معرفی و دانلود کتاب خانه عنکبوت

معرفی کتاب خانه عنکبوت

کتاب خانه عنکبوت دربردارنده‌ی دو داستان کوتاه کردی از شیرزاد حسن است که در آن‌ها به موضوعات متفاوت و چالش برانگیزی می‌پردازد.

داستان کوتاه خانه عنکبوت سرگذشت مردی را به تصویر می‌کشد که مادربزرگش از کودکی او را می‌ترساند و همین مسئله منجر به آشفتگی زندگی‌اش در بزرگسالی شده است.

داستان کوتاه با من تو دماغی حرف بزن سرگذشت سه پسر جوان و پیرمردی قصاب را به تصویر می‌کشد. پیرمردی که به خاطر شدت عشقی که به زن‌ها دارد از مرگ می‌ترسد. او مدام در هراس است که بعد از مرگش این همه زن زیبا در این دنیا باقی می‌ماند که دیگر کسی به فکرشان نیست! با اینکه او یک قصاب سیبیل کلفت است اما هیچ‌کس به اندازه او دلش برای زیبایی نمی‌لرزد.

شیرزاد حسن را بیشتر بشناسیم:

شیرزاد حسن (Shyrzad Hasan) در سال 1951 در اربیل متولد شده است. او نویسنده، شاعر و مترجم معاصر کردستان می‌باشد. شهرت او بیشتر به دلیل داستان‌نویسی است. تمام نوشته‌های او همه به زبان کردی نگاشته شده و به دیگر زبان‌های دنیا ترجمه شده است.

پدر او یک نظامی بسیار خشن بود و در خانواده کسی نمی‌توانست عقاید خود را ابراز کند. همین مسئله منجر به کم‌ رویی شیرزاد حسن در نوجوانی شد. او بعدها شخصیت پدر و جامعه سنتی خود را در آثارش منعکس کرد.

در بخشی از کتاب خانه عنکبوت می‌خوانیم:

بیشتر از سی سال است که این داستان ذهنم را به خود مشغول کرده. هر بار خواسته‌ام بنویسمش، نتوانسته‌ام و نیمه‌ کاره رهایش کرده‌ام‌. هیچ‌ وقت از نتیجۀ کار راضی نشده‌ام. بارها ابتدا و انتهایش را تغییر داده‌ام، تمام جزئیات را از نو نوشته‌ام اما نه... هیچ جمله‌ای، هیچ قسمتی از داستان تو را کنجکاو به خواندن آن نمی‌کند. من ناتوان‌تر از آنم که حس قهرمان داستانم و ماجرایی که بر او رفته را آن‌چنان که بوده بنویسم. بارها در گرماگرم نوشتن، قلمم را شکسته‌ام، دیوانه‌وار کاغذهایم را مچاله کرده‌ و دور انداخته‌ام. همیشه احساس کرده‌ام تنها هستم و در چاهی عمیق و تاریک، دست‌ و پا می‌زنم و نمی‌توانم فرار بکنم. چیزی که باعث شده تاکنون از نوشتن و پخش این داستان خودداری کنم، شرم از پیرمرد قصابی است که داستان را برایم تعریف کرد. عجیب است، کسی که در زندگی‌اش آن همه گاو و گوسفند و بز را در خون غلتانده، از شدت خواستنی کور و کشنده به اندازۀ خون تمام گاو و گوسفندهایی که در زندگی‌اش کشته، گریه کند. شبی که داستان دلدادگی‌اش را شنیدم، مات‌ و مبهوت به او خیره مانده بودم. زیر لب گفتم: من این داستان را می‌نویسم.

سوسوی ستاره‌ها را نگاه می‌کرد. در چشم‌هایش بی‌قراری هر لحظه‌اش را می‌شد دید. بعد از تعریف داستانش آرام گریه می‌کرد و قطره‌های اشکش توی چین‌ و چروک صورتش ناپدید می‌شد. آرام گفت: به اندازه خون حیوون‌هایی که سر بریدم، گریه کردم. هیچ‌ وقت از یادم نمی‌ره... الان که بحث اون خانوم شد، حس می‌کنم رو پشت‌ بوم وایستاده و داره گوش می‌ده و بهم می‌خنده.

فهرست مطالب کتاب

بخوانید مقدمه
خانۀ عنکبوت
با من تو دماغی حرف بزن