معرفی و دانلود کتاب ایدئولوژی، اخلاق، سیاست

معرفی کتاب ایدئولوژی، اخلاق، سیاست

کتاب ایدئولوژی، اخلاق، سیاست نوشتۀ پل ریکور اثری ارزشمند در باب فلسفه، هرمنوتیک و ایدئولوژی است. این اثر خواندنی گزیده‌ای از مقالات این فیلسوف فرانسویِ قرن بیست و یکمی را در بر می‌گیرد.

دربارۀ کتاب ایدئولوژی، اخلاق، سیاست

کتاب ایدئولوژی، اخلاق، سیاست (From Text to Action) اثری ارزشمند از پل ریکور (Paul Ricoeur) فیلسوف فرانسوی است. ریکور در کتاب حاضر نظریۀ کلی خود در باب فلسفه و ایدئولوژی را بسط می‌دهد و تبیین می‌کند. این کتاب یکی از آثار فلسفی بسیار مهم از یکی از شخصیت‌های مطرح در فلسفۀ معاصر است. مطالعۀ اثر حاضر برای افرادی که با آراء و نظریات ریکور آشنایی دارند یا به تازگی مطالعات خود در باب هرمنوتیک را آغاز کرده‌اند، جالب خواهد بود.

ریکور با نوشته‌های خود در زمینۀ پدیدارشناسی، روان‌کاوی، مارکسیسم، ایدئولوژی و مذهب، سنت هرمنوتیک را به نوعی احیا و بازتعریف کرده است. او با تکیه بر آثار فلسفی پیش از خود از جمله آثار هگل، هوسرل، گادامر و وبر نظریاتش را تفسیر می‌کند. این کتاب همراهی ارزشمند برای اثر کلاسیک او تحت عنوان «تعارض تفسیرها» به شمار می‌رود. این فیلسوف پرآوازۀ فرانسوی در اثر پیش رو به جنبه‌ای از حیات انسانی می‌پردازد که علاوه‌بر وجوه عینی اجتماعی و نهادی، لایه‌ای ساخته‌شده از ایده‌ها، باورها و تصاویر جمعی دارد که سازندۀ هویت جمعی هر اجتماع انسانی است.

کتاب ایدئولوژی، اخلاق و سیاست در واقع ترجمه‌ٔ بخش سوم گزیده‌ٔ مقالات مهمی از ریکور است که در سال 1986 به زبان فرانسه نوشته شده بود و بعدتر در سال 1991 به انگلیسی ترجمه شد. عنوان اصلی کتاب «از متن تا کنش» است. اثر پیش رو و دیگر آثار ریکور به بحث‌های نوظهور و پیشگامانه‌ای در فلسفه قرن بیست و یکم می‌پردازند. نسخهٔ جدید این کتاب غنی هفت مقاله دارد که با مقاله‌ای از ریچارد کرنی آغاز می‌شود. ریچارد کرنی در اولین مقاله دربارۀ فلسفه ریکور مطالبی نوشته است. عنوان مقالات این اثر ارزشمند عبارتند از: «میان ایدئولوژی و اتوپیا، درباره تأویل، دیدگاه هگل و هوسرل درباره بیناذهنیت، علم و ایدئولوژی، هرمنوتیک و نقد ایدئولوژی، ایدئولوژی و اتوپیا، اخلاق و سیاست.»

کتاب ایدئولوژی، اخلاق، سیاست برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعۀ کتاب حاضر را به علاقه‌مندان فلسفه، ایدئولوژی و هرمنوتیک پیشنهاد می‌کنیم. اگر شما هم مشتاق خواندن آثار فلسفی و به‌ویژه آثار ریکور هستید، کتاب ایدئولوژی، اخلاق، سیاست را بخوانید.

با پل ریکور بیشتر آشنا شویم

پل ریکور فیلسوف، استاد دانشگاه و نویسندۀ فرانسوی‌ست که آثار گران‌بهایی در حوزۀ فلسفه منتشر کرده است. او را یکی از برجسته‌ترین و معروف‌ترین چهره‌های فلسفی قرن بیست و یکم می‌خوانند که نظریات ارزشمندی در باب فلسفه و هرمنوتیک ارائه کرده است. ریکور استاد فلسفهٔ دانشگاه شیکاگو و دانشگاه نانتر پاریس بود. از دیگر آثار او که به فارسی ترجمه شده‌اند می‌توان کتاب‌های «تاریخ و هرمنوتیک»، «عینیت و ذهنیت در تاریخ»، «درس‌گفتارهای ایدئولوژی و اتوپیا»، «شر چالشی برای فلسفه و الهیات»، «زن‍دگ‍ی‌ در دن‍ی‍ای‌ م‍ت‍ن‌: ش‍ش‌ گ‍ف‍ت‍گ‍و ی‍ک‌ ب‍ح‍ث‌»، «زمان و حکایت»، «عادلانه‌ها» و «در باب ترجمه» را نام برد. علاوه بر این، ریکور مقالات فلسفی زیادی در مجلات علمی مختلف منتشر کرده است.

در بخشی از کتاب ایدئولوژی، اخلاق، سیاست می‌خوانیم

مسئله‌ی دومی که مایلم به آن بپردازم ارجاع به پس‌زمینه‌ی زمانی تجربه‌ی انسانی است چیزی که در تاریخ و داستان‌گویی مشترک است.

این مسئله دشواری بسیاری دارد. از یک‌سو، به‌نظر می‌رسد واقعاً تنها تاریخ است که به واقعیت ارجاع می‌کند، حتا اگر این واقعیت واقعیتی متعلق به گذشته باشد. به‌نظر می‌رسد تنها تاریخ دعوی سخن گفتن در مورد رخدادهایی را دارد که حقیقتاً اتفاق افتاده‌اند. رمان‌نویس می‌تواند خود را از بار گواه مادی که با محدودیت‌های تحمیل‌شده به وسیله‌ی اسناد و آرشیوها در ارتباط است رها سازد. به‌نظر می‌رسد نوعی عدم‌تقارن غیر‌قابل‌چشم‌پوشی، واقعیت تاریخی را در مقابل واقعیت داستانی قرار می‌دهد.

ما به‌هیچ‌وجه نمی‌خواهیم این عدم‌تقارن را انکار کنیم. به‌عکس، باید این مسئله را به رسمیت شناخت تا امکان درک همپوشانی‌ها و واژگونی‌های شکل‌گرفته میان شیوه‌های ارجاعی‌ درهم‌تنیده‌ای که مشخصه‌ی داستان و تاریخ هستند فراهم گردد: مورخی که با زبان داستان در مورد گذشته‌ی غایب سخن می‌گوید، و رمان‌نویسی که در مورد چیزی غیرواقعی به‌گونه‌ای سخن می‌گوید که گویی واقعاً اتفاق افتاده است. از یک‌سو، نباید بگوییم که داستان هیچ ارجاعی [به واقعیت] ندارد. از سوی دیگر، نباید بگوییم تاریخ به همان شیوه‌ای به گذشته‌ی تاریخی ارجاع دارد که توصیفات تجربی به واقعیتِ زمان حال رجوع می‌کنند. گفتن این‌که داستان فاقد نقطه‌ی ارجاع نیست به معنای کنار گذاشتن درکی بیش‌از‌حد تنگ‌نظرانه نسبت به مفهوم ارجاع است که داستان را به نقشی صرفاً عاطفی تنزل می‌دهد. تمامی نظام‌های نمادین به اشکال مختلف در شکل بخشیدن به واقعیت نقش ایفا می‌کنند. به طور مشخص، طرح‌های داستانی‌ای که ابداع می‌کنیم به ما کمک می‌کنند تا به تجربه‌ی زمانی درهم‌ریخته، بی‌شکل و در تحلیل نهایی خاموش‌مان شکل ببخشیم. آگوستین می‌پرسد «زمان چیست؟»، و پاسخ می‌دهد: «تا زمانی که کسی از من نپرسیده است، می‌دانم زمان چیست؛ اما اگر کسی از من سؤال کند که زمان چیست، جوابی برای او نخواهم داشت.» کارکرد ارجاعی طرح داستان در ظرفیت آن برای شکل بخشیدن به این تجربه‌ی زمانیِ خاموش است. در این‌جا به پیوند میان موتوس و میمسیس در بوطیقای ارسطو بازمی‌گردیم. ارسطو می‌نویسد «حکایت داستانی تقلیدی از یک کنش است.

فهرست مطالب کتاب

یادداشت مترجم
میان ایدئولوژی و اتوپیا. ریچارد کِرنی
درباره‌ی تأویل
دیدگاه هگل و هوسرل درباره‌ی بیناذهنیت
علم و ایدئولوژی
هرمنوتیک و نقد ایدئولوژی
ایدئولوژی و اتوپیا
اخلاق و سیاست
یادداشت‌ها