معرفی و دانلود کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم

معرفی کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم

کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم اثر کلی ریمر نویسنده استرالیایی، داستانی شاعرانه و فراموش نشدنی درباره دو دختر در دو دوره تاریخی مختلف است. آن‌ها در آستانه ازدواج با همسر مورد علاقه‌ی خود هستند اما پیش از ازدواج اتفاق‌هایی برایشان رخ می‌دهد که مسیر زندگی‌شان تغییر می‌کند و هیچ چیز طبق برنامه‌های قبلی پیش نمی‌رود.

درباره رمان چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم:

چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم (The Things We Cannot Say) تاثیر گرفته از ماجراهایی است که درگذشته برای خانواده کلی ریمر اتفاق افتاده است. این کتاب داستانی عاشقانه و غم انگیز دارد و درباره یک راز خانوادگی است که زندگی اعضای خانواده را تحت تاثیر قرار می‌دهد. داستان کتاب به قدری احساسی و قوی است که شما را مجذوب خود می‌کند. نویسنده بین زندگی مدرن زمان حال و سال 1942، زمانی که لهستان توسط نازی‌ها اشغال شده بود در گردش است. در سال 1942 با داستان دوره‌ای از زندگی دختری به نام آلینا آشنا می‌شویم و در سال 2019 درباره آلیس و زندگی‌اش می‌خوانیم و در ادامه متوجه ارتباط بین آلینا و آلیس خواهیم شد.

خلاصه داستان کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم:

آلینا و توماس از کودکی با هم دوست بودند. آن‌ها از همان موقع می‌دانستند که قرار است با هم ازدواج کنند. آلینای پانزده ساله که به نامزدی توماس درآمده است نسبت به گزارش‌ها و اخباری که از پیشروی سربازان نازی در لهستان منتشر می‌شود، بی‌توجه است زیرا فکر می‌کند کشورهای همسایه مورد تهدید خطرات جدی نیستند. او آرزو دارد نامزدش هر چه زودتر از دانشگاه ورشو برگردد تا با هم ازدواج کنند. به مرور زمان خوش‌خیالی‌های آلینا جای خود را به ترس و وحشت و نفرت می‌دهد زیرا روستای محل زندگی و خانواده‌اش تحت تاثیر بی‌عدالتی‌ها و اشغال نازی‌ها قرار می‌گیرد. در این میان توماس هم ناپدید می‌شود. آلینا دیگر به جای این که برای دیدار با توماس لحظه شماری کند در فضایی بین امیدواری و ناامیدی سرگردان است.

با کلی ریمر، نویسنده کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم آشنا شویم:

کلی ریمر (Kelly Rimmer) نویسنده معاصر استرالیایی است. کتاب‌های او جزو پرفروش‌ترین کتاب‌های معاصر و تاریخی نیویورک تایمز و روزنامه وال استریت است و به بیش از 20 زبان دنیا ترجمه شده‌اند. کلی ریمر به همراه همسرش و چند حیوان خانگی در یکی از روستاهای استرالیا زندگی می‌کند.

در قسمتی از کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم می‌خوانیم:

آن روز از دامنه بالا رفتیم تا به قله رسیدیم و تا وقتی رسیدیم همان اندک نور خورشیدی که داشتیم هم غروب کرده بود و می‌توانستیم سوسوی چراغ خانه‌های ترزبینیا را ببینیم. وقتی به تخته‌سنگ رسیدیم توماس مرا محکم به سمت خودش کشید. او هم داشت می‌لرزید و من ابتدا فکر کردم لرزشش از سرماست.

به او نگاه کردم و آرام خندیدم: «مسخره‌ست. داریم خودمون رو به کشتن می‌دیم، توماس!»

کمی‌محکم‌تر من را گرفت و نفس عمیقی کشید.

گفت: «پدرت به من و تو اجازه ازدواج رو داده ولی باید چند سالی صبر کنیم... و تا اون موقع من پول جمع می‌کنم که تو تأمین باشی. می‌تونیم بعداً به جزئیاتش فکر کنیم... فقط بدون من یک راهی پیدا می‌کنم که ببرمت به هرجایی که توی رؤیاهاته، آلینا زیاک. ما می‌تونیم زندگی خوبی داشته باشیم.» صدایش گرفت و گلویش را صاف کرد. بعد زمزمه کرد: «من زندگی خوبی برات می‌سازم.»

از پیشنهاد ازدواجش خوشحال و غافل‌گیر شدم اما لحظه‌ای احساس ناامنی کردم. پس کمی‌خودم را عقب کشیدم و محتاطانه پرسیدم: «از کجا می‌دونی بعد از دیدن زندگی توی شهر به اون بزرگی هنوز دلت بخواد با من بمونی؟»

بعد جابه‌جا شد و جوری ایستاد که چشم ‌در چشم باشیم و با دو دستش دو طرف صورتم را گرفت.

«تنها چیزی که می‌دونم اینه که وقتی از هم جدا می‌شیم دلم برات تنگ می‌شه و می‌دونم تو هم همین حس رو داری. این هیچ‌وقت عوض نمی‌شه... مهم نیست من از دانشگاه چی یاد می‌گیرم. من و تو برای هم ساخته شد‌یم. پس چه تو بیایی پیش من چه من بیام پیش تو، مهم اینه که ما راه رسیدن به همدیگه رو پیدا می‌کنیم. الان فقط بینمون کمی‌فاصله می‌افته، ولی خودت می‌بینی که این جدایی هیچی رو عوض نمی‌کنه.»