معرفی و دانلود کتاب مانه و ابژه نقاشی

معرفی کتاب مانه و ابژه نقاشی

کتاب مانه و ابژه نقاشی، مواجهه‌ای است دست اول و خواندنی از دو فیگور تأثیرگذار 200 سال گذشته، یکی در هنر و دیگری در فلسفه. یعنی ادوارد مانه، نقاش مدرنیست که انحراف از شیوه‌های سنتی نقاشی را ممکن ساخت و میشل فوکو، فیلسوف سرشناس فرانسوی که در این کتاب با خوانش آثار مهم مانه در پی دست یافتن به پاسخ این سؤال است که چگونه مانه، نقاشی مدرن را با آن شکل و شمایلی که ما امروزه می‌شناسیم، ممکن کرد؟

درباره‌ی کتاب مانه و ابژه‌ی نقاشی

در بین سال‌ها 1967 تا 1971، میشل فوکو (Michel Foucault)، فیلسوف فرانسوی، طی چند سری سخنرانی در شهرهای میلان، توکیو، فلورانس و تونس در مورد نقاشی‌های مانه به تفصیل صحبت کرد. نتیجه‌ی این سخنرانی‌ها کتاب مانه و ابژه‌ی نقاشی (Manet and the Object of Painting) شد که در آن هم با دیدگاه‌های فوکو در مورد هر یک از نقاشی‌های مانه به تنهایی آشنا می‌شویم و هم به خوانشی کلی از مجموعه آثار این نقاش در زمینه‌ی تأثیر او در هنر مدرن می‌رسیم.

میشل فوکو که برخی نظریه‌پردازی‌هایش جایگاه او را به عنوان یک فیلسوف سیاسی تثبیت کرده است در کتاب مانه و ابژه‌ی نقاشی به بررسی رابطه میان هنر تجسمی و مناسبات قدرت می‌پردازد. او باور دارد که هنر در عین اینکه به برخی تعابیر یک جستجو برای امر زیباشناسانه است، اما همچنین راهی‌ست برای کشف و به چالش کشیدن مناسبات قدرت. جذابیت این کتاب در این است که فوکو با بررسی تابلوهای مانه که به عنوان بنیان‌گذار هنر مدرنیست شناخته می‌شود به این خوانش می‌رسد.

همچنین ادعای دیگری که میشل فوکو در این کتاب مطرح می‌کند، مدیون بودن هنر امپرسیونیسم و حتی فراتر از آن، هنر معاصر به تغییراتی‌ست که مانه در نقاشی پدید آورده است. تغییراتی که نمود آن‌ها را می‌توانیم در نوع استفاده‌ی این هنرمند از رنگ‌ها و استفاده‌ی خلاقانه و بدیع او از نورپردازی و ترسیم فضای بوم ببینیم.

کتاب مانه و ابژه‌ی نقاشی به سه بخش فضای بوم، نورپردازی و مکان تماشاگر تقسیم شده و می‌توانیم ببینیم که میشل فوکو با تمرکز روی این سه عنصر تفسیرهای خودش را در مورد مانه، مناسبات قدرت، فلسفه‌ی هنر و هنر مدرن ارائه می‌کند.

این نسخه از کتاب علاوه‌بر سخنرانی‌های فوکو با مقدمه‌ای از نیکلا بوریو، منتقد برجسته فرانسوی و کیوریتور موزه‌ی تیت لندن همراه است و همچنین یادداشتی از مترجم انگلیسی اثر متیو بار که در مجموع این کتاب را به یکی از آثار مهم در حوزه‌ی فلسفه و تاریخ هنر تبدیل می‌کند.

با اینکه کتاب‌های میشل فوکو اکثرا در طبقه‌بندی کتاب‌های سخت‌خوان قرار می‌گیرند اما کتاب مانه و ابژه‌ی نقاشی می‌تواند برای این فیلسوف فرانسوی یک استثنا باشد. زبان روان این کتاب به همراه نگاه جزئی‌نگر و دقیقی که فوکو به نقاشی‌ها دارد، می‌تواند دیدی تازه از نقاشی‌هایی که چندین بار آن‌ها را دیده‌اید به شما ارائه دهد.

این کتاب توسط آرزو مختاریان در نشر شوند برای مخاطبین فارسی‌زبان میشل فوکو و البته هنردوستان ترجمه شده و هم‌اکنون در کتابراه به صورت الکترونیکی قابل مشاهده و خواندن است.

کتاب مانه و ابژه‌ی نقاشی برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب مانه و ابژه‌ی نقاشی یکی از بهترین انتخاب‌ها برای افرادی است که مخاطب جدی هنر هستند. این کتاب برای افرادی مناسب است که دوست دارند تاریخ هنر را از دیدی فلسفی نگاه کنند و دیدی عمیق‌تر نسبت به آثار بنیان‌گذار هنر مدرن پیدا کنند. اگر ترکیب هنر و فلسفه برای شما جالب است و از کشف داستان پشت تابلوهای معروف دنیا لذت می‌برید کتاب مانه و ابژه‌ی نقاشی میشل فوکو را به شما پیشنهاد می‌کنیم

در بخشی از کتاب مانه و ابژه نقاشی می‌خوانیم

به‌رغم برتری و اولویتی که فوکو به هنر می‌دهد (او بارها گفته هنر تنها پژوهشی‌ است که واقعاً از نوشتن درباره‌اش لذت می‌برم) به همه‌ی موضوعات از یک طریق می‌پردازد: از طریق برش عرضی. او همواره نسبت به جایگاه و کارکرد رویدادهای هنریِ یک دوره‌ی تاریخی مشخص واکنش نشان می‌داد. شور و اشتیاقی که به مانه داشت هم بر همین اساس بود؛ و یا نسبت به رنه مگریت یا پل کله که درباره‌شان متن‌های انتقادی بلندی نوشت. توصیف قدرتمند او از ندیمه‌ها14ی ولاسکز در مدخل کتاب نظم اشیاء هم از این منظر اظهر من الشمس است و همان‌طور که خواهیم دید بی‌ربط به مانه نیست.

علاقه‌ای که فوکو به نقاشِ ناهار در چمنزار (1863) نشان می‌دهد، بیش از هر چیز به این خاطر است که مانه خود را به‌عنوان یکی از بنیانگذاران نظریه‌ی گفتمان‌مندی تثبیت می‌کند، و مانند داروین، بوفن، مارکس یا فروید نوعی «حوزه‌ی نظریه‌ی گفتمانی» را بنیان می‌گذارد. سخنرانیِ معروفِ «مرگ مؤلف» در سال ۱۹۶۹، منجر به تمایز بنیادینی شد که فوکو میان اسم خاص [اسمِ خاصِ مؤلف] و آن‌چه به آن «کارکرد مؤلف» می‌گوید برقرار می‌کند، نظامی که گفتمان‌ها را نشان‌گذاری می‌کند و سپس در جامعه‌ای مشخص، در فضای دانش، قواعد را بین‌شان توزیع می‌کند. بنابراین، در رویکردی که میشل فوکو به مانه دارد حکایاتِ زندگی‌ شخصی‌ مانه موضوع مطالعه نیست - فوکو حتی اسم کوچک او، ادوار، را در سخنرانی‌اش ذکر نمی‌کند: برعکس، به نظر می‌رسد فوکو مشغول توصیف یک شدت است، یک میدان الکتریکی، یک رخداد به نام مانه که در زبانِ تصویر آشکار می‌شود. و این‌گونه فوکو به مخاطبان‌اش یادآوری می‌کند که به‌هیچ‌وجه کارشناس تاریخ هنر نیست [گزاره‌ی «چه اهمیتی دارد که چه کسی حرف می‌زند؟» قاعده‌ی ساموئل بکت را اجرا می‌کند]. فوکو بیش از آن‌که به آن‌چه تصویر می‌گوید علاقه‌مند باشد، به آن‌چه تصویر تولید می‌کند توجه دارد، یعنی رفتاری که تصویر ایجاد می‌کند و میان ماشین ‌اجتماعی که بدن‌ها، فضاها و گزاره‌ها را در آن توزیع می‌کند، نادیده می‌گذارد. بازنمایی؟ بازنمایی، جزءِ لاینفک روندهای تفکیک، طرد، یکسان‌سازی و نظارتِ اجتماعی است. فوکو سخت در پی تبیینِ تدبیرهای ضمنی و نامرئیِ محدودکننده‌ی نقاشی است تا چیزی را که نقاشی نشان می‌دهد و البته آن‌چه را که پنهان می‌دارد، مرئی سازد.

فهرست مطالب کتاب

توضیح ناشر
میشل فوکو: مانه و زایش تماشاگر/ نیکلا بوریو
یادداشت مترجم انگلیسی/ مَتیو بار
مانه و ابژه‌ی نقاشی/ میشل فوکو
1. فضای بوم
2. نورپردازی
3. مکان تماشاگر
پیوست. فوکو و هنر هتروتوپیایی/ پیتر جانسون
منابع
تصاویر