معرفی و دانلود کتاب مرده‌های بی‌کفن و دفن

معرفی کتاب مرده‌های بی‌کفن و دفن

کتاب مرده‌های بی‌کفن و دفن نوشته‌ی ژان پل سارتر، داستان گروهی از پارتیزان‌های فرانسوی در جنگ جهانی دوم را روایت می‌کند که طی یک عملیات به سرکردگی مرد جوانی به نام ژان، توسط پلیس دستگیر شده و مورد شکنجه‌هایی سخت و کشنده قرار می‌گیرند تا محل اختفای ژان را لو دهند.

نمایشنامه «مرده‌های بی‌کفن و دفن» (The Unburied Dead) را شاید بتوان ثمره‌ی مطالعات و نظریات سارتر در زمینه فلسفه اگزیستانسیالیسم (اصالت وجود) دانست که به وضوح بر پایه این فلسفه بنا شده است. ‌مضمون اصلی نمایشنامه نکوهش جنگ است. در واقع علی رغم همه تأکیدی که شخصیت‌ها بر گذشته، روابط و جایگاه‌شان دارند رشته اصلی از دست نمایشنامه‌نویس خارج نمی‌شود و تأثیر و عاقبت جنگ و مبارزه بر تک تک شخصیت‌ها با پیشرفت داستان عمیق‌تر و پررنگ‌تر می‌شود. ژان پل سارتر (Jean Paul Sartre) که البته خود در دوران جنگ جهانی می‌زیسته است به باور پذیرترین شکل ممکن فشار ناشی از وقوع جنگ و شرایط اسفناک مبارزه را به تصویر می‌کشد.

نمایش‌ مردگان بی‌کفن و دفن، یکی از هزاران چهره‌ی زشت و خبیث جنگ را، آشکار می‌کند. انسان‌هایی که مقابل هم می‌ایستند، یکدیگر را می‌درند و می‌کشند و شاید هم اصلا نمی‌دانند برای چه دارند اینگونه، رفتار می‌کنند. افرادی که ابتدا گم‌نام‌اند و بعد، با بد‌نامی از جهان می‌روند و تنها به واسطه برتری‌شان، انسان دیگری را متحمل غم و درد می‌کنند.

غم‌انگیزتر آن‌که، شکنجه‌گر از این همه عذابی که به قربانی روا می‌دارد نه خرسند می‌شود و نه آرام؛ بلکه بیمارتر و رنجورتر می‌گردد و گوهر انسانیت و شرافتش را بیش از پیش، به قهقرا می‌فرستد، تا آن‌جا که دیگر نمی‌تواند بازیابدش.

این نمایش برای اولین بار در تئاتر آنتوان پاریس به‏ سرپرستی سیمون بریو در 8 نوامبر 1946 به روی صحنه رفت و در ایران حمید سمندریان، علی پویان و امیرحسین حریری کارگردانانی هستند که این نمایشنامه را اجرا کرده‌اند.

در بخشی از کتاب مرده‌های بی‌کفن و دفن می‌خوانیم:

وارد می‌شود پلک‌هایش را به هم می‌زند تا به روشنا تاریک عادت کند. همه برگشته‌اند و به او نگاه می‌کنند. میلیسین بیرون می‌رود و در را پشت سرش می‌بندد.
- لوسی: ژان!
- ژان: ساکت باش! اسم من را به زبان نیاور. بیا کنار دیوار: شاید از شکاف در نگاه‌مان کنند. [به لوسی نگاه می‌کند] تویی! تویی! فکر می‌کردم که دیگر تو را نخواهم دید. آن‌جا چه کسی است؟
- کانوریس: کانوریس.
- هانری: هانری.
- ژان: درست تشخیص‌تان می‌دهم. پی‌یر و ژاک حتماً...
- هانری: بلی.
- ژان: پسرک هم این‌جاست؟ بچه‌ی بینوا! [با صدایی آهسته] امید داشتم که مرده باشید.
- هانری: [خنده‌کنان] تمام تلاش‌مان را کرده‌ایم.
- ژان: همین فکر را می‌کنم. [به لوسی] چه شده؟
- لوسی: آه! ژان، همه چیز تمام شده. به خودم می‌گفتم: او در گرنوبل است، در خیابان‌ها راه می‌رود، به کوه‌ها نگاه می‌کند... و... و... حالا دیگر همه‌چیز تمام شده.
- ژان: گریه نکن. من تمام بخت‌های بیرون رفتن از این‌جا را دارم.