معرفی و دانلود کتاب زیرزمینی‌ها

معرفی کتاب زیرزمینی‌ها

کتاب زیرزمینی‌ها نوشته‌ی جک کرواک، اثری نیمه‌اتوبیوگرافیک است که داستان لئو پرسپاید، نویسنده‌ای جوان را دنبال می‌کند. در این کتاب لئو در مقطع مهمی از زندگی خود، با ماردو فاکس که زنی آفریقایی‌تبار است، آشنا می‌شود. ماجرای این رمان کوتاه در محیط کولی‌وار دهه‌ی پنجاه میلادی در شهر نیویورک رخ می‌دهد و در آن، به موضوعاتی نظیر عشق، هویت و مشکلات جوانان پرداخته می‌شود. اگر به دنبال کاوش در پیچیدگی‌های روابط انسانی هستید، این رمان را بخوانید.

درباره‌ی کتاب زیرزمینی‌ها

محله‌های بوهِمی (کولی‌وار) سان فرانسیسکو و نیویورک؛ دهه‌ی 1950 میلادی. داستان کتاب زیرزمینی‌ها (The Subterraneans) در این بستر زمانی و مکانی روایت می‌شود. این رمان کوتاه به فرهنگ زیرزمینیِ هیپی‌های آن دوران می‌پردازد و لئو پرسپاید قهرمان و همچنین راوی آن است. جک کرواک (Jack Kerouac)، نویسنده‌ی این کتاب، با هوشمندی خاصی نسخه‌ای از خود را در کاراکتر اصلی داستان زیرزمینی‌ها گنجانده است.

لئو نویسنده‌ای‌ست که با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند. در بخش دیگری از داستان زیرزمینی‌ها نیز با شخصیتی به نام ماردو فاکس که معشوقه‌ی لئو است، مواجه هستیم. او زنی آفریقایی - آمریکایی با شخصیتی پیچیده است. کاراکتر جذاب او، به نوعی برای لئو الهام‌بخش به نظر می‌رسد. اما جک کرواک ادامه‌ی اثر خود را به‌صورتی جلو می‌برد که به‌تدریج هرچه رابطه‌ی این دو نفر پیش می‌رود، لئو نسبت به ماردو احساس مالکیت پیدا می‌کند و حتی شکاک و پارانوئید می‌شود. این مسئله رابطه‌ی آن‌ها را وارد چالش‌های عمیقی کرده و هر کدام از طرفین را تحت فشار قرار می‌دهد.

در خلال این خط داستانی، رمان کوتاه زیرزمینی‌ها به مسائل نژادی و شکاف‌ها و چالش‌هایی که حول آن شکل می‌گیرد نیز می‌پردازد. ماردو سیاه‌پوست است و لئو به شکلی ناخودآگاه، با اثرپذیری از کلیشه‌های نژادی و تفاوت‌های فرهنگی موجود در جامعه، با شخص موردعلاقه‌ی خود برخورد می‌کند. این اثر خواندنی از جک کرواک، کاوشی دل‌نشین در مورد یک عشق مسموم است که پیچیدگی‌های روابط انسانی و درد عشق را به نمایش می‌گذارد. کتاب زیرزمینی‌ها به بررسی سؤالاتی اساسی درباره‌ی هدف، هویت و وضعیت انسان می‌پردازد. نویسنده‌ی این کتاب، تصویری زنده از هیپی‌ها ارائه می‌دهد و نارضایتی آن‌ها از جامعه‌ی آمریکا را به تصویر می‌کشد.

سبک نوشتاری خاص و نثر سیال جک کرواک را می‌توان در کتاب زیرزمینی‌ها به‌خوبی مشاهده کرد. همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، این کتاب را می‌توان اثری نیمه‌اتوبیوگرافیک محسوب کرد، اما در کنار آن عناصر مدرن و همچنین رمانتیک را نیز می‌بینیم. روایت به فرم جریان سیال ذهن نزدیک است و این سبک، با ایجاد یک ریتم تند، زندگی درونی پرآشوب لئو را منعکس می‌کند. در مجموع می‌توان گفت که رمان کوتاه زیرزمینی‌ها یک اثر جذاب از جک کرواک است که هر خواننده‌ای را به تأمل در مسائل انسانی، جست‌وجوی معنا و ارتباط با اجتماع دعوت می‌کند.

نسخه‌ی حاضر از کتاب زیرزمینی‌ها، ترجمه‌ای از محمد رزازیان است که توسط انتشارات نیماژ تهیه شده و به چاپ رسیده است.

نکوداشت‌های کتاب زیرزمینی‌ها

• اگرچه جملات تکراری رمان کوتاه زیرزمینی‎‌ها می‌تواند خسته‌کننده باشد، اما عمق داستان و تصویر ارائه‌شده از خرده‌فرهنگ کولی‌ها در حوالی سال 1950 در سان فرانسیسکو، این کتاب را تبدیل به یک داستان جذاب می‌کند. (Life at f11)
• کتاب زیرزمینی‌ها، داستانی از کوچه‌های تاریک و اتاق‌های کوچک است که تمرکزش بر روی جدایی دراماتیک شخصیت‌های اصلی آن، لئو پرسپاید و ماردو فاکس است. این رمان کوتاه که با الهام‌ از سان فرانسیسکوی دهه‌ی پنجاه میلادی به تصویر کشیده شده، بخش مهمی از میراث ادبی جک کرواک محسوب می‌شود. (The Beat Museum)

اقتباس سینمایی از کتاب زیرزمینی‌ها

رونالد مک‌دوگال (Ranald MacDougall)، فیلم‌نامه‌نویس مشهور و کارگردان آمریکایی،‌ در سال 1960 با اقتباس از کتاب زیرزمینی‌های جک کرواک، فیلمی با همین عنوان (The Subterraneans) را ساخت.

کتاب زیرزمینی‌ها برای چه کسانی مناسب است؟

رمان زیرزمینی‌ها اثر جک کرواک معمولاً توسط کسانی خوانده می‌شود که از ادبیاتِ هیپی لذت می‌برند. این کتاب با سبک نوشتاری نامتعارف خود، به بررسی مسائل هستی‌شناسانه می‌پردازد و بنابراین به خوانندگانی که طرف‌دار سبک‌ تجربی و ادبیات آوانگارد هستند نیز توصیه می‌شود. و سرانجام مخاطبانی که به کنجکاوی در تاریخ آمریکا از طریق ادبیات علاقه‌مند هستند نیز باید به سراغ کتاب زیرزمینی‌های جک کرواک بروند.

در بخشی از کتاب زیرزمینی‌ها می‌خوانیم

هشت صبح پیداش شد، آدام رفت سر کار و تنها ماندیم و فوراً خودش را جا کرد پیشم، خودم بهش چراغ‌سبز دادم، رو یک کاناپه‌ی گنده، ‌ گرمِ بحث شدیم، از گذشته‌اش گفت و من هم (در آغاز روزی خاکستری) لامپ کم‌نور قرمزی را روشن کردم و به این ترتیب عشق واقعی‌مان شروع شد.

باید همه‌چیز را بهم می‌گفت. شک نداشتم چند روز پیش تمام داستانش را برای آدام تعریف کرده و او هم گوش داده و با ریشش وررفته و غرق خیالاتش به افق خیره شده که بتواند در ابدیتی مغموم حواس‌جمع و عاشق‌پیشه به‌نظر برسد، سری هم تکان داده. حالا داشت دوباره باهام از خانه‌ی اول شروع می‌کرد ولی انگار (آن‌جور که فکر می‌کردم) آمده سراغ برادر گنده‌تر و عاشق‌تر آدام، که شنونده‌ی مزخرف‌تر و آدم نگران‌تری هم هست. در همان سانفرانسیسکوی نمورِ غرب نمور بودیم، به‌شکلی می‌توانستی بوی باران را در هوا نفس بکشی و بوی هوای آن سر ممکلت را، از فراز کوه‌های پشت اُکلند و دورتر از آن و بعد از دانر و تروکی که صحرای بزرگ نوادا بود، برهوتی که می‌رسید به یوتا، به کلورادو، به دشت‌های سردِ سردِ خزان‌زده‌ای که خیال می‌کردم آنجاها پدر ولگرد نیمه‌چروکی‌تبارش رو واگن روبازی دمرو خوابیده و باد رخت‌ولباس‌ها و کلاه سیاهش را دورش تابانده، با قیافه‌ای آفتاب‌سوخته و مغموم، چشم‌درچشم این سرزمین و فلاکتش.

یک لحظه بعد تصورش کردم که اطراف ایندیو وارد کار پنبه‌زنی شده و در شب گرمی نشسته رو نیمکتی وسط پیاده‌رو، وسط جنگل مردان یک‌لاقبای حرف‌مفت‌زن، و مدام تف می‌کند و آن‌ها هم می‌گویند: «هی هووق، تف، اون داستانه رو باز واسه‌مون می‌گی که یه تاکسی دزدیدی و یه‌کله باهاش رفتی تا منیتوبا، کانادا. بروبچ داستانش رو که شنفتین؟» شمایلی از پدرش را می‌دیدم که شق‌ورق ایستاده، بادی به غبغب انداخته، خوش‌تیپ، گوشه‌ای در نور سرخ پیزوری و غمگین آمریکا، کسی هم اسمش را بلد نیست، کسی اصلاً عین خیالش نیست.