معرفی و دانلود کتاب حسادت

معرفی کتاب حسادت

کتاب حسادت اثر مارسل پروست رمان‌نویس و منتقد فرانسوی که اغلب او را مهم‌ترین نویسنده‌ی قرن بیستم می‌دانند، به روایت عشق بدفرجام بین راوی و معشوق دوران کودکی‌اش، آلبرتین می‌پردازد.

آیا می‌توانید کسی را که واقعا عاشقش هستید بشناسید؟ آیا کتاب مارسل پروست که بی‌پرده درد را به نمایش می‌گذارد مستقیم به چشمان سبز تلاش حسادت‌وار هر عاشقی می‌نگرد؟ او درباره‌ی اینکه چرا کشش به این دارید که مالک یکدیگر شوید و این که چطور حسادت می‌تواند مرگ را پشت سر بگذارد تأمل می‌کند و به این می‌پردازد که آیا می‌توانید آن روزهای بی‌قرار عشق نخست را از نو باز بیابید. مارسل بزرگ‌ترین واقعه‌نگار تیره‌ترین ترس‌ها و شک‌های نابودگر حسادت است.

مارسل پروست (Marcel Proust) در رمان حسادت (Jealousy) که منتخبی است از جلد پنجم کتاب «در جست و جوی زمان از دست رفته»، ترسیم کننده حسادتی است که در آخر شخصیت‌های داستان را از پا در آورده و به شکل دقیق گرفته شده از عشق‌های شکست خورده‌ی خود پروست است. بیشتر وقت‌ها حسادت تنها نیاز اضطراب آلودی است که باید ظالمانه در موضوعات عاشقانه به کار رود.

مارسل پیش از آنکه نوشتن یکی از تأثیرگذارترین و به ‌نام‌ترین پروژه‌ها‌ی ادبیات مدرن، یعنی رمان چند جلدی او به نام در جستجوی زمان از دست رفته، را شروع کند مقالاتی درباره‌ی هنر و نقد ادبی می‌نوشت.

در بخشی از متن کتاب حسادت می‌خوانیم:

بدون شک اینطور به نظر می‌آمد که در اولین روزهای اقامتم در بعلبک، آلبرتین در همان سطحی است که من در آن زندگی می‌کنم، اما او کسی بود که به آن سطح نزدیک شده و بالاخره به آن پیوسته بود، مثل رابطه‌ی من که با او صمیمی‌تر شد، در بعلبک، در پاریس و بعد دوباره در بعلبک. به‌علاوه، بین دو تصویری که از بعلبک بود چه تفاوتی وجود داشت، یعنی در اولین دیدار و دومین دیدارم، تصاویر از خانه‌های ییلاقی یکسانی تشکیل شده بود که همان دخترها از آن بیرون می‌آمدند و دریا هم همان دریا بود! در زمان دومین دیدارم در میان دوستان آلبرتین که خیلی خوب می‌شناختمشان و ویژگی‌های خوب و بدشان در چهره‌شان به خوبی حک شده بود، چطور می‌توانستم آن غریبه‌های مرموز و سرزنده را بازآفرینی کنم، کسانی که نمی‌توانستند درهای کلبه‌هایشان را با قیژقیژ کشیده شدنشان روی شن باز کنند یا بدون لرزاندن قلب من بوته‌های گزنه‌ی لرزان را به کناری جارو بزنند؟

چشم‌های بزرگ ‌آن‌ها از آن موقع در چهره‌شان فرو رفته بود، بدون شک به این دلیل که آن‌ها دیگر بچه نبودند، همچنین به این دلیل که آن غریبه‌های فریبنده، آن بازیگرانِ اولین سال رمانتیک، که من همین‌طور بی‌وقفه درباره‌شان اطلاعات می‌گرفتم، دیگر برایم مرموز نبودند. آن‌ها مطیع هوس‌های من بودند، بیشه‌ای ناب از دختران جوان که من حتی از اینکه گل سرخی عادی را از میانش چیده بودم و از بقیه‌ی دنیا پنهان شده بودم، اندکی هم احساس غرور نمی‌کردم.