معرفی و دانلود کتاب گرگ‌ها باعث صمیمیت می‌شوند

معرفی کتاب گرگ‌ها باعث صمیمیت می‌شوند

در دهکده‌ای کوچک در شمال آمریکا، آنتونی ده‌ساله همراه با پدر و مادرش زندگی روستایی ساده‌ای دارد. کتاب گرگ‌ها باعث صمیمیت می‌شوند نوشته‌ی امید باقی زاده داستان زندگی آنتونی از کودکی تا بزرگ‌سالی است و ماجراهایی که در این میان برای او اتفاق می‌افتد.

درباره‌ی کتاب گرگ‌ها باعث صمیمیت می‌شوند:

در میان کوه‌های بلند و جنگل‌های سرسبز و رودخانه‌های خروشان، دهکده‌ای واقع شده است که در آن زندگی با تمام پستی‌ها و بلندی‌هایش جریان دارد. نام این دهکده که در شمال آمریکا قرار دارد یورک است، و کتاب گرگ‌ها باعث صمیمیت می‌شوند ماجرای پسرکی به نام آنتونی است که روزگار خود را در این روستا می‌گذراند.

امید باقی‌زاده رمان خود را با ماجرای خانواده‌ی کوچک آنتونی آغاز می‌کند، پسرکی فعال و باهوش و درس‌خوان، مادری مهربان و فداکار و سخت‌کوش، و پدری سختگیر و بدعنق که مدام این مادر و پسر را آزار می‌دهد. پدر مدام آنتونی را به کار وادار می‌کند، او را در طویله حبس می‌کند و مانع خلاقیت‌ها و شور کودکانه‌ی او می‌شود، اما مادر که حامی آنتونی است همیشه پشت او می‌ایستد و با پدر مخالفت می‌کند، هرچند که این کار به قیمت آزارهای همسرش تمام شود.

اما ماجرای این رمان ساده و صمیمی با مرگ پدر و مادر تغییر می‌کند. آنتونی رفته‌رفته روی پای خود می‌ایستد، مسئولیت زندگی را می‌پذیرد و وارث زمین باقی‌مانده از خانواده می‌شود. در این میان، دختری به نام جولی که از کودکی با آنتونی دوست و همکلاس بوده، امیلی که دختر محبوب مدرسه و از همشاگردی‌های دیگر آنتونی بوده، و لورا که از دوستان امیلی است در زندگی آنتونی نقش ایفا می‌کنند.

این رمان ساده و خانوادگی برای لحظاتی می‌تواند ما را از دغدغه‌های روزمره رهایی بخشد و به فضایی ببرد که زندگی همراه با طبیعت در آن بسیار ساده‌تر و لذت‌بخش‌تر است. هرچند امید باقی‌زاده نویسنده‌ی ایرانی است، فضای داستان گرگ‌ها باعث صمیمیت می‌شوند در آمریکای دوران قدیم می‌گذرد و از این جهت است که این رمان با دیگر رمان‌های تألیفی تفاوت محسوسی دارد.

کتاب گرگ‌ها باعث صمیمیت می‌شوند برای چه کسانی مناسب است؟

اگر دوست دارید رمانی خانوادگی را در فضای دهکده‌ای زیبا بخوانید، این کتاب مناسب حال‌وهوای شماست.

در بخشی از کتاب گرگ‌ها باعث صمیمیت می‌شوند می‌خوانیم:

مدرسه دهکده یورک، مدرسه‌اى کوچک بود که در سمت شمال شرقى دهکده کنار کلیسا واقع شده بود. راهى که آنتونى و جولى به طرف خانه مى‌رفتند، جاده‌اى خاکى بود که در دو طرف آن تپه‌هاى کوتاه سر سبزى به چشم مى‌خورد که هنگام بهار گل‌هاى وحشى تمام تپه‌ها را به رنگ زرد و قرمز در مى‌آوردند و درست در پشت تپه‌هاى سمت راست، دریاچه‌اى کوچک بود با آبى زلال که توسط درختان بزرگ جنگلى احاطه شده بود. جنگل تا دامنه کوه‌هاى بلند ادامه داشت هنگامى‌که آنتونى وارد خانه شد، صداى جولى را شنید که بسیار بلند دوباره از او خداحافظى مى‌کرد.

آنتونى: «سلام مادر.»

کلارا: «سلام پسرم.»

او به طرف آنتونى رفت و او را بغل کرد.

کلارا آنتونى را با عشق تمام بغل کرد و او را بوسید و به آنتونى گفت: «پسرم، حتما گرسنه‌اى زود دست‌ها و صورتت رو بشوى ناهار برات همون غذایى رو که دوست دارى درست کردم.»

کلارا همچنان عاشقانه آنتونى را نگاه مى‌کرد.

آنتونى در حال شستن دست و صورت از مادرش پرسید: «مادر، امروز حالت چه طور بود دیگه دلت درد نگرفت؟»

کلارا: «نه پسر عزیزم، تا تو رو دارم حالم خوبه.»

جو وارد شد. کلارا و آنتونى هر دو به او سلام کردند جو که اخم کرده بود بدون این که جواب سلام آن‌ها را بدهد روى صندلى پشت به شومینه هیزمى نشست. در واقع او هیچ‌گاه عادت به سلام کردن و خداحافظى نداشت.

جو: «یک روز دیگه هم این پسره بیکاره صبح خودش رو ظهر کرد!»

کلارا: «خداى من دوباره شروع شد. جو، این چه حرفیه مى‌زنى؟ آنتونى پسر با استعدادیه اون باید درس بخونه، مثل همه بچه‌هاى هم سن و سالش که درس مى‌خونن. تو نباید مانع درس خوندن آنتونى بشى. متوجه هستى؟»

جو: «خفه شو زنیکه احمق، آنتونى باید کار یاد بگیره، نه این که از صبح تا ظهر به چرندیات بیخودى که به دردش نمى‌خوره گوش بده. من از کوچکى تا حالا کار مى‌کنم و الان این کاره که به درد من مى‌خوره و مى‌تونم زندگیمو اداره کنم.»

کلارا: «جو تو هیچ فکر کردى که اگر درس مى‌خوندى الان چه وضعى داشتى، تازه زمان تغییر کرده و امروزه همه باید درس بخونن و باسواد باشن تو هم اگر درس مى‌خوندى این‌قدر توى زندگى مشکل نداشتى و وضعیت ما این طورى نبود و با زحمت کمتر زندگى راحت‌ترى داشتى. خواهش مى‌کنم جو بذار آنتونى درس بخونه اون با استعداده و تنها بچه ماست.»