معرفی و دانلود کتاب گابو و مرسده! خداحافظ

معرفی کتاب گابو و مرسده! خداحافظ

کمتر کسی‌ست که نام گابریل گارسیا مارکز، یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان زمان ما و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل را نشنیده باشد. فرزند او، رودریگو گارسیا، در کتاب گابو و مرسده! خداحافظ با روایتی باشکوه و تأثیرگذار از جزئیات زندگی پدر و مادرش سخن می‌گوید و از این طریق به ادای احترام به آن‌ها می‌پردازد. مجموعه‌ای متشکل از خاطرات تلخ و شیرین یکی از بزرگ‌ترین نوابغ دنیای ادبی...

درباره کتاب گابو و مرسده! خداحافظ:

تنهایی را تحمل کردن، تجربه‌ی فقدان و سوگ و گه‌گاه به مرگ چشم دوختن کار ساده‌ای نیست. رودریگو گارسیا (Rodrigo Garcia)، کارگردان و فیلمنامه‌نویس بزرگی‌ست که در کتاب گابو و مرسده! خداحافظ (A Farewell to Gabo and Mercedes) باظرافتی مثال‌زدنی به پدر خود، گابریل گارسیا مارکز و مادرش، مرسده بارچا ادای احترامی گرم به جا آورده و در این اثر شگفت‌انگیز زندگی آن دو را به تصویر می‌کشد. او به روایت آخرین سال‌های زندگانی پدرش می‌پردازد؛ یعنی زمانی که گابریل گارسیا مارکز دچار زوال عقل شده بود و تنها می‌توانست کسانی را که هر روز می‌دید به یاد آورد: منشی، راننده‌، آشپز و البته همسر دوست‌داشتنی‌اش...

هنگامی که گارسیا و برادرش به دیدار پدرشان رفتند، گابریل با کنجکاویِ بی‌حدوحصری به آن‌ها نگاه کرد اما آن دو را نشناخت. گرچه مرگ این نویسنده‌ی بزرگ دور از انتظار نبود، بااین‌حال خانواده و دوست‌دارانش را در شُکی عمیق فرو برد. گویی فراتر از غم و اندوه، احساس ناباوری بود که غلبه داشت. ناباوری از این که مرد پرجنب‌وجوشی که همیشه سرمستِ زندگی بود، چنین خاموش شده است.

زمانی که مادر گارسیا شش سال بعد از دنیا رفت، احساس فقدان او دو چندان شد. او در این‌باره چنین می‌نویسد:‌ «مرگ والد دوم به این می‌ماند که یک شب از طریق تلسکوپ به آسمان نگاه کنید اما سیاره‌ای را که همیشه آنجا بوده است، پیدا نکنید. اکنون مادرم با تمامی آداب‌ورسوم، دین و عقایدش و همه‌ی عادت‌های خاص خود ناپدید شده است.» گرچه گابریل گارسیا مارکز و همسرش مصمم بودند تا زندگی شخصی خود را از روزنامه‌نگاران و طرفداران خود محرمانه نگه دارند، نویسنده با بیان جزئیاتی حساس آخرین روزهای حیات آن‌ها را بازگو می‌کند. چندین عکس خانوادگی نیز در این اثر خواندنی گنجانده شده که می‌تواند مورد توجه دوست‌داران مارکز قرار بگیرد. گارسیا در باب مرگ پدرش چنین می‌نویسد:‌ «پدرم همیشه شکایت می‌کرد که مرگ تنها جنبه‌ای از زندگی‌ اوست که نمی‌تواند درباره‌ی آن بنویسد. و از این موضوع بیش از هر چیز دیگری که درباره‌ی مرگ وجود دارد بیزار بود.»

این کتاب اولین بار در سال 2021 منتشر شد و مورد‌توجهِ بسیار طرفداران گابریل گارسیا مارکز قرار گرفت. چرا که زوایای پنهان و هیجان‌انگیزی را درباره‌ی یکی از بزرگ‌ترین غول‌های دنیای ادبیات آشکار می‌ساخت که هر خواننده‌ای را شیفته‌ی خود می‌کرد.

نکوداشت‌های کتاب گابو و مرسده! خداحافظ:

- وداعی زیبا با دو فرد خارق‌العاده...
- تأملی شدیداً شخصی در مورد میراث پدر و پیوندهای خانوادگی‌اش... (بوک‌لیست)
- نثر روشن گارسیا با آرامش به مرگ خیره می‌شود، درد را ثبت می‌کند اما بر آن غلبه نمی‌کند. (هفته‌نامه‌ی ناشران)

کتاب گابو و مرسده! خداحافظ مناسب چه کسانی است؟

اگر به مطالعه‌ی زندگی‌نامه‌ها علاقه دارید و از طرفداران گابریل گارسیا مارکز هستید، مجذوب این اثر خواهید شد.

با رودریگو گارسیا بیشتر آشنا شویم:

او زاده‌ی کلمبیا و دانش‌آموخته‌ی هاروارد است. رودریگو گارسیا فیلم‌های مهمی در کارنامه‌ی خود دارد که از میان آن‌ها می‌توان به «نُه زندگی»، «آلبرت نابز» و «چهار روز خوب» اشاره کرد. او همچنین کارگردانی و نویسندگی سریال‌هایی همچون «شش فوت زیر زمین»، «خانواده سوپرانو» و «عشق بزرگ» بوده که برای آخری کاندید دریافت جایزه‌ی امی شده است.

در بخشی از کتاب گابو و مرسده! خداحافظ می‌خوانیم:

نوشتن دربارۀ مرگ عزیزان باید به اندازۀ خودِ نوشتن قدمت داشته باشد، بااین‌حال، علاقه به انجام این کار مرا گیج می‌کند. از فکرکردن به یادداشت‌برداری وحشت می‌کنم و هنگام مرورشان خجالت‌زده می‌شوم. آنچه اوضاع را سخت‌تر می‌کند شهرت پدر نویسنده‌ام است. پشت‌پردۀ نیاز به نوشتن در عصر ابتذال، شاید وسوسۀ افزایش شهرت باشد. شاید بهتر باشد در برابر این نیاز مقاومت کرد و متواضع ماند. هرچه باشد، فروتنی، رفتار موردعلاقۀ من است. اما مانند بیشتر نوشتارها، موضوع نوشته، شما را انتخاب می‌کند و بنابراین شاید مقاومت ‌کردن بیهوده باشد.

چند ماه قبل یکی از دوستانم پرسید پدرت چگونه با مشکل فراموشی مشغول به کار است؟ به او گفتم پدرم به‌شدت در زمان حال زندگی می‌کند، بدون تحمل بار دغدغه‌ای از گذشته و بی‌هیچ انتظاری از آینده. پیش‌بینی براساس تجربۀ قبلی که اهمیت زیادی دارد و از ارکان قصه‌گویی است، نقشی در زندگی او ندارد.

دوستم گفت: «خوش ‌به‌ حالش، نمی‌داند که قرار است یک روز بمیرد.»

البته تصویری که برای دوستم ترسیم کردم، شکل ساده‌شدۀ قضیه است. گذشته، هنوز در زندگی پدرم نقش دارد. او بر مهارت‌های اجتماعیِ قابل‌توجهی که دارد تکیه می‌کند تا هرکسی را که سر راهش سبز می‌شود سؤال‌پیچ کند: «اوضاع‌واحوالت چطور است؟»، «این روزها کجا زندگی می‌کنی؟»، «مردم شما چطور مردمی هستند؟» گاهی سعی می‌کند گفت‌وگوی بلندپروازانه‌تری راه بیندازد و در میان آن یا رشتۀ کلام را از دست می‌دهد یا حرف کم می‌آورد. سردرگمی‌ای که در چهره‌اش وجود دارد و همچنین شرمی که همان لحظه دچارش می‌شود، همچون دودی در میان نسیم، سابقه‌اش را به‌عنوان آدمی که زمانی گفت‌وگو برایش به اندازۀ نفس ‌کشیدن عادی بود خراب می‌کند. پیش از این گفت‌وگوهایش خلاقانه، خنده‌دار، تأثیربرانگیز و جذاب بودند. دوستان قدیمی‌اش، همان اندازه که پدرم را نویسندۀ بزرگی می‌دانند، او را به خوش‌مشربی و حرّافی می‌شناسند.