معرفی و دانلود کتاب صدای آخر خط

معرفی کتاب صدای آخر خط

کتاب صدای آخر خط نوشته‌ی جان مارس داستان خواندنی زنی به نام لورا را روایت می‌کند که در یک کلینیک ضد خودکشی کار می‌کند اما در عمل، دیگران را به خودکشی ترغیب می‌نماید، حتی موقعیت را برایشان مهیا می‌سازد تا این‌که با یک مورد بسیار عجیب روبرو می‌شود.

معرفی کتاب صدای آخر خط:

شخصیت اصلی رمان جذاب صدای آخر خط (The Good Samaritan) زن میانسالی به نام لورا است که در بخشی به نام آخر خط کار می‌کند. این بخش همان‌طور که از نامش پیداست برای افرادی آماده شده که احساس می‌کنند به آخر خط رسیده‌اند و قصد خودکشی دارند. این افراد به عنوان آخرین شانس برای یافتن امید به زندگی با این بخش تماس می‌گیرند و اگر بدشانس باشند، لورا به تماس آن‌ها پاسخ می‌دهد!

لورا برخلاف ظاهرش که زن مهربانی است دوست ندارد این افراد زنده بمانند و آن‌ها را به خودکشی تشویق می‌کند. او دلش می‌خواهد مراجعینش بمیرند و آخرین امید را هم از آن‌ها می‌گیرد. البته لورا هم گذشته‌ی تلخی دارد که شخصیت امروز او را شکل داده است؛ او یک بیماری سخت و ازدواجی ناموفق در زندگی خود دارد. یک روز مردی با او تماس می‌گیرد که قصد دارد به زندگی خود خاتمه دهد اما با شیوه‌ای عجیب!

جان مارس (John Marrs) با تعلیق‌ها و اتفاقات خواندنی، رمانی بی‌نظیر خلق کرده که برای شما چاره‌ای جز ادامه دادن آن باقی نمی‌گذارد.

مطالعه‌ی کتاب صدای آخر خط به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

اگر به خواندن آثار جنایی و معمایی علاقه دارید، بدون شک از مطالعه‌ی این رمان خاص و متفاوت لذت خواهید برد. از طرف دیگر، شخصیت‌های اصلی این رمان با مشکلات روحی و روانی بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند؛ بنابراین خواندن کتاب صدای آخر خط برای طرفداران آثار روانشناسانه نیز خالی از لطف نیست.

جان مارس را بیشتر بشناسیم:

او یک روزنامه‌نگار مستقل و ساکن لندن است که 20 سال از عمر خود را صرف مصاحبه با مشاهیر دنیای تلویزیون، فیلم و موسیقی برای روزنامه‌ها و مجلات ملی کرده است. این نویسنده همکاری‌های بسیار موفقی با نشریات بزرگ و مطرح دنیا دارد و هم‌اکنون به صورت تمام وقت به نویسندگی می‌پردازد.

در بخشی از کتاب صدای آخر خط می‌خوانیم:

«وای، لورا! مثل پَر سبُکه!» کِوین این را گفت و دومین تکه از کیک اسفنجی ویکتوریایم را گذاشت توی دهانش. نتوانسته بودم مقاومت کنم و یک برش از این کیک را نگذارم روی میز مردی که کلسترولش بالاست.

توی آشپزخانۀ کوچکِ دفتر بودم که آمد طرفم. سعی کردم نگاه خیره‌ام را از روی ریش ژولیده‌پولیده‌اش بردارم. اگر خیال کرده بود این شکلی ممکن است حواس حتی یک نفر را از ریزش موی شدیدش پرت کند، فقط داشت خودش را گول می‌زد. خرده‌های کیک از توی دهانش پاشید روی دامنم. همان شب باید می‌شستمش.

با تواضع ساختگی گفتم: «خیلی ممنون. ولی راستش به اون خوبی‌ای که می‌خواستم درنیومده، مربای خونگی‌م هم یه‌ذره شل شده.»

«باورم نمی‌شه مربات رو هم خودت می‌پزی. قشنگ یه کدبانویی.»

«همۀ تلاشم رو می‌کنم.» این را گفتم و توی دلم از سوپرمارکت تشکر کردم و این مرد را هم تشویق کردم یک برش دیگر بردارد. من چهره‌های زیادی دارم، ولی این‌ها تا آن موقع فقط یکی‌اش را دیده بودند: آشپز دوست‌داشتنی.

زویی گفت: «من می‌دونم چرا همۀ خوراکی‌هایی رو که برای جلسه‌های جذب سرمایه درست می‌کنی روی دست می‌بَرن. ولی جدی‌ها، به فکرِ شرکت توی این مسابقه‌های آشپزی تلویزیون باش. می‌ترکونی.»