• کتاب پرفروش نیویورک‌تایمز؛
• برگزیده‌ی 100 کتاب برتر قرن 21 نیویورک‌تایمز به انتخاب کاربران؛
• برنده‌ی کتاب منتخب سایت آمازون؛
• برنده‌ی جایزه‌ی کتاب منتخب سایت گودریدز؛
• و...

نکوداشت‌های کتاب سال راحت و استراحت من

• «اصلا فکرش را نمی‌کنم بتوانم از کتاب سال راحت و استراحت من نوشته‌ی آتوسا مشفق عبور کنم.» (پارول سیگال، نیویورک‌تایمز)
• «به‌تازگی سال راحت و استراحت من اثر آتوسا مشفق را به پایان رساندم. اثری هجوآمیز، خنده‌دار و تاریک که به دودمان قهرمان‌های زن نامطلوب می‌پیوندد، مانند شخصیت داستان‌های مونا عوض، شیلا هتی، آنتیا بروکنر، ژان ریس یا امیلی برونته، لیدی مکبث و مده‌آ.» (مارگارت اتوود)
• «جسارت در سیاه‌ نشان‌دادن همه‌جانبه باعث شده رمان‌های آتوسا مشفق خنده‌دار و به‌طرز عجیبی هیجان‌انگیز باشند. نویسنده در اینجا در به‌وجود آوردن شخصیت و موقعیتی جذاب، سرآمد می‌شود و بعد دمدمی‌مزاجی شخصیت را تا به اندازه‌ای تشدید می‌کند که گسست روانی اجتناب‌ناپذیر به‌نظر برسد. اعتمادبه‌نفس او هرگز خدشه‌دار نمی‌شود؛ رمان‌هایش متعلق به نویسنده‌ای است که به‌طرز هیجان‌انگیزی از عدم قطعیت و تردید نسبت به خود مصون‌‌اند.» (Slate)
• «هیجان‌انگیزترین کتاب سال 2018 درباره‌ی دختری است که یک سال می‌خوابد. این رمان به نسبت تمام رمان‌هایی که تابه‌حال خوانده‌ام، بهترین پایان ممکن را دارد.» (Vice)
• «این کتاب نه تنها پرهیاهو و به‌طرزی دیوانه‌وار سرگرم‌کننده است، بلکه شاهکاری تلخ‌زبان اما مشفقانه هم هست.» (نیویورک پست)‌

کتاب سال راحت و استراحت من برای چه کسانی مناسب است؟

برای کسانی که به رمان‌هایی با حال و هواهای روان‌شناختی، ابزورد و درعین‌حال کمدی علاقه دارند، این کتاب می‌تواند گزینه‌ی جالب‌توجهی باشد. از سویی دیگر، برای کسانی که دوست دارند بیشتر درباره‌ی دغدغه‌های زنان تنها که با مشکلات روانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، بدانند، این کتاب در کتابخانه‌ی آن‌ها می‌تواند جای بگیرد.

در بخشی از کتاب سال راحت و استراحت من می‌خوانیم

وای خواب. هیچ‌چیز دیگری هیچ‌وقت نمی‌توانست چنین لذتی، چنین آزادی‌ای بیاورد؛ توانایی حس‌کردن و حرکت‌کردن و اندیشیدن و تصورکردن را برایم بیاورد، من را از فلاکت‌های ضمیرِ بیدارم در امان نگه دارد. من دچار حملۀ خواب نبودم؛ وقتی نمی‌خواستم هیچ‌وقت نمی‌خوابیدم. بیشتر خواب‌آلوده بودم، یک عشقِ خواب. همیشه عاشق خوابیدن بودم. یکی از آن کارهایی بود که توی بچگی با مامانم انجامش می‌دادیم و ازش لذت می‌بردیم. او از این مدل مادرها نبود که بنشیند و نقاشی‌کشیدن یا کتاب‌خواندن یا بازی‌کردن یا گشتن توی پارک یا برانی پختن من را تماشا کند. وقتی خواب بودیم خیلی خوب باهم می‌جوشیدیم.

وقتی سال سوم دبستان بودم، مادرم به‌خاطر مشکلی با پدرم که بیانش نکرده بود، می‌گذاشت با او روی تختشان بخوابم، چون به قول خودش، بیدار کردن من صبح‌ها برایش خیلی راحت‌تر از این بود که مجبور باشد از تخت بیایید پایین و تا آن سر پذیرایی برود. من آن سال سی و هفت بار تأخیر و بیست و چهارتا غیبت داشتم. سی و هفت بار من و مامانم هفت صبح خسته و با چشم‌های بادکرده کنار هم بیدار شدیم و سعی کردیم بلند بشویم، ولی دوباره افتادیم روی بالش و درحالی‌که از تلویزیون کوچک روی میز کنار تخت کارتون پخش می‌شد و نورش می‌تابید، به خوابمان ادامه دادیم. چند ساعت بعدش از خواب بیدار شدیم - پرده‌ها کشیده بود و بالش‌های اضافی مثل تکه‌های بدنۀ کشتی‌ای به‌گل‌نشسته روی قالیچۀ زبرِ بژ افتاده بودند - گیج و منگ لباس پوشیدیم و تلوتلوخوران رفتیم و سوار ماشین شدیم. یادم است که با یک‌دست یک چشمم را باز نگه داشته بود و با دست دیگر رانندگی می‌کرد. اغلب اوقات برایم سؤال می‌شد که او آن سال چه دارویی مصرف می‌کرد و آیا به من هم می‌خورانْد یا نه. بیست و چهار مرتبه بی‌اعتنا به زنگ ساعت به خوابمان ادامه دادیم و گاهی تا ظهر هم بیدار نمی‌شدیم و فکر مدرسه رفتن را کلاً از ذهن بیرون می‌کردیم. کورن‌فلکس می‌خوردم و تمام روز را یا چیزی می‌خواندم یا تلویزیون تماشا می‌کردم. مادرم سیگار می‌کشید، با تلفن حرف می‌زد، از دست مستخدم قایم می‌شد، یک بطری برمی‌داشت و به اتاق مَستر می‌رفت و برای خودش وان را پُر می‌کرد و داخلش لم می‌داد و رمانی از دنیل استیل یا مجله می‌خواند.