معرفی و دانلود کتاب خاطرات خصوصی آنا

معرفی کتاب خاطرات خصوصی آنا

کتاب خاطرات خصوصی آنا نوشته مهرنوش صفایی، به عقیده‌ی تعداد بسیاری از منتقدین، به‌ دلیل سبک خاص نگارشی، نوع شخصیت‌پردازی، موضوع داستان و لطافت قلم، یکی از شاهکارهای ادبیات ایران در سال‌های اخیر در نوع خود کم‌نظیر و در بین ادبیات عامه‌پسند ایران بی‌نظیر است.

کتاب خاطرات خصوصی آنا (Memorabilia personal Ana) با موضوعی در نوع خود کم‌نظیر براساس زندگی حقیقی دختر جوانی به نام آنا و براساس سبک نگارشی «دانای کل نامحدود» با نثری بسیار ساده و عوامانه‌ نگاشته شده است که با جملات تامل برانگیز و پر محتوا خواننده را مجذوب و شگفت‌زده خواهد کرد.

به گفته نویسنده زندگی خصوصی آنا هنوز هم برایش در هاله‌ای از ابهام است و قفل‌های زیادی وجود دارند که هرگز نشد بازشان کند. این به آن دلیل است که راوی این ماجرا برای نویسنده، شخص ملیحه است و هرگز، هیچ‌کدام از شخصیت‌های دیگر داستان تمایلی به همکاری در این مورد نداشتند که این خود مهرنوش صفایی را نه یک سر وگردن، که بسیار فراتر از آن، از دیگر نویسندگان عامه پسند بالا کشیده است.

مهرنوش صفایی، پس از تالیف یازده کتاب همچنان هیچ سبک نگارشی را در آثار خود تکرار نکرده است. که این خود به نوعی شاهکار یک نویسنده محسوب می‌شود و نه فقط در ایران که در عالم ادبیات، نوعی توانمندی کم‌نظیر است.

در بخشی از متن کتاب خاطرات خصوصی آنا می‌خوانیم:

ملیحه اما در جوابش قاطع بود. قاطع بود که کوکب مثل خودش نشود. قاطع بود که کوکب درس بخواند تا اگر گیر شوهر بد افتاد لااقل سهمش از همه‌ی کارهای دنیا، کلفتی نباشد. قاطع بود که برای کوکب (خواهرش) زندگی بهتری دست و پا کند. برای همین با لحنی که تقریباً تند به نظر می‌رسید، رو به مرضیه‌خانوم گفت: «نه… حتی اگه نتونستیم کارها رو تموم کنیم هم ننه رو می‌بریم اما کوکب نه… کوکب باید درس بخونه… خودش همین طوری به اندازه‌ی کافی، تنبل و از زیرکار در رو هست، وای به اینکه براش سور و سات درس نخوندن هم جور بشه.»

ننه جوابی نداد اما مرضیه‌خانوم از لای در بزرگ آهنی کنار رفت و زیرلبی گفت: «باشه. من پس فردا می‌آم سراغت… جایی نری‌ها …».

ملیحه سر تکان داد… مرضیه‌خانوم دوباره گفت: «راستی، یه وقت مریم رو نیاری‌ها. اون جا اصلاً ‌جای بچه نیست… هم جلوی دست‌وپامون رو می‌گیره، هم صدای شهین‌خانوم درمی‌آد.»

ملیحه با غصه گفت: «نه… خیالت راحت باشه. می‌زارمش همین‌جا پیش ننه…» و به قدم‌های مرضیه‌خانوم که به سرعت از او دور می‌شد خیره ماند.