معرفی و دانلود کتاب دفترهای واپسین - دفتر سوم: به رنگ زرد

معرفی کتاب دفترهای واپسین - دفتر سوم: به رنگ زرد

شعرهای این مجموعه بیانگر احساسات مردی 71 ساله‌اند که همچنان در جهان رنگین خود از عشق سخن می‌گوید. در کتاب دفترهای واپسین - دفتر سوم: به رنگ زرد، نگاه عاطفی و در عین حال فلسفی احمدرضا احمدی به زندگی، مرگ و عشق را نظاره‌ می‌کنید.

درباره‌ی کتاب دفترهای واپسین - دفتر سوم: به رنگ زرد

در این اثر، احمدرضا احمدی با بیان احساسات دوران سالخوردگی و یاد خاطرات گذشته پازلی از کلمات را پیش روی مخاطب خود می‌چیند که بیانگر لطیف‌ترین رؤیاهای شاعر در گذشته هستند. این خاطرات در روزگار تنهایی و یأس او را به خود فرا می‌خوانند تا در آینه‌ی شعرش با حقیقت گذر زمان مواجه شود. او در عین آنکه چهره‌ی پیری خود را ناب نمی‌داند، معتقد است انسانی ناب است که شعر می‌سراید. اما در عین حال صدای سوت قطار زنگ خطر اوست و می‌تواند نزدیکی مرگ، گذر زمان یا ناگزیری جدا شدن را تداعی کند.

در کتاب دفترهای واپسین - دفتر سوم: به رنگ زرد شاعر برای بیان نمادین حس پیری و مرگ، از ناب بودن آمبولانس‌های مرگ و وجود گل‌های زرد و پرتقالی در آپارتمان اتاقش سخن می‌گوید و در عین حال تنهایی و عشق به زنانی را به یاد می‌آورد که در خاطرات او به ثبت رسیده‌اند. یاد گذشته در کنار بازگشت به زمان حال و سفر به آینده، سبب می‌شود مفهوم زمان در شعر او حالتی معلق و سیال به خود بگیرد. درمجموع باید گفت لمس کلمات احمدرضا احمدی مانند لمس تکه‌های ابر است و شاید بی‌دلیل نیست که عنصر آب، به‌شکل باران در شعر او حضور پررنگی دارد.

این مجموعه از کتاب حاضر از سوی انتشارات کتاب نشر نیکا منتشر شده و در دسترس علاقمندان قرار دارد.

کتاب دفترهای واپسین - دفتر سوم: به رنگ زرد مناسب چه کسانی است؟

دوستداران شعرهای احمدرضا احمدی، شاعر رنگ‌ها، و علاقه‌مندان به شعر معاصر ایرانی این کتاب را دوست خواهند داشت.

با احمدرضا احمدی بیشتر آشنا شویم

احمدرضا احمدی در سال 1319 در شهر کرمان چشم به جهان گشود. دوره‌ی ابتدایی را در شهر زادگاهش سپری و 7 سال بعد همراه با خانواده به تهران مهاجرت کرد و در مدرسه دارالفنون به تحصیل مشغول شد. در کودکی به شعر علاقه‌ی زیادی داشت و همین موضوع او را در بزرگسالی به سمت شعر کشاند. او با نظم و نثر و ادبیات کهن ایران آشنایی عمیقی داشت و اشعار نیمایی که او سرود دستمایه‌ای شد تا طرح متفاوتی را در شعر معاصر شروع و پی‌ریزی کند. احمدی اولین مجموعه شعرش را با عنوان «طرح» در سال 1340 منتشر کرد که مورد توجه بسیاری از شاعران و منتقدان در آن دهه قرار گرفت. او در دهه‌ی 40 به یکی از شاعران برگزیده‌ی معاصر پس از نیما و شاملو تبدیل شد.

او در ادبیات کودک و نوجوان هم نقش به‌سزایی داشته است و در سال 1378 سومین جایزه شعر خبرنگاران با مراسمی ویژه و خصوصی در خانه احمدرضا احمدی برگزار شد. هم‌چنین در سال 1378 کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تندیس مداد پرنده را در مراسم بزرگداشتش به او اهدا کرد. او در سال 1385 جایزه شعر بیژن جلالی را اخذ نمود و نامزد دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن در سال 1388 شد.

از دیگر کتاب‌های این شاعر معاصر می‌توان به کتاب‌های «ما روی زمین هستیم»، «عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود»، «لکه‌ای از عمر بر دیوار بود»، «از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی»، «هزار پله به دریا مانده است»، «ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم»، «قافیه در باد گم می‌شود»، «نثرهای یومیه» و «من فقط سفیدی اسب را گریستم» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دفترهای واپسین - دفتر سوم: به رنگ زرد می‌خوانیم

از این خانه
که به فرودگاه
رفتم
از سقوط هواپیماها
هراس داشتم
از این خانه
که به بیمارستان رفتم
هراس داشتم
برای همیشه در بیمارستان
بمانم
از این خانه
که به قبرستان رفتم
هراس داشتم
قبرها ما را در خود غرق کنند.
از این خانه دور می‌شویم
دور می‌شویم
دور می‌شویم
اکنون در کنار
دریا هستیم
هوا شرجی است
خانه هم در دریا غرق می‌شود.

فهرست مطالب کتاب

تب
کسی از ما نمی‌داند
مرگی دلپذیر
دست‌های من
به جنوب می‌رفتم
زیر درختان بلوط
اوهام
چه غروب دلگیری است
غمگین و مضطرب بودیم
سردمان بود
شانه‌ی شکسته‌ی چوبی
کت‌وشلوار
چراغ
در دریا غرق می‌شود
یادت می‌آید
پایان‌یافته
لحظه‌ای سکوت کردم
امروز جمعه است
به‌یاد می‌آوردم
آفتاب‌گردان‌ها
قلب من
شباهت
ساعت‌دیواری
امروز و دیروز
باران نمی‌شد
چه آرام مرده بود
در انتهای کوچه
تا صبح برف بارید
سردمان بود
به خانه می‌رفته است
در شنبه ماندم
تنها می‌ماند
دوباره خوابش برد
یک موسیقی جاز پخش می‌شد
اسکندریه
پس از ورود
چهار جهت اصلی
خیره
چرا نیامد
تقدیر
از پشت پنجره
فراموش کردم
من صبورم، من ساکتم
ناب بود
دیوار سفید کوچه
در کوچه برف می‌بارید
در آسانسور
نگاه می‌کردیم
از خواب بیدار می‌شوند
در کنار این حوادث
تکرار، تکرار
غذای ما
این سرنوشت
با تردید
من شاعر بودم
زنگ در ورودی
افول و سقوط
باور کرد
مردی در کافه