معرفی و دانلود کتاب دختر مردم

معرفی کتاب دختر مردم

کتاب دختر مردم اثر اورهان کمال، رمانی بیشتر زن محور است که به بیان مشکلات زنان در جامعه ترکیه می‌پردازد. کمال معمولاً در رمان‌هایش دغدغه‌های اجتماعی و وضعیت اقشار ضعیف جامعه و مشکلاتی را که زنان درگیر آن هستند را بیان می‌کند.

دختر مردم (El kizi) که یکی از مهم‌ترین رمان‌های اورهان کمال (Orhan kemal) در زمینه روایت موضوعات درون خانواده است، تضادهای اجتماعی را نیز در آینه روابط خانوادگی به بهترین شکل ممکن نمایش می‌دهد.

اورهان در این کتاب جهات مختلف زندگی را در پس‌زمینه زندگی اجتماعی ماهرانه به تصویر می‌کشد و نه تنها روایت‌گر سرگذشت انسان‌هایی است که در کوچه و خیابان در جستجوی نان هستند، بلکه کشمکش‌های خانوادگی را نیز به شیوا‌ترین شکل ممکن بیان می‌کند.

کتاب‌های اورهان کمال که از معدود نویسندگانی است که در زندگی خواننده تاثیر می‌گذارد را می‌توان گنج‌هایی دانست که خوانندگان در زندگی به‌ ندرت به نظایرشان برمی‌خورند.

اورهان کمال در شهر جیحان از توابع استان آدانا متولد شد و در صوفیه بلغارستان درگذشت. مزار او در زنجیرلی کویوی استانبول است و یکی از جوایز ادبی ترکیه نیز به نام این نویسنده می‌باشد. اورهان از جمله نویسندگان مطرح ترکیه است که رمان و داستان‌های کوتاهش به زبان‌های مختلف ترجمه شده است.

خانه پدری، سال‌های دربدری، مرتضی، جمیله، گناهکار، خاک خونین، شیاد، راه بد دنیای دروغین، سلول 72، سه سال و نیم با ناظم حکمت و دختر مردم بعضی از آثار شناخته شده او هستند.

در بخشی از کتاب دختر مردم می‌خوانیم:

برق شهر، از این سر تا آن سر، قطع شد.
طوفان شده بود، طوفانی شدید. زمین و زمان می‌لرزید. سیم‌های تلفن جرقه می‌زد و ابرهای سیاه و انبوه رعد و برق. بچه‌ها با چشم‌هایی ترس‌خورده به آغوش مادرانشان پناه برده بودند و هرچه درباره‌ی روز قیامت از بزرگ‌ترهایشان شنیده بودند، همان را از سر می‌گذراندند: قیامت را!

«لابد روز قیامت هم همین جوری می‌شه!»
بادی که در قاب پنجره‌ها می‌شکست، شدید و سرد بود. از اعماق آب‌ها صدای غرش دریا می‌آمد. میلیون‌ها، شاید هم میلیاردها تُن آب انگار هار شده بود. حتی کشتی‌هایی که در بندر لنگر انداخته بودند، در تلاطم بودند.

لحظه‌ای درِ میخانه‌ی بندر باز شد. ابتدا نوری زرد و دود زده بیرون زد، بعد ناخدایی سبیل کلفت بیرون آمد. در چهره‌ی خشک و تکیده‌ی مرد نگرانی و غم موج می‌زد... چند قدم از در دور شد. ایستاد. فهمیده بود که بیشتر از آن نمی‌تواند برود. باد از آن بادها بود؛ شوخی نداشت: وقتی داشت برمی‌گشت، با یک ضربه کلاه‌کاسکتش را از سرش قاپید و برد. ناخدا در پی کلاهش دوید. باد هر دوشان را مثل برگ خشک چنار بازیچه‌ی خود کرده بود. چیزی نمانده بود کلاه به دریا پرت شود که مرد حرکتی ناگهانی کرد. پایش را روی کلاه گذاشت. خم شد و برش داشت، روی سرش گذاشت، به میخانه برگشت.

تا مغز استخوانش یخ زده بود. در هوای گرم میخانه تیریک‌تیریک لرزید و بعد رفت پشت میزی نشست که چند دقیقه قبل از پشتش بلند شده بود.