معرفی و دانلود کتاب بریده

معرفی کتاب بریده

کتاب بریده به قلم پاتریشیا مک کورمیک، با نثری گیرا زندگی دختری به نام کال که خشونتی وحشتناک علیه خود انجام می‌دهد و عادت به خودآزاری دارد را روایت می‌کند.

این کتاب که بن‌مایه روانشناسی و معمایی دارد ذهن مخاطب را درگیر ماجراهایی می‌کند که در یک موسسه‌ای به نام موسسه ذهن‌های بیمار اتفاق می‌افتد. شخصیت‌های زیادی وارد داستان می‌شوند. این در حالیست که تعداد شخصیت‌ها مدنظر نیست بلکه مهم نحوه شخصیت‌‌پردازی آن‌هاست. این شخصیت‌ها هرکدام به‌گونه‌ای مستقل وارد داستان می‌شوند و هرکدام سرگذشت حود را روایت می‌کنند اما داستان به گونه‌ای روایت می‌شود که تمامی آنان به جهت بهبود و رساندن هر چه‌ بهتر ایفای حق مطلب کمک می‌کنند.

پاتریشیا مک کورمیک (Patricia McCormick) در کتاب بریده (Cut) آورده است: از زمان انتشار کتاب بریده، از هزاران خواننده این جملات را شنیدم: برخی دختران می‌گویند این کتاب سبب شده تا از دیگران کمک بخواهند؛ کمک دوستان و والدین مضطرب، کمک معلمان و درمان‌گرانی که تلاش می‌کنند تا این رفتار را بفهمند که آن‌ها را مشوش کرده و می‌ترساند.

در کتاب بریده که می‌توان آن را به عنوان یک بازی فکری به جهت درگیر کردن ذهن مخاطب نیز در نظر گرفت، سعی شده تصویرسازی‌ها به گونه‌ای باشد که شما هنگام خواندن آن، تمامی صحنه‌ها را مجسم کنید و با شخصیت داستان احساس همدردی و همذات پنداری داشته باشید.

ایده‌ی این کتاب زمانی به نویسنده الهام شده که او در حال خواندن مطالبی درباره‌ی دخترانی که مخفیانه بدن خود را می‌بریدند بوده است.

کتاب بریده امروزه از بهترین کتاب‌های معمایی است چرا که در همان سال ابتدایی نشر و در حالی که اولین کتاب از این نویسنده بود، توانست توجه نیویورک‌تایمز را به خود جلب نماید.

او فینالیست جایزۀ کتاب ملی امریکا، نویسندۀ چهار رمان معروف است: قلب بنفش، داستانی پر از تعلیق و روان‌شناسانه که کشته شدن یک پسربچۀ ده ساله در عراق را تحلیل می‌کند؛ فروخته شده، روایتی تکان دهنده از برده‌داری و تجارت جنسی؛ نگهبان برادرم، چشم‌اندازی واقعی از زندگی یک نوجوان معتاد؛ و بریده، تصویری بسیار ژرف از دختری که با خودآزاری دست‌وپنجه نرم می‌کند.

مک کورمیک برندۀ جایزۀ 2009 صلح آلمان برای ادبیات جوانان شد. وی فارغ‌التحصیل مدرسۀ ژورنالیسم دانشگاه کلمبیا است و در منتهن زندگی می‌کند.

در بخشی از کتاب بریده می‌خوانیم:

اتاق دوباره شناور شد، بعد کف زمین از زیر پایم سر خورد و من از بالای سقف داشتم به زمین و نمایشنامه‌ای که در حال اجرا بود نگاه می‌کردم. شخصیتی که نقش مامان را به عهده داشت، هنوز داشت حرف می‌زد؛ شخصیتی که نقش مرا داشت، با یک تکه نخ آویزان از مبل ور می‌رفت.

آن طرف صحنۀ نمایش، یک بستۀ شکلات از ماشین فروش اتوماتیک پایین افتاد. سعی کردم حواسم را روی حرف‌های مامان متمرکز کنم؛ چیزی راجع به اینکه دوستانش را در فروشگاه دیده بوده. «به اون‌ها گفتم که حالت خوب نیست.» حالا دستمال کاغذی یک مربع خیلی خیلی کوچک شده بود که بدون کنترل در دست‌های مامان می‌لرزید. «کارهای مدرسه‌ات رو می‌رسی انجام بدی؟»

دهان مامان همچنان حرکت می‌کرد، ولی شخصیتی که نقش مرا به عهده داشت، از آن‌جا دور می‌شد، از بین پیچ و خم مبل‌ها و میزهای پیش دستی و باز هم مبل‌های دیگر، تا اینکه من بالاخره به دستشویی ملاقات کنندگان می‌رسم، و مچ دستم را به بریدگی‌های دندانه دندانه جای دستمال توالت می‌کشم.

انگار کل بدنم در همین نقطه روی مچم خلاصه شده بود که داشت التماس می‌کرد که خراشیده شود، کنده شود، بریده شود... هر کاری در جهت تسکین. یک سوراخ و رشته‌های روشن خون... و من بالاخره حالم خوب می‌شود. آستین بلوزم را پایین می‌کشم، صورتم را لحظه‌ای به کاشی خنک دیوار می‌چسبانم، و بعد به اتاق پذیرش برمی‌گردم، جوری که انگار همه چیز خوب است.

به جز این نکته که اتاق پذیرش حالا خالی است. با خودم فکر کردم من که فقط یک دقیقه به دستشویی رفتم، ولی چطور مامان و سام و همۀ ملاقات کننده‌های دیگر رفته‌اند.